Het is weer tijd voor een nieuw verhaaltje! Ik moet het hier doen zonder internet in het huis waar ik logeer (sommige gastgezinnen hebben het wel: pech!), dus ik zal iets minder kunnen schrijven en/of communiceren met jullie.
Maandag 17 januari: Heel vroeg opgestaan om de bus te nemen vanuit San Cristóbal naar Antigua. Als ik opstond en mijn picnic wilde maken, zag ik dat de honden van Grietje en Rafael mijn hele picnic (chocoladekoeken van de Franse bakker), hadden opgegeten! Snif! Afscheid genomen van Grietje (‘k zal haar missen na drie weken bij haar geweest te zijn). De chauffeur belde aan en weg was ik.
De tocht was redelijk hels eigenlijk. Door de ganse ‘Sierra Madre’, wat wil zeggen haarspeldbochten: de ene na de andere. Gelukkig had ik mijn muziek om mij te entertainen. Ik heb ontdekt dat bluesmuziek ideaal is voor onderweg! Vooral in zo’n prachtig berglandschap! Ergens op de baan, zagen we een gekantelde vrachtwagen. Twintig meter verderop stonden er een hoop politiemannen en andere mensen over de kapotte reling in het diepe dal te staren. Slik! Het berglandschap veranderde van Vlaamse Ardennen-stijl, naar bananenplantages, naar uiteindelijk een vulkaangebergte (grilliger).
Onderweg zijn we vele kleine inheemse dorpjes gepasseerd: golfplaten-huisjes, magere koeien, kippen, kalkoenen,… maar alles is en blijft heel kleurrijk. Vaak zagen we inheemse vrouwen met manden op hun hoofd, kleren op hun armen en kinderen die de was aan het doen waren in vuile modderpoelen. Aan de grens, zette onze chauffeur ons af aan een bureau’tje waar we moesten betalen om Mexico buiten te mogen. Maar we moesten tien keer meer betalen als wat we allemaal gelezen hadden… We hadden allemaal onze twijfels en veronderstelden dat er iets niet klopte. De Franse man zei dat dan ook aan onze chauffeur… Een zware discussie volgde..
Eens de grens overgestoken, moesten we gewoon een stempel laten zetten in ons paspoort. Achteraf was er niemand die uw paspoort dan controleerde. Nogal vreemd die grens: geen politie, geen controle, alleen chaos en veel verkopers en winkeltjes…
De grens is zo lek als een zeef met andere woorden. In Guatemala moesten we dan een andere bus op. Nóg eens zes uur rijden! We passeerden weer heel veel chaotische en vuile dorpjes. Het zou toch al een goed begin zijn moest de overheid vuilnis komen ophalen in de inheemse dorpen, zodat ze hun pacha mama niet hoeven te vervuilen… Het eerste dat me opviel in Guatemala, waren de chickenbussen: een soort Amerikaanse truck /schoolbus die ze in allerlei blinkende kleuren spuiten.
Uiteindelijk kwamen we dan toe in Antigua: de zon ging net onder achter de vulkanen: waauw! Zo mooi die drie vulkanen (el volcano de agua: de uitgedoofde krater had ooit een meer gevormd dat bij hevige regen overstroomde; el volcano de fuego (actief, rommelt soms eens 's nachts en laat lava-schaatjes); el volcano Acatenango. Antigua is een mooie stad dat heel hard lijkt op San cristóbal in Mexico: alleen heel wat minder kleurtjes, kleiner en mét uitzicht op vulkanen.
Dan stopte de bus. Ik vroeg aan de chauffeur of hij wist waar hij me moest afzetten, dat wist hij blijkbaar niet. Ik probeerde naar de organisatie te bellen, maar niemand nam op. Oh my god, wat nu? Ik had geen adres waar ik heen moest en ik dacht dat het adres afgesproken was met de chauffeur, niet dus! Gelukkig wilden de Franse man en zijn vrouw mij even uit de nood helpen: ik mocht mee naar hun reisbureau. Daar checkte ik eventjes mijn mails en zag dat de organisatie me gemaild had om te vragen wanneer ik toekwam (aaaargh, ik dacht dat ze dat wisten).
Uiteindelijk kon ik Ana Maria van de organisatie bereiken. Ze kwam me halen en ging me afzetten aan mijn gastgezin. Ze kwam toe en gaf me een dikke knuffel! Ze begreep dat ik een beetje overstuur was. Er was een misverstand geweest: ze dachten dat ik deze middag toekwam.
Het gastgezin ontving me met open armen: Don Carlos en zijn vrouw, Doña Carmelina. Het huis is gebouwd rond een prachtige patio en heeft 7 slaapkamers. In de kamer naast me zit een Nederlands koppeltje en in de andere kamers zit een Japanse, een Canadese, een Canadees en een Chinese die in New York woont. Maar de Japanse en Chinese vertrekken deze week al.
De gastvrouw had eten voor me gemaakt, maar het smaakte me niet. Ik voelde me niet zo op en top precies. Na het eten nam ik een douche (en die was ijskoud) en na de douche ging ik slapen, maar ik had het zo koud… Ineens kreeg ik immense heimwee, naar mijn familie, naar mijn vrienden, naar mijn huisje, naar een warm bad, naar een warm bed, een warme kamer, … Amaai, de luxe die wij gewoon zijn… En het valt hier dan nog heel goed mee als ge vergelijkt met wat de mensen op het platteland maar hebben. Zij hebben niet eens stromend water en elektriciteit… Wij westerlingen hebben nogal eens chance zene (en zijn zo verwend)!
Dinsdag 18 januari en de vloek van Moctezuma. Hupla, ‘s nachts weer zooooo ziek geworden. Ik kon niet meer op mijn benen staan ’s morgens. Ik ging met Ana-Maria van de organisatie gaan praten. Ze zei dat ik best een staaltje in het labo binnenstak om te kijken of ik geen parasiet had. Het lieve Nederlandse meisje, Sanne, van de kamer naast mij, nam de verantwoordelijkheid op zich om me te helpen. Na een uurtje bleek dat ik geen parasiet had, maar wel naar de dokter moest gaan. Mijn koorts was ook al naar 39 graden gestegen en de krampen waren niet te harden. Don Carlos heeft voor mij naar de dokter gebeld, ze kwam toe en zij vond dat ik nóg een staaltje moest laten nemen om te kijken of ik geen virus had. Na een uurtje bleek dat het ook dat niet was. Conclusie: infectie van mijn darmen. Veel geslapen! Vieze vieze bacteriën hier in deze landen!!! ’S Avonds wel iets kunnen eten. Het is wel echt gezellig om samen met zo een hoopje buitenlanders te eten!
Woensdag 19 januari: Dankzij de immodium voelde ik me al ietsje beter. Ik besloot naar het schooltje te gaan (op 20 meter van mijn gastgezin) om te informeren over het werk dat ik zal doen enzo. Als ik er toekwam zag ik Elise en Lien van de richting! Leuk hen te zien! En later kwam ook Valerie toe!
We moesten een examentje maken om te zien welk niveau van Spaans we hebben. Hmmm, het waren het soort oefeningen dat ik gaf in mijn privélessen =). Erna zijn we eventjes in het stadscentrum gaan lopen.
In de namiddag was het opening van een schooltje van de organisatie ‘Los Niños’. Ik besloot mee te gaan want ik voelde me toch al beduidend beter. We kwamen toe in een heel arm dorpje: San Mateo genaamd.
Het liep er vol schattige inheemse kinderen en eentje ervan sprong direkt in de armen van Lien. Echt schattig.
Ook kwam er een klein, oud vrouwtje ons een lieve dankbare knuffel geven. Vreemd als ge beseft dat we hier eigenlijk nog helemaal niets verwezenlijkt hebben.
We stapten door de ‘sloppenwijken’ op een zandwegje en kwamen toe aan een prachtig schooltje. Heel kleurrijk, leuke lokaaltjes (met heel veel kleur, een pc-lokaal, propere wc-tjes,…) en een prachtige speelplaats.
De kinderen krijgen drie maaltijden per dag, moeten er na het eten hun handen en hun tanden grondig wassen en krijgen een beurs als ze flink studeren. Daarna was het ‘receptie’: ongelooflijk hoeveel NGO’s hebben meegewerkt aan de bouw van dit schooltje (Amerikanen, Nederlanders, een Japanse architecte,…). Zonder de buitenlanders en de NGO’s zou dit nooit ofte nimmer gelukt zijn, omdat dit dorpje echt straatarm is! De dankwoorden waren prachtig (een betere toekomst voor de Guatemalteken door scholing, gezondere kinderen,…). Het ontroerde mij enorm! Er waren ook optredentjes van de kinderen: de meisjes deden een eerder traditionele dans op traditionele muziek in traditionele kleding.
De jongetjes deden eerder een stoer dansje op het vreselijke nummer ‘no parlo americano’ (zie hier een vroege vorm van de macho-cultuur).
De oude vrouw die ons in het begin een knuffel had gegeven, kwam ook aan het woord en bedankte ‘los señores gringos’ voor alles wat ze gedaan hadden (suuuupergrappig: zonder te beseffen combineerde ze een beleefdheidsvorm met een spotnaam).
Trouwens, hier in Guatemala wordt de benaming ‘gringo’ gebruikt voor iedereen die niet Midden-Amerikaans is.
Het was een prachtig ontroerende namiddag geweest en ik ben zoooo blij dat tenminste die kindjes al een betere toekomst zullen hebben. De NGO’s blijven het schooltje trouwens subsidiëren zodat de leraren een deftige betaling krijgen en de kinderen deftig eten en goede beurzen krijgen.
Donderdag 20 januari: Opgestaan met krampen: immodium uitgewerkt. =( Terug naar af m.a.w. Dat die bacteriën maar snel dood gaan denk ik zo! Ik kijk er echt naar uit om terug zo gezond als een vis te zijn, want het is saai om constant in de buurt van een wc te blijven!!! Ik kan me ook wel voorstellen dat jullie leukere verhalen verwachtten…
Ik belde naar mijn mama vandaag en zij wist me te vertellen dat het dus met bacteriën is, dat een mens antibiotica moet pakken. Okee, ik naar de apotheek. Een doosje van 12 pillen antibiotica kost verdomd veel geld: 50 euro!
Ik vroeg de man van de apotheek wat de arme mensen dan moeten doen als ze ziek zijn. Hij zei dat ze dan sterven of in een slechte kliniek terecht komen… Ik vroeg hem of daar iets aan te veranderen valt en hij antwoordde ‘de overheid zou er iets aan moeten doen, maar zal er niet aan doen’. Ik vroeg hem dan wat de oplossing dan zou kunnen zijn en die man zei met droevige stem ‘una revolución’! Geen strak plan dus! Het is echt te begrijpen dat de gemiddelde leeftijd hier zo laag is: pillen die heel veel kosten tegenover alcohol en tabak die niets kosten (2 euro toeristen-prijs voor een cocktail, 1 euro voor sigaretten). BAH!
De mannen zijn hier werkelijk irritante macho’s! Fluiten, roepen, toeteren, u aanspreken,… Een man van een reisbureau sprak me aan, vroeg me van waar ik ben en begon ineens in het Nederlands tegen me te praten: “chotsijdank ik hebben een choed cheheuchen voor spreken talen, jij reizen of wonen?; jij lang blijven?; jij mooi meisje”. Ik dacht “oh nee” en ik maakte aanstalten om te vertrekken. Hij zei ‘aanchenaam kennismakking’, schudde mijn hand, gaf me een kus op mijn wang en probeerde me een kus op mijn mond te geven: BWEIRGH! VIEZERIK!
Wat in de ‘parque central’ gaan zitten.
Daar ben ik aan de praat geraakt met een maya-familie (grootmoeder, grootvader, dochter en kleindochter die Malía heette –hehe zo schattig ze kon de R nog niet uitspreken-). Ze praatten quiché (zalig taaltje) maar ook Spaans. Ze vertelden me dat ze de hele lange reis van vier uur hadden gemaakt -en een heel jaar hadden gespaard- om hun zoon te vergezellen. Hij had nl. een afwijking: een gespleten lip en ze zijn speciaal van zover gekomen omdat er hier een speciale kliniek is voor dit soort afwijkingen (NGO van Amerikanen (denk ik) die zich specialiseren in dergelijke afwijkingen). Deze familie was voor het eerst ‘op reis’. Ze waren verwonderd over de schoonheid van Antigua en stelden me vele vragen over Europa en ze konden zich echt niet voorstellen waar dat precies lag (de vrouwen dan, de man wist beduidend meer).
Met de Belgische meisjes een milkshake gaan drinken en in de gastfamilie voor de derde en laatste keer van kamer moeten veranderen: ik heb een kleerkast nu.
Vrijdag 21 januari 2011: Haaaa, ik besloot een dag absoluut niets te doen, want genezen gaat enkel met veeeeel rust. ZO gezegd, zo gedaan! Zitten schrijven en lezen in de zon op het dak! Haaaa!
Het is hier dus altijd hetzelfde weer: vanaf 8 u ’s morgens straffe blauwe lucht en heet (in onze termen): 28° met een immer licht briesje. Op de middag passeren er wolkjes en tegen ’s avonds is het helemaal bewolkt en frisser. ’S Nachts is het 10°. De zon is wel heel verraderlijk (jaja, zelfs mijn zonnecreme mocht niet baten, hopelijk doet de aftersun dat wel).
Het huis is heel groot en de familie is al een gastfamilie sinds dertig jaar.
Dit is de inkomhal, nog steeds mét kerstboom en kerststalletje
Ze hebben dus een immens dak over het hele huis en twee binnentuinen (in de eerste woont een papegaai dat hele tijd zit te tetteren en in de andere staat een zetel waar ik vaak inlig).
En dit is mijn kamer die ik nog wat moet personaliseren:
Zaterdag 22 januari 2011 heb ik genoten van de zon (gelezen, geschreven en aan mijn papers gewerkt). ’S Middags hebben we (het Nederlandse koppel en ik) samen met Doña Carmelina, Don Carlos en Andalucía (de dochter) gegeten (met bidden en al). Don Carlos vertelde dat hij 20 broers en zussen heeft (grootste familie van Antigua).
De dochter is al naar Europa gereisd maar vond het heel spijtig dat ze haar grootste droom niet heeft kunnen verwezenlijken: naar het Vaticaan gaan en er de paus ontmoeten.
In de late namiddag zijn we met de vier Belgische meisjes en nog een andere Belgische (ook Elise genaamd) naar een bar met een dakterras gegaan. Gezellig! Wat een zicht!
Erna wat de stad verkend. Er is zoooo veel in de stad dat ik nog niet gezien heb. Echt ongelooflijk! Overal kerkjes, ruïnes, een prachtige wasplaats, kleur en massa’s planten die door spleten van huizen piepen of over de muren van hun tuin hangen.
En ik heb trouwens mijn droom-moto gezien!
Zondag 22 januari 2011: Vandaag gaan we de nog actieve vulkaan Pacaya gaan beklimmen! We spraken af om eerst met z’n vijfen te gaan eten. In een extreem gezellige binnentuin toast gegeten. De buikjes genoeg gevuld om de stevige tocht aan te gaan. Na een anderhalf uur rijden kwamen we toe. Een hele boel kinderen die ‘stick’ riepen om een stok aan ons te verhuren. Het eerste kwartier was al heel steil. Na een tijdje werd de ondergrond alsmaar zachter, alsof we in zand liepen. Na een dik uur stappen kwamen we aan een plek dat leek op een maanlandschap.
Ge kon er nog heel goed de weg van de lava zien die er zeven maand geleden gestroomd had. Om het dal waar dit goedje lag te bereiken, moesten we de zwarte sneeuw al skieënd afdalen (whiiii, leuk!!!). Na een tijdje begon het ons toch wel heet onder de voeten te worden. Als onze gids een stokje in zo’n steen stak, vloog dat binnen de kortste keren in de fik.
Na nog wat wandelen kwamen we aan een grot. We gingen er binnen en het was er nog snikheet, echt een sauna.
Het werd donker en we moesten nog helemaal terug. Gelukkig werd ons op voorhand gezegd dat we een zaklamp moesten meebrengen.
Na deze stevige tocht, de bus terug op en om half negen ’s avonds toegekomen in Antigua.
Eindelijk genezen!
Nu woensdag begin ik in het schooltje in Alotenango te werken… Dus volgende week meer over het project.
Ik heb trouwens een oase van rust gevonden waar ik fantastische WIFI heb: een botanische tuin met de meest prachtige planten. Van hier uit schrijf ik jullie dit.
Voila, opnieuw een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie de moed niet verliezen tot het einde te lezen!!!
Een lieve dikke knuffel voor iedereen!
2 opmerkingen:
een oase van rust met WIFI! ? waar was dat? :)
Krijgen die kinderen dan les in het Spaans of hun Maya-taal?
Een reactie posten