Vervolg Mahahual- begin San Cristóbal de las Casas

Lieverds,
Ik ben iets vergeten vertellen tijdens mijn laatste verhaal. Toen we laatste woensdag de lange rit naar Mahahual maakten, reed Rafael iets te snel over een niet-gesignaliseerde drempel… Nu was het probleem dat een politieman dat had gezien… Die man achtervolgt ons, Rafael stopt, doet zijn raam open en zeg ‘Hola amigo, qué tal’ (dwz “hey vriend, hoe is’t”).[Zoals Grietje zegt, is dit duidelijk het bewijs van een immens cultuurverschil: hier moogt ge dus familiair omgaan met de politie. Iedereen noemt hier elkaar wel ‘amigo’ of ‘amiga’, terwijl ‘vriend’ zeggen tegen een onbekende in België toch wel wat een negatieve bijklank heeft (tot zover mijn taalkundige vakidioot-zijn)]. Nu, we hadden niet echt veel geluk met de politieman, laten we zeggen dat het een ‘kreft’ of ‘neut’ of ‘zaag’ was. Hij zaagde over de drempel, over de snelheid, over Rafa’s Texaanse nummerplaat,… Rafael probeerde er zich uit te praten (wat normaal wel lukt met Mexicaanse politie) maar deze hield het been stijf en deed vreeeee ambetant. Ons geduld raakte op en Griet besloot haar eventjes in het gesprek te gaan mengen. Vastberaden en geïrriteerd stapte ze uit. Ineens toverde ze een glimlach op haar gezicht en zei ze lief “we zullen het nooit meer doen en in’t vervolg opletten, echt waar señor”. De reactie van die man was onbeschrijflijk: zijn boosheid en verveling vielen in stukjes van elkaar en een ongelooflijk brede lach ontsproot op zijn tronie. Hij vroeg aan Rafa “wie is dat?” en Rafael antwoordde fier “mi mujer” (mijn vrouw). En ja hoor, de politieman was zoooo hard gesmolten voor ons Grietie dat we gewoon mochten doorrijden (terwijl hij zijn papier voor de boetes al vasthad). De fliek zei dat Grietje hem ‘ontwapend’ had door haar glimlach, zwaaide ons uit, wenste ons een goede reis en Rafael moest hem beloven goed zorg te dragen voor Griet “en ook voor die twee andere vrouwen daar achteraan”. GELACHEN da we hebben! Griet en haar avonturen! Schitterend!



Vrijdag 7 januari: strand, strand, strand en heb me laten masseren (op het strand, in de schaduw van een palmboom). Heerlijk! Grietje had een spirituele maya-vrouw die haar gezondheidstips gaf. Amaaai die sfeer hier is zo zalig! ’S Avonds is Felicia terug vertrokken om terug te gaan feesten in Playa del Carmen en wij zijn verse vis gaan eten. Het is hier wel altijd opletten geblazen als ze de rekening brengen want af en toe proberen ze onoplettende buitenlanders in het zak te zetten door bepaalde prijzen een beetje hoger te maken (anders dan hoe ze in de menu stonden).

Grietje en Rafael op het strand

Geen woorden voor nodig :)


Erna zijn we naar de sterren op het strand gaan kijken: golfjes van de zee wat wilder, vogels die volop in actie zijn met het visjes-vangen, en een sterrenhemel om U tegen te zeggen. De melkweg prachtig zichtbaar, ontelbare sterren, geen vliegtuigen en weinig of geen lichtvervuiling. Dit heb ik nog NOOIT gezien. Heeeel mooi! Ik ben ervan overtuigd dat de maya’s die hier leefden voor de komst van de Spanjaarden een ongelooflijk gelukkig en prachtig bestaan moeten geleid hebben: na al die eeuwen is het hier nog zo onnoemlijk prachtig, hoe moet het toen dan niet geweest zijn?

Mahahual by night



Zaterdag 8 januari: Ik was al vroeg uit de veren: de natuur zorgt ervoor dat ik snel wakker word (ooh ja, hier sta ik voor tien uur op). Verrassend, niet waar? HEHE. Lekker op mijn gemakje ontbeten op het terrasje en erna mijn valies gemaakt, want het was tijd om naar de volgende plaats te gaan! Maar eerst nog een hele namiddag naar het strand. We zijn er met z’n drietjes op uit getrokken met de jeep om de omgeving wat te gaan verkennen. We reden een zandweg op (oeps! Rafa zijn pas gewassen auto helemaal vuil) en die zandweg werd alsmaar onbewoonder. Eerst nog een paar hotelletjes en woningen (waar kinderen een krom geblazen palmboom als wipplank gebruikten) en verder op de weg niets meer… Gewoon palmbomen en strand... We gingen zo een totaal verlaten strand op.

Het spijtige was dat die stranden vol vuil lagen door de orkanen: schoenen, banden, losgerukte bomen, ergens zelfs een (letterlijk) gestrande autobus, kokosnoten (vers en oud), plastiek in alle vormen en figuren en nog allerhand brol.

Eigenlijk zouden dit de mooiste stranden ter wereld moeten zijn, maar puur door die orkanen… ZUCHT. Ik zou mijn leven willen wijden aan het opkuisen van die prachtige stranden… Pfff! Maar ja, er is zoveel dat ik zou willen doen . Spijtig genoeg kan een mens alleen niet zoveel tot stand brengen: de collectiviteit moet bewuster worden en samenwerken…

Rafael en Grietje wilden dan naar een plaatske waar er een klein hotel was: daar was het strand wat opgekuist en het was er paradijslijk.

Stel u voor dat al die stranden zo proper zouden zijn… Het was er zo rustig en zoooo mooi… Het zalige hier is dat het hier nu nog zo rustig en onbewoond is, maar dat was ook zo met Cancún, Tulum en Playa del Carmen in de jaren ’60: toen waren dat kleine lieflijke kust-dorpjes. Spijtig genoeg zagen de Amerikanen en rijke Mexicanen dollars blinken in hun ogen. De overheid heeft massa’s terreinen verkocht aan 1 euro per vierkante meter terwijl het toen al tien keer meer waard was. Corruptie met andere woorden…

Rafael heeft hier eens nagevraagd wat een terrein in dit nog niet ontgonnen gebied kost: 4 miljoen Belgische frank (voor grote getallen reken ik zo nog) voor een terrein dat 50 op 50 meter is, met palmbomen, wit zand en een azuurblauwe zee aan uw achterdeur… Zeer goedkoop dus! Maar binnen een paar jaar zal het paradijs waarschijnlijk al veranderd zijn in een privéstrand van één of andere rijke lul die een hotel of een villa aan de Caraïben wil… OOOOOH zonde! Gelukkig zijn er een aantal groepen die daar tegenin gaan en de schoonheid van de natuur willen bewaren.

Nog een probleem dat al die bouwwerken met zich meebrengt, is dat de schildpadden hun eitjes niet meer in het zand gaan leggen omdat het licht van de hotels en de strandstoelen hen in de weg staan hun eitjes daar te leggen. Dus die dutskes laten hun eitjes in zee vallen waar de eitjes dan worden opgegeten door stoute vissen. En zo is de grote mooie zeeschildpad met uitsterven bedreigd…

We zaten dan op het strand en ik ben een wandeling gaan maken met een prachtig muzieksken in mijn oren: dit was het liedje dat er het beste bij paste: http://www.youtube.com/watch?v=W5RXC-aBRgQ Zucht, wat een zalige plek, ben er in de hangmat gaan liggen, ietske gegeten en naar de zonsondergang gekeken.

Dan zijn we vertrokken: eerst naar Chetumal en dan van Chetumal naar San Cristóbal de las Casas waar Rafa en Grietie wonen. Rafael ging met ons niet mee omdat hij in de buurt van waar we waren moest gaan werken. Goed en wel stonden we klaar om te vertrekken naar San Cristóbal vanuit Chetumal en we wilden op de bus stappen, maar er zat al een koppel op onze plaatsen. We begrepen het niet goed en gingen ons gaan informeren. De bus vertrok om 00:00 uur, dus wat was er gebeurd? De vrouw die ons een paar dagen geleden de tickets had verkocht had de 8ste om 00:00 geboekt terwijl het om 00:00 uur al de 9de was… Miljaarde, zo gevloekt da wij hebben. We hadden absoluut geen zin de om nacht in Chetumal door te brengen en vroegen wat de oplossing was. De bus die we wilden zat vol maar gelukkig vertrok er een half uur later nog één. De mensen van de busmaatschappij zeiden dat de vergissing ons fout was en we moesten gewoon een nieuw ticket kopen (opnieuw 36euro betalen dus), maar dat hadden we absoluut niet meer en ik zei dat dan ook aan die mannen… En lief als de Mexicanen zijn, konden ze wel iets regelen voor ons: we kregen een kinderticket, waardoor we mar 12euro moesten betalen. Op de bus zwaar moeten ontstressen en dan als een blok in slaap gevallen. De bussen zijn echt supercomfortabel!



Zondag 9 januari: Heel lang en half-goed geslapen op de bus: het was er veel te koud. Ergens midden in de nacht waren er militairen op de bus die zakken kwamen doorzoeken, maar de toeristen lieten ze blijkbaar met rust. Om tien uur stopte de bus in een prachtig bos. Een tropisch bergbos: heerlijk! Het zonnetje op ons gezicht! We stopten om eens de benen te kunnen strekken en iets te eten.

De Mexicanen zijn zoooo gastvrij: de mede-busgenoten vroegen ons vanwaar we zijn en of niet eens wilden proeven van hun eten.. Een mevrouw zag dat ik stretch-oefeningen aan het doen was en ze vroeg of ik geen pilletje moest hebben. Lief, maar bedankt 

Om 13 uur zijn we uiteindelijk in San Cristóbal toegekomen na een lange rit… Taxi naar Rafa en Grietie hun huisje genomen: ongelooflijk stadje! We zitten hier op 2200 meter en het stadje heeft extreem veel kleurrijke huisjes: twee kleuren per huisje en altijd andere kleuren.

Het huis van Rafael is ongelooflijk: een groot huis met een open haard, een soort van mezzanine-dakterras, een zalige tuin, warme kleuren, mooie houten meubels, twee toffe woefkes en het is er echt hyper-gezellig!! Het is zo’n mooi fris zonnetje hier (vergelijkbaar met het einde van de lente in België maar wel met een iets warmere zon). In het huis was er ook een vriend van Rafael, Peter, voor op de honden te letten: sympathieke man.

Met Grietje dan het stad wat ingetrokken. Amai, ik was echt in de wolken! Zoooooo een mooi stadje. Griet vertelde me dat Rafael hier al zeven jaar geleden geweest was en dat er hier toen nog niets te doen was: weer hetzelfde verhaal als over de kuststeden dus… De stad is heeeeel gezellig en er lopen extreem veel Europese hippies rond. We gingen een heerlijk vers sapje drinken en broodje eten in de bar van Grietie haar buurvrouw. Op dat moment kwam een groepje Europese hippie-straatmuzikanten de boel wat opvrolijken: ze speelden folk (en ja hoor, heimwee naar de Gentse Feesten)... De Europese hippies komen hier wonen om te mediteren, stofjes te verkopen, muziek te spelen, hostels en bakkerijen open te houden ( zo is er hier een Franse bakkerij uitgebaat door Franse hippies). Hehe zalig! Ja, de sfeer is hier heel rustig. Het is wel een spijtige zaak dat er hier zoveel inheemse kindjes rondlopen om armbandjes te verkopen, ik blijf het heel moeilijk vinden ‘nee’ te zeggen tegen die lieverds…

Een zwaar verhaal over hoe inheemse mensen behandeld worden: de kuisvrouw van Rafael is een inheemse vrouw en haar papa is neergeschoten geweest vorige week (een vergissing bij een afrekening) en die man leefde nog als hij naar de kliniek werd gebracht, maar de kliniek was vol en omdat hij inheems is, werd hij achtergesteld en is dus gestorven… Pfff, schandalig…

Andere zaken die me hier opvielen was het feit dat men hier overal kan betalen om een douche te nemen, voor de mensen die thuis geen stromend water hebben…

In tegenstelling tot dit feit, is het heel komisch en contradictorisch dat de Mexicanen de benaming ‘Drugstore’ wel héél letterlijk nemen: ze verkopen er medicatie enerzijds en sigaretten anderzijds…

Onze avond was rustig: ‘k heb Grietje haar haar geverfd en geknipt en Peter heeft voor ons lekker vegetarisch gekookt, lekkere yogi-thee met verse melk gemaakt en de open haard aangestoken want het is hier ijskoud ’s nachts (de volle 3 °).. .



Maandag 10 januari was een heerlijk zonnige dag. Heb wat door de stad gewandeld, want Grietje was gaan werken. Met haar ’s middags afgesproken om te gaan eten, naar het toeristenbureau om mijn tripjes te plannen voor de komende dagen, rondgekuierd en fruit gekocht… Erna in de zon op het dakterras gezeten en gekookt. Heel zwaar verbrand vandaag: ik was vergeten dat bergzon straffer is dan zeezon… op tijd gaan slapen want er vroeg uit morgen…



Dinsdag 11 januari: Ja lap, het vroeg opstaan is niet gelukt: rond drie uur ’s nachts voelde ik me ineens zooooo misselijk. Maalox hielp niet en ja, hupla… Na zo elk uur ziek in de badkamer te zitten (koude rillingen, zweten,…), kon ik zelfs niet meer op mijn benen staan. Water drinken ging niet, want het kwam er spontaan weer uit. Miserabel voelde ik me. En tussen de badkamerbezoeken door, sliep ik en droomde over eten, wat me nog misselijker maakte… Ik heb dan gedurende uren geen water gedronken en dan met kleine slokjes. Vanaf dat ik voelde dat het water verteerde, heb ik mijn reisapotheek eens bekeken en wa immodiums geslikt. Grietje werd ook wakker en ze zei ‘moest gij niet al vertrokken zijn op uitstap?’ en zei haar wat er was. Ze heeft mijn koorts gemeten (had niets) en zei me dat ze dit in het begin van haar verblijf ook een aantal keer had meegemaakt. Peter zei ook dat dit de aanpassing is aan de Mexicaanse bacteriën… Jiehaaa!!! Uren geslapen, zot gedroomd, en elke keer dat ik wakker werd, voelde ik me al stukken beter… Nu, ’s avonds, totaal groggy, maar al veel beter.


Wordt vervolgd…


Veel liefde voor jullie!!!