Laatste week San Cristóbal en uitstapjes

Beste vrienden,

Eerst en vooral, heel erg bedankt voor jullie lieve en mooie reacties over mijn blog. Het geeft me heel veel zin om verder te schrijven en ook moed in soms kleine dipjes.



Woensdag 12/01 heb ik het heel rustig aan gedaan om te bekomen van de dag ervoor. De immodium heeft zijn werk gedaan, maar de kracht was nog niet terug en de eetlust ook nog niet. Na een lang skype-gesprek met mijn mama ben ik ’s middags het stadje ingetrokken om met Grietje een soepken te gaan eten. Het was met lange tanden, maar er zat toch iets in mijn maag. Ik ben na de soep dan eens meegeweest met Grietje naar haar werk: gezellig binnentuintje, maar haar bureau is spijtiggenoeg heel koud…

Grietje haar bureau en de binnentuin


Erna ben ik de stad nog wat verder gaan verkennen: marktjes, pleintjes, kerken,… Ik ging een kerkje binnen en een seconde nadat ik die kerk binnenstap, valt er een stevig brokstuk van de kerk, op een halve meter achter mij. Over een vreemde gebeurtenis gesproken…

In die kerk zat er een inheemse man vol overgave in zijn inheemse taal te bidden tot Maria: een ongelooflijk diepe bekentenis leek me dat. De Jesus-beelden zijn hier versierd met heel veel (valse) en kleurrijke bloemen. Niets sober, viva los colores!

Ik kwam toe op een groot plein kwam er een twaalfjarig meisje met koopwaar naar mij. Ik probeerde haar af te schepen, maar dat lukte niet. Ze zei: ‘ik heb vandaag nog niets verkocht’ en ik antwoordde ‘moet je niet naar school dan?’ ‘nee, ik kan niet, mijn papa drinkt al het geld op, slaat en bedriegt mijn ma en geeft maar heel af en toe geld’. Ze had me overtuigd (wat ik haar dan ook uitdrukkelijk zei). Ik koos een armband uit en gaf haar meer dan wat de prijs was… Waar of niet waar? Ik zal het nooit weten… Maar wat ik wel weet is dat ze geld nodig had.


Mijn tocht in de stad verder gezet. Ineens kwam ik aan de kathedraal: wat een prachtig gebouw: la iglesia de Santo Domingo.

Binnenin was het veel minder mooi dan vanbuiten en bij de ingang stonden er heel kleine jongetjes die fluisterden ‘we moeten haar een peso vragen’ maar ik deed alsof ik dat niet hoorde. In de kerk zelf was er nog een plakkerige bedelaar. Ik kan toch niet iedereen centen geven… Ik liep verder op een artisanaal marktje en was op zoek naar een sjaal (het was een ijzig koude dag). De vrouwen op de kraampjes waren echt extreem onvriendelijk, de mannen veel vriendelijker. Het is zo vermoeiend om al die reclame-makende en bedelende mensen af te wijzen… Zeker als ge nog herstellende zijt van een ziekte.


Erna een pizza gaan kopen, ik had daar echt zin in… Onderweg naar Grietje haar huis zag ik een lijkwagen, gevolgd door heel kleurrijk geklede mensen die zingen en andere muziek maken. De muziek klonk heel vrolijk, maar ze hadden allemaal heel droevige gezichten en voelden echt pijn… Verrijkend tafereel als ge het vergelijkt met onze plechtige en formele begrafenissen.

Ik heb het voor het eerst zien donker worden in de stad: de verlichting geeft toch een extra aan de stad. Zalig.

De pizza kreeg ik absoluut niet binnen en ’s avonds hebben Griet, Peter en ik naar de film ‘el amor en tiempos de cólera’ gekeken naar het boek van Gabriel García Márquez. De film was práchtig… Een aanrader.



Donderdag 13/01: weer opgestaan met een totaal doorelkaargemengde maag en darmen. BAH! Deze morgen is Peter vertrokken en zijn er vier Franse vrouwen toegekomen om hier te logeren. Drie vriendinnen en 1 dochter. Lieve mensen! Het Frans praten verliep eerst moeizaam maar kwam stilaan toch terug.


Ondanks de misselijkheid, toch de moed bijeengeraapt om met Grietje af te spreken. We zijn even op een terrasje gaan zitten en naar de supermarkt gegaan. Erna voelde ik me alweer heel wat beter, maar ben toch in het huisje wat gaan zitten. ’S Avonds naar een prachtige bewolkte zonsondergang gekeken.

Wat later op de avond hebben de Franse vrouwen heerlijk Franse soep voor ons gemaakt en hebben we het gezellig gemaakt aan de open haard.

Vrijdag 14/01: Vroeg uit de veren want ik ging op uitstap naar de ‘cañon del sumidero’, een canion dus… Hupla, een toeristenbusje op, helemaal vol met 16 mensen. Naast mij zat er een 18-jarig meisje uit het Noorden van Mexico en ze was heel nieuwsgierig naar mij. Ze stelde vragen over mijn Spaans, over mijn leven, bezigheden, … Ze was heel lief, maar ze praatte en praatte maar… Als jullie beweren dat ik een babbelaar ben, kom dan maar eens naar hier… :) Het landschap was adembenemend. Ongelooflijk! Door de bergen en in de verte kon ik de laagvlaktes met een kronkelende rivier zien.


We kwamen na een uurtje toe en stapten op een boot. Na een goede 10 minuten varen, legde de gids uit dat we hier aan een plek gekomen waren dat de ‘playa de los buitres’ heet (het strand van de gieren). Het zat er effectief vol gieren en het leek alsof ze aan het pootje baden waren. Prachtig! Er vlogen ook veel ooievaars en reigers rond die het luchtruim en het water onveilig maakten.

Nog wat verder leek het alsof we werden omringd door muren. Mijn brein is niet in het bezit van voldoende adjectieven om de schoonheid en de kracht van de natuur hier te beschrijven.

Wat verder toonde de gids ons een grot waarin men een zeepaardje zou in herkennen… Verder was er weer een grot (met een Maria-beeldje in) en wat hier speciaal was, was dat de erosie een prachtig kleurenspel had veroorzaakt: de stenen waren roze, beige, donkergrijs en lichtgrijs.

Het enige nadeel aan dit stukje pracht was het afval. De gids vertelde ons dat al dat afval het afval is van mensen die hun vuil op de straten gooien. Die viezigheden stromen dan tijdens het regenseizoen de prachtige rivier in. Gelukkig is de canion nu uitgeroepen tot natuurpark en zijn er vele mensen dagelijks bezig met het opkuisen van dit vuil.

Hoe verder we gingen, hoe meer adembenemend het werd! De gids stopte de boot aan de hoogste rots: 1 km hoog, maar dat leek niet zo. En op deze plaats was het water 100 meter diep. Waaauw!

Dan stopten we aan de ‘árbol de Navidad’ (de kerstboom): van ver was het echt precies een onversierde kerstboom.

Als dichter gingen leek het iets van uit de film ‘Avatar’ of een of ander sprookjesbos-verhaal. Wat een fenomeen: het leken graszoden of eerder immense krullende schimmels met mos op. Ik weet het niet. We voeren onder die groene lappen/bergjes en er kwam water uit (snelle druppels): zoooo feeëriek. Ongelooflijk!

Aan het einde van de weg, was er een eiland te midden van de rivier. Echt, ik wist niet dat natuur zo mooi kon zijn en wederom worden de mooiste natuur-fenomenen vernietigd door ons..

Bij de terugkeer was het water woelig en sloeg er ineens een touw los, recht op de schouder van mijn buurvrouw, gelukkig had ze niets. En ja hoor, het kon nog beter worden: een zwemmende krokodil!

En later nog een luie, vette, dikke krokodil.

En dan een baby-krokodil (die er als baby toch al vreselijk impressionant uitzag) en tot slot zagen we ook nog een mega-gele leguaan. Hupla, eventjes een boottochtje van twee uur gedaan. Amai amai, die maya’s in hun cano: zalig, wat een leven moeten die gehad hebben… Trouwens, de canion is al 35 miljoen oud…


Wow, na deze pracht zijn we naar een traditioneel maya-dorpje gegaan: gezellig maar druuuuuuk! En op de terugweg was mijn buurvrouw weer in volle tetter-actie!

We reden San Cristóbal binnen en ineens raakte de bus niet meer in gang: lap, de versnellingsbak doorgeschoten! Geen centimeter raakten we nog vooruit. Een geluk dat we al in San Cristóbal terug waren…
Ik was wel blij om thuis te zijn, na een veel te sociale dag. Soms heb ik mijn rust nodig en wil ik gewoon schrijven, lezen en naar muziek luisteren (ooooh ik mis mijn sax). Een heerlijke steak gebakken en ik was zooo blij dat het me smaakte waardoor ik weet dat ik ge-ne-zen ben!!!



Zaterdag 15/01: Vroeg opgestaan, want Griet en ik gingen samen op uitstap. Eerst heerlijk ontbeten met de Franse vrouwen (echt een typisch Frans ontbijt met toast, kaas, confituur, eitjes, fruit…). Een ellenlange busrit stond ons te wachten… De busrit was wederom prachtig: prachtige dennenbomen in een heuvellandschap. Na twee uur en half rijden, kwamen we toe in een bergdalletje.


Het was een hele wandeltocht, maar wat we gingen zien, zou beloofd iets prachtigs worden! We wandelden langs het wilde rivierwater, ongelooflijk veel prachtige vlinders vlogen ons om het hoofd (koningsblauwe, zwart-rood gestreepte, grote groen-beige gestreepte, gele,…).

Na een kwartiertje stappen zagen we al een prachtige waterval. Op de berm van de rivier stonden de prachtigste, oude, immens grote bomen (ficussen enzo).

De zon scheen mooi op het water, waardoor het water een soort van troebel lichtgroen kleur had. We klommen de berg nog meer op en de watervallen werden alsmaar impressionanter.


We kwamen puffend toe aan het einde van het wegje en wat we zagen was overweldigend mooi: een waterval van 120 meter hoog (als het niet meer was) die neerstortte in een mooi groen bad. Lichte spatten bevochtigden ons gezicht.

Check vooral aan de rechterkant op een soort van heuveltje hoe klein de mensjes zijn

Dit was wéér een ongelooflijk natuurfenomeen. Aan het eindpunt was er een death-ride die van de ene berm van de waterval naar de andere ging. En ja hoor, ik besloot dit te doen. On-ge-loof-lijk! Ik vloog zo over het groene bad met mijn gezicht gericht naar de waterval. Het ging snel, maar mijn hart stond eventjes stil van de schoonheid die me helemaal overweldigde met haar kracht en pracht.

Ik kwam toe aan de andere kant, en was onder de indruk van de prachtige regenbogen die de waterspatten en de zon maakten.

Ik liep naar een uitkijkpunt, waar ik kletsnat werd: ik stond als het ware bijna tegen de waterval die me verfriste met dikke vette warme bergwaterdruppels. Ik kon mijn ogen niet geloven. Al snel moest ik met de deathride terug naar de andere kant, want er restte ons nog maar een kwartiertje om de hele tocht terug te maken. Deze deathride verliep iets minder vlot: ik keerde op het einde een stuk terug en moest een touw vastgrijpen om aan wal te geraken. Gelukkig was het zicht onnoemlijk mooi.

Op de terugweg hadden Griet en ik het gevoel dat zo een bezoekjes te snel gaan om te beseffen welk effect deze natuurkracht op ons had. Dit plaatsje is de ideale plek om een hele dag te zitten luisteren, kijken en zich verwonderen over wat voor schatten Moeder Natuur herbergt.

De bus terug op, helemaal van slag! Het enige woord dat in mij opkwam, was WAAAAAAAUW! Op naar het volgende natuurfenomeneen: “los lagos de Montebello”. Het was twee uur rijden en we kwamen toe. Ik was verbaasd over de temperatuur hier: het was hier ijskoud, terwijl het aan de watervallen snikheet was (vreemde temperaturen hier in Mexico).

We kwamen aan een eerste meer, dat donker-turquoise was. (Even ter informatie: de meren worden ‘los lagos de los colores’ genoemd omdat elk meer een ander kleur heeft). We werden hier uitgenodigd om op een vlot mee te varen naar een mini-mini-eiland te midden van het meer.

Men kiest hier voor vlotten omdat de uitlaatgassen van motorboten te vervuilend zijn (aaaah dat doet me toch plezier dat de Mexicanen ook wel milieubewust zijn op sommige plaatsen). Hup, het vlot op, roeiend naar het eilandje. Het eilandje was niets bijzonders volgens mij, maar die mannen vertelden ons dat er hier een reclamespotje voor Corona gemaakt was met jaja, de enige echte, Antonio Banderas. Spijtig genoeg vind ik daar geen bewijzen van op internet.

Het was er zoooo stil. Erna naar een ander meer dat donkergroen was. Men vertelde dat er ooit een koppeltje in verdronken was en ze hebben hen nooit teruggevonden. Aan de overkant van dit meer zou ge normaal gezien Guatemala kunnen zien, maar door de wolken en de mist was dit niet mogelijk.


Verder was er nog een licht-turquoise meer, waaruit ze water halen om er, na zuivering, drinkwater van te maken en een licht-groenig meer.

Spijtig dat het slecht weer was, het zou nog zoveel mooier geweest zijn. Maar we mogen niet klagen, we waren al verwend geweest vandaag!!! Voor het vertrek, kwamen er hopen kindjes snoepjes vragen (beter dan geld, maar toch…). Na drie uur en half rijden, kwamen we dan eindelijk terug in San Cristóbal. Grietie en ik hebben veel gebabbeld en gelachen. Ik zal haar missen als ik naar Guatemala ga. Zeker zo na drie weken samen zijn! We zijn samen een cocktailtje gaan drinken en een slaatje gaan eten in een bar met live-muziek. Dan naar huis, want we hebben veel gewandeld en waren dus moe. Wat een mooie dag was dit! Ik ben zooooo verliefd op de natuur!



Zondag 16/01: Lekker lang uitgeslapen. Gezellig met Grietje ontbeten, erna naar het stadje om wat brood en om gezellig rond te kuieren. Erna zijn we naar een prachtig kleurrijk marktje geweest waar we nog niet eerder geweest waren: zoveel groenten en fruit! Prachtig al die kleuren en die kleurrijke mensen! Ongelooflijk

Kapstokken voor mijn papa en andere gitaristen :p

Dan terug naar het huisje om alles eens wat in orde te brengen: valies herschikken, blogsken schrijven, eten maken, …


Want morgen is de grote dag: op naar mijn nieuwe avontuur in Guatemala! Ik ben benieuwd wat het zal worden, welke job ik zal uitoefenen in één van de schooltjes, met welke leeftijdsgroep ik zal werken en in welk gastgezin ik zal terecht komen. De vakantie is voorbij en nu zal het serieuzer worden, maar dat mag wel natuurlijk. Ik heb drie schitterende reis-weken gehad, maar het is natuurlijk niet enkel daarvoor dat ik naar Midden-Amerika ben gekomen… Ik hoop echt dat ik iets zal kunnen bijdragen aan de organisatie, maar dat zal de tijd wel uitwijzen! Heel spannend allemaal! Voor hen die wat meer informatie over de organisatie willen: de site is www.stichtinglosninos.nl. Ik zal dus voor deze organisatie werken en ik zal in Antigua wonen (dit is de oude hoofdstad van Guatemala, nu is dat Guatemala City). De schooltjes waar ik voor zal werken bevinden zich buiten de stad in kleinere arme dorpjes. Meer informatie volgt de komende weken!!!


Ik groet jullie met heel veel liefde voor de laatste keer vanuit Mexico!