maandag 31 januari 2011

Seño Na-ta-li

Dag schatjes,

Genezen en wel kan ik er weer eens invliegen zie.



Dinsdag 25 januari: Met Elise, Lien, Christel (onze stagebegeleidster hier) en nog twee Nederlandse vrouwen zijn we het schooltje gaan bezoeken waar we kunnen gaan werken. Na een half uur op de chickenbus, kwamen we toe in een arm en vuil dorpje. De chickenbus is een hele belevenis op zich: iedereen als sardientjes op elkaar geplakt en heel luide muziek (soms live: zo kregen we vandaag een optreden van een gitarist en een blinde fluit-speler).


We liepen naar het schooltje: het mooiste gebouw van het hele dorp me dunkt.


We moesten in vergadering met de directeur. Die man vertelde dat het gemiddelde gezin in dit dorpje moet toekomen met 3 euro per dag en dat ze meestal minimum vijf kinderen hebben. Meestal is het zo dat maar 2 kinderen van de 5 naar school mogen (de man noemde het een ‘russian roulette’: dit kind wel, dit kind niet, …). Hij wil dat élk kind naar school kan. Dus hij geeft de kinderen te eten, een goede hygiëne en een goede opleiding. De beste kinderen krijgen een beurs. Gemiddeld studeren 12 kinderen van de 17 verder na het zesde leerjaar.


Hij had bijvoorbeeld een leerling die al een paar weken niet meer naar de les kwam. Hij ging bij het kind langs (het arme kindje heeft geen mama, geen papa, enkel zijn broertje). Het kind vertelde dat hij moest gaan bedelen omdat zijn schoenen kapot waren. Meneer directeur, Julio, wou er alles aan doen om dit kind zijn dromen te laten verwezenlijken en niet te moeten laten bedelen. Dus hij heeft schoenen gekocht. Hij vindt het fantastisch dat wij komen helpen en vraagt ons elk kind te behandelen met heel veel liefde en een luisterend oor, zodat hun dromen niet tevergeefs zijn en dat ze leren wat liefde is (want heel vaak komen ze uit heel gewelddadige gezinnen). Hij wil gewoon een betere toekomst voor hen en zo uiteindelijk ook voor het land.


De school draait dus op leraren die 7 euro per dag verdienen en vrijwilligers. Al het materiaal in de school werd gekocht door de organisatie ‘Los Niños’. Ook verkiest de directeur jonge leerkrachten zodat er een frisse wind door de school waait (de leraressen dat we vandaag zagen zijn rond de 20).


In de namiddag ben ik met Sanne en Martin op uitstap gegaan, georganiseerd vanuit de Spaanse school. Carlos van de school ging mee, zijn Duitse lief Wibke (jaja uitgesproken als ‘wipke’ moeha) en nog ne vervelenden gringo.


We zijn naar een ‘heksendorp’ gegaan. Waarom heksendorp hoor ik jullie vragen? :p


Eerst en vooral: de mensen in dit dorp geloven in de Heilige Simón. Deze ‘Heilige’ is niet erkend door de Kerk omdat hij ‘heidens’ zou zijn. Waarom heidens? Wel, de mensen die in hem geloven bidden tot hem om goede maar ook slechte dingen te verkrijgen. We gingen het kerkje binnen: werkelijk hilarisch! Het altaar bestond uit een wassen beeld van de heilige Simón (in doorzichtige plastic zakken ingepakt), heel veel kleurrijke bloemen, flashy neon-verlichting dat ‘bienvenidos hermanos’ zei, flesjes korte drank, kaarsen, roze pompelmoezen en andere brol.




We waren getuige van een meisje dat gezegend werd door een sjamaan: er werd op haar geklopt met een palmblad, en ze werd besprenkelt met alcohol.


Overigens moet ge de trap van het altaar achterwaarts aflopen: ge moogt nooit de rug naar San Simón keren!!!
Verder lagen er overal kaarsen met vreemde tekeningen rond en hing de muur vol met dankwoorden van mensen die hun droom hadden zien uitkomen.


Buiten op de grond lag er een rood hart met zot veel sigaretten –en sigarenpeuken. Ge moet dus paffen tot ge misselijk wordt als ge verliefd zijt op iemand, zodat die persoon dan ook verliefd wordt op u.


Later hadden we het geluk getuige te zijn van een ‘goede’ bezwering. Eerst wikkelde de vrouw een rood doek rond haar hoofd (rood is het kleur van bescherming). Erna legde ze immens veel blokjes wierrook op de grond.


Ze legde kaarsen in een ronde altijd op een zelfde afstand. Dan tekende ze met roze suiker een bloem rond de cirkel en als laatste gooiden ze een pak suiker op het geheel.


Dan begon ze alles in brand te steken, sigaren te roken (zoals normaal maar af en toe ook omgekeerd, met het brandende deel in haar mond) en allerhand vreemde dingen te zeggen in haar maya-taal.


Af en toe gooide ze alcohol op het vuur. De kleuren van de rituelen tonen aan over wat het probleem gaat en roze betekent dat ze mensen bijeen wil brengen. Carlos had verstaan dat ze het lief van haar dochter terug bij haar wou brengen.


Grappig was dat ze deze dingen aan het doen was en ineens telefoon kreeg op haar gsm en zei ‘ik kan nu niet bellen, want ben bezig’. Moehahahahahahahaha, traditioneel versus modern. Zalig, syncretisme ten top! Ze bleef zo heel lang doordoen. Nog een grappig feit was dat er een jongen al die opgebrande vuurtjes aan het opruimen was: dagelijkse kost voor die mensen daar.


Voor zij die geduld hebben: ik zal eens een filpje ergens online zetten zodat jullie het hele ritueel eens kunnen zien!


Later heeft Sanne dan haar kaarten laten leggen door een heks, maar het was duidelijk kwakzalverij…


Erna zijn we dan naar een dorpje geweest waar er een dertigtal leder-winkeltjes zijn. Zalige cowboy-boots handgemaakt aan 35 euro. Heb een prachtige leren hoed gekocht en ben zoooo van plan voor ik terug naar België kom, me een paar degelijke boots te kopen! Ha!


Na een supergezellige middag besloten we nog enen te gaan drinken: mojito aan anderhalve euro! Joepie!



Woensdag 26 januari: De eerste schooldag! Ik was nerveus… Okee, het vierde leerjaar werd me toegewezen. Een lieve lerares van 20 jaar en ne meter vijftig zal mijn bazin worden! De kinderen waren heel lief en vriendelijk maar oooh zo vuil en ongeconcentreerd.


Ik moest mezelf voorstellen en ze mochten vragen stellen. Deze stelden ze me: hoe oud ik ben, van waar, hoe lang vliegen, of ik een man heb, of ik een lief heb, of het warm is in mijn land, … En ook zeiden ze da’k verschrikkelijk groot ben, eentje noemde me zelfs een reus :p HAHAHA. Als ik met de lerares moet praten, moet ik me bukken (vervelend) en zelfs de directeur keek naar mij en lachte ermee da’k groter ben dan hem.
Het lespakket zag er als volgt uit: lezen, wiskunde (een driehoek tekenen is aartsmoeilijk omdat de lerares niet de juiste methode uitlegt), tekenen (leren binnen de lijntjes te kleuren????) en nog wat kleine dingen.

Als de lerares een definitie dicteerde, ging ik in de schriften kijken of ze geen fouten schreven (ongelooflijk veel verbeterwerk gehad).
Erna besloot ik dan de moeilijke woorden op het bord te schrijven. Ik mocht ook al oefeningen verbeteren. Velen hadden hun taakjes niet gemaakt omdat ze moesten meehelpen thuis…


Vele kindertjes hebben echt kleren die bijna uit elkaar vallen. Het is echt droevig om ze zien. De oudste in het vierde is 13…
Tijdens de speeltijd gespringtouwd. Gezellige kinderen! De karaktertjes komen al vanaf vandaag naar voor: sommige zijn stil en triest, anderen venijnig, anderen echt gelukkig en levenslustig. De lerares ‘Irma’ wist me te vertellen dat vele kinderen zuip-vaders hebben, of op hun kleine zus of broer moeten passen, of helemaal geen eten krijgen… Daarom dat zovele kinderen zich niet kunnen focussen. Ze hebben vaak gewoon géén voeding noch opvoeding…


Het was uiterst vermoeiend geweest. Blij dat ik naar Antigua terug kon om een rustige namiddag te hebben.


’S Avonds zat ik aan tafel met Doña Carmelina en ik stelde wat vragen over haar kinderen. Ze wist me te vertellen dat ze vijf kinderen heeft: een bio-ingenieur, een dokter, een industrieel ingenieur , een studente boekhouding én last but not least, een dochter die sinds haar 13 het idee had uitverkoren te zijn: vanaf haar 13de al zit ze bij Opus Dei en woont nu in Londen om zich daar bezig te houden ‘met wat goed is’. Hmmm bijzondere familie! Rond acht uur schrok ik als ik ma, pa, dochter en kuisvrouw gedurende een half uur hoorde bidden en godsliederen zingen aan de kerstboom en hun immense kerststal. Zoemzoem!



Donderdag 27 januari: Whaaa, zoooo vroeg da zes uur ’s morgens is: echt afzien! Vandaag hadden de kinderen sport: ze bloeien helemaal open en er zijn al een paar kinderen die een beetje plakken aan mij (mijn hand vastnemen, me komen knuffelen, heel veel aandacht vragen, …) Vandaag kregen ze ook computerles: schandalig, de leerkracht dicteerde hen gewoon theorie over de muis en de printer, legde niets uit en gaf hen geen praktijk (terwijl ze zo een prachtig pc-lokaal hebben).


Ik had het supermoeilijk wakker te blijven… Zo erg, dat ik in de namiddag een kort dutje wilde doen en pas drie uur later wakker werd. De dag was voorbij zonder dat ik het wist.



Vrijdag 28 januari: Ik ben al een maand onderweg. De tijd gaat snel..
School: het was weer een boeiende dag! De kinderen hadden gisteren de waterkraan laten aanstaan en bijgevolg stond het hele eerste verdiep onder! Na lang wachten mochten ze naar de les.


Ik stelde voor om even hun taal-schriften te verbeteren. Die staan werkelijk vol fouten en op die manier kon ik zien welke kinderen er schrijf-problemen hebben. Ik heb dan alle probleem-woorden eens opgeschreven en zal tegen maandag een dictee maken.


Na de les had ik een vergadering met de lerares Irma en ik moet wel echt zeggen dat ze een echte schat is: ze zei dat als ze fouten maakt of fout zou omgaan met kinderen, ik haar dat moet zeggen en zij hetzelfde zal doen met mij… Ook zijn alle voorstellen welkom.


In de namiddag zijn we met zeven vrouwen een koffieplantage-tour gaan doen. Echt zalig. Eerst werden we er rondgeleid in een museum over maya-muziekinstrumenten (van vóór en na de conquista).




Dan het museum over koffie. Ik wist dus écht niet hoe koffie precies gemaakt werd, dus het was hyper-interessant.


Ik denk aan mijne papie zene!


Ik was alleen om te eten vandaag. Ik knoopte dus een gesprekje aan met Vida, de kuisvrouw en kokkin hier. Ze is echt zo lief, maar ik vind dat ze slecht behandeld wordt. Ze mag nooit mee in de eetzaal eten en als we haar vragen zich bij ons te zetten, dan slaat ze dit vriendelijk af… Echt heel spijtig.. En ze slaapt achter een dun vezelplaten mini-muurtje in de gang, waar enkel een bed in past.


Ze woont op twee uur rijden, heeft een dochtertje van twee en half dat ze enkel in de weekends ziet en moet alleen voor dat kind zorgen. Haar man was namelijk een agressieve vent. Ze ging trouwen met hem, maar besloot hem aan de deur te zetten, voor ze in haar ongeluk zou lopen… Slim, maar nu staat ze er zo goed als alleen voor. Ze zegt dat ze het missen wel gewoon wordt… Haar familie past immers goed op haar dochtertje… Así es la vida de Vida…


’S avonds mijn eerste uitje in Antigua. We gingen eerst iets drinken met de meisjes van de klas en erna naar een feestding. De muziek was echt mijn ding niet: allemaal van die latino-‘shit’ (sorry voor mijn woordgebruik). Ook de mannen hebben een nogal latino karakter… Irritant m.a.w. Was dan ook op tijd in bed.



Zaterdag 29 januari: Vroeg opgestaan want we deden een uitstapje naar zee (Monterico aan de Stille Oceaan)! Het was twee uur en half rijden langs een prachtige weg.



Na vele volkse arme dorpjes te passeren,


kwamen we toe en gingen direct naar het strand. Het zand was er helemaal zwart (door de vulkanen) en de zee heeeel wild.




Prachtige pelikanen vlogen in het rond.


Na lang op het strand te spelen (we hebben er de vulkaan de agua nagebouwd), en in het wilde water, zijn we de zotste scampi’s gaan eten en dát voor vier euro per persoon. MMMMM, zoooo genieten.
Dan zijn we wat gaan wandelen.


Haaaa, heerlijk! Vervolgens zijn we een mangrove gaan bezoeken. Met zijn allen een bootje op (dat tot op twee centimeter boven het water maar uitstak brrrr). De mangrove bestaat in de regenperiode uit zoet en zout water (zoet door regen, en rivieren), in de droge periode enkel uit zout water.





In het water zaten vissen die uit het water springen (of er eerder over ‘kaatsen’) en in de bomen zat het vól vogels:
Ooievaars dus (maar hebben er ook gele vogeltjes, reigers, veel zwaluwen, vreemde eenden, roofvogels, … gezien! Er zitten ook kaaimannen, leguanen, slangen, wasbeertjes, apen en zoetwaterschildpadden maar spijtig genoeg verstoppen zij zich op hun gras- en boom-eilandje).


En erna heeft onze gids de boot eventjes stil gezet om naar een prachtige zonsondergang te kijken. De Canadezen die bij ons op de boot zaten vonden dat blijkbaar niet leuk en verpestten de sfeer door hun gezucht en vervelende uitspraken. We konden niet begrijpen hoe zo’n schoonheid kan genegeerd worden… Het was adembenemend en het zou zooo leuk geweest zijn moesten de Canadezen stil zijn geweest, want er was enkel het geluid van vogels…





Jaja, mijn liefde voor zonsondergangen zal voor altijd blijven duren!
Na een twee uur lange mangrove-trip, was het tijd terug te keren naar Antigua. Trouwens, het is opletten geblazen, we waren bijna in’t zak gezet geweest (nooit voorschotten geven is de boodschap).
Onze chauffeur naar Antigua was geschift (voorbijsteken in bochten, te snel over bulten in een rotslechte bus, …) dus we waren blij terug te zijn!


Als einde van de dag een vreselijk koude douche om een mooie dag af te sluiten: brrrrr!!!


Ik denk dat dit land me zal blijven verrassen: schuuuuuuunnneeeeeeeuuuuuuhhhh!!! Tes iere nogal wa beter of oan de dampuurteuh zeuh!



Zondag 30 januari 2011: Hupla, vloek van Moctezuma part 3. Hopelijk geneest het deze keer zonder vieze antibiotica. Er was weer een opening van een nieuw schooltje vandaag. Ik heb toch besloten om mee te gaan. Want wc’s kennen ze er gelukkig ook. Het was wederom een leuk gebouwtje. Inheems kinderkoor, veel bedankingen, …



Deze school heeft een project om volwassenen te alfabetiseren. Heb dus geïnformeerd of ze daar geen vrijwilligers meer nodig hebben. Blijkt moelijk te zijn, omdat er maar weinig vrouwen zijn die zich ingeschreven hebben. Nu ja, heb even verder geïnformeerd en er is een mogelijkheid om bij een andere NGO te gaan werken die hele gezinnen alfabetiseert. Heb het even besproken met de organisatie ‘Los Niños’ en het zou eventueel mogen.



Maandag 31 januari: Naar de directeur gebeld dat ik niet kon komen. Efkes uitzieken… Heb het hier nogal moeilijk met ‘uitzieken’ want ‘rust roest’ denk ik dan. Maar bon, gelukkig was het deze keer minder erg…

Dikke zoen!

Vanaf nu schrijf ik elke maandag op mijn blog!

4 opmerkingen:

Unknown zei

Ier oan t Rabot edde ze uuk zuu schuune ni zulleuh!

Carl zei

Je bent een grote meid, Nathalie.

:-)

Prachtige foto's ook, van de zonsondergang, en van de kleine meid met de véél te grote sigaar...

Uitkijken naar maandag...

Unknown zei

Hey. Nou ja juist ALLES gelezen sinds je weg bent.. en ****** ik heb veel gemist! Ik zie nu ook dat je nog veel werk aan de winkel hebt. Uitkijken naar maandag zoals iedereen die je volgt...

Astrid zei

Heb je blog in één ruk uitgelezen! Fantastisch wat je daar doet, meid. Ik benijd je, ben jaloers op je maar gun het jou o zooo veel!!
Doe zo verder and keep on writing.

xxx Astrid