zondag 20 februari 2011

El Volcán del Fuego buldert

Ahoi!
Leuk om te weten dat er zoveel mensen mijn blog meevolgen!!!


Nog even een ervaring mee te delen van maandag 14 februari. Het is een vreemd gevoel als 200 kinderen antwoorden. De lessen beginnen altijd met: ‘Buenos días seño Nathalie, ?cómo está?” Dan zeg ik “bien, y ustedes” en zij antwoorden dan “bien, gracias a Dios”. Deze keer was dat ook zo, maar dan 200 kinderen in koor (die mijn naam maar half wisten).

Ik ben stilaan een ervaren hand-wasser aan het worden! Yes! (de wasmachines zijn hier met koud water en uwe was komt er even vuil uit als ervoor).


Ik ben trouwens ook een echte vak-idioot aan het worden: overal waar ik loop, ga en sta, zie ik taalfouten! Heb in het schoolreglement van 5 pagina’s 25 fouten gevonden (haha, vreselijk, ik word nog een échte lingüist, wie had da ooit durven denken :p )



Dinsdag 15 februari: Drukke dag op school! Vandaag vroeg seño Irma me of ik vanaf maandag de dagelijkse taalles wil overnemen. Morgen zal ze me het leerplan geven. Cool, mijn eerste verantwoordelijkheden! Joepie! Ik heb me een pak stempeltjes gekocht om de verbeteringen er mooier en leuker te doen uitzien. Een jongetje kwam me vragen hoeveel die stempeltjes kosten. Als ik hem zei “niet zoveel, maar 5 Quetzal (50 cent)”, zei hij “voor ons is dat wel veel”. Hij zei dat zo droogweg, alsof het hem niets deed, maar mij deed het wel veel…


Na de les moesten we bij de directeur: hij wist ons te vertellen dat de voorstellen van Lien en Valerie niet kunnen doorgaan… Hij zei dat dit niet realistisch was enzo. Maar hij stelde hen wel voor om sportlessen te geven. Ik ga gewoon door met mijn taallessen en ben ondertussen al heel wat les-plannen in mijn hoofd aan het smeden. Ik heb echt een leuke band met de lerares en nu ik wat meer verantwoordelijkheden krijg, zal het wel leuker worden. Het lastige soms was dat ik me wat zat te vervelen in de les. Ik zal waarschijnlijk ook schriften van het vijfde jaar (die in de namiddag les hebben) beginnen verbeteren.


Veel te laat ‘thuis’ voor het eten, dus ik moest met de familie mee-eten: eerst bidden (:P), dan bbq eten… Haaaa, heerlijk toch barbecue!!! Carlos (pater familias) stelde me allerlei vragen over mijn leven: zooooo nieuwsgierig maar wel sympathiek. Het creëert wel een band denk ik. Carlos en Carmelina zijn vandaag trouwens 42 jaar getrouwd.



Woensdag 16 februari: Op school mijn plan voor volgende week gekregen: schitterend, ik moet les geven over de verschillende soorten substantieven (soortnaam, eigennaam, …). Wat een geluk dat ik daar voor mijn thesis nog veel onderzoek heb naar gedaan!


Weer de hele tijd zitten verbeteren in de les. Als de kinderen oefeningen aan het maken waren, kwam Seño Irma me vertellen dat het meest verstrooide meisje van de klas bij haar oma woont, omdat haar mama vertrokken is en later ook haar papa. En nog vier andere kinderen leven zonder vader (omdat de vaders hun latino-bloed hen te zwaar parten speelde).


Opeens werden we weer bijeen geroepen door de directeur. Djeezes, wat was me dat zeg? Hij was alles aan het afbreken van plannen dat we hadden… Hij was weer vanalles aan het preken en we zijn weer heel weinig aan het woord geweest. Soms lijkt het dat we hier meer een last zijn dan iets anders. Na een uur naar hem te luisteren, was iedereen een beetje van slag. Maar bon, het zij zo. Directeur Julio is een moeilijk man en blijkbaar loopt het tussen ‘Stichting Los Niños’ en directeur Julio ook niet zo goed, waardoor de communicatie tussen ons en die twee ook wat fout loopt. We zien wel hoe alles hier evolueert. Uiteindelijk blijft het geluk en de verrijking van de kinderen wel hét belangrijkste natuurlijk!


In de namiddag hebben we een 'uitstapje' naar een arm dorpje gedaan.


Dit dorpje heeft een schooltje dat werd opgericht door een Belgische man. Hij leert de kinderen muziek spelen, zingen, sporten, computer, Engels,… Deze school heeft een project dat toeristen dus naar het dorpje komen en er een soort van workshop krijgen over de bezigheden van de indígena-vrouwen.



We gingen naar een veld en daar kregen we het verhaal van het dorpje te horen. Ik vertel!

Het dorpje was ooit heel rijk: het had namelijk een heel groot meer. Op de viering van een bepaalde heilige was het hele dorp in vervoering en de mannen bezatten zich. De mannen vonden dat de vrouwen zich ook moesten benevelen.

Máár de vrouwen waren moe van de hele dag te koken voor het feest dus ze werden heel snel zat. Het hele dorp viel in slaap en een groot deel van de huizen vloog in brand. De patroonheilige zag dit en was kwaad.

Dus hij besloot het meer (jaja, hét meer) mee te nemen en ergens anders te leggen. Dus het dorp had geen water meer om de velden te irrigeren.

Bijgevolg: hongersnood. Iedereen lag op sterven. Ze hadden geen geld om medicijnen en water te kopen dus gingen ze aankloppen bij een heer die in een dorp in de buurt woonde.

Hij leende hen het geld, maar zo lang was de heel vruchtbare grond van het dorp in zijn handen. Met de helft van het geld werden er medicijnen gekocht en met de andere helft alcohol.

De velden bleven er slecht bij liggen. Het dorp bleef arm, ze kenden geen Spaans, hadden geen scholing en bleken niet uit die miserie te geraken. Tot veertien jaar geleden.

Toen was er een vrouw (de vrouw die dit vertelt) die een oplossing zocht (ze was het beu! Haar man sloeg haar tijdens de zwangerschap van haar 1ste, 2de én 3de kind en hij was een ongelooflijke zatlap. Ze wilde geld verdienen en Spaans leren. Ze trok naar Antigua op zoek naar een oplossing, kwam er een Duitse vrouw tegen, zij ging mee naar het dorpje en zag dat het niet goed was.

De Duitse vrouw stuurde vrijwilligers die de vrouwen Spaans leerde. Op die manier konden de stoffen die de vrouwen maakten ook verkocht worden. Door het geld dat ze verdienden en dankzij de vrijwilligers, stonden ze op eigen benen en konden hun kinderen naar school. Haar drie kinderen zijn nu onderwijzers.

Eind goed, al goed.




Na dit mooie verhaal trokken we naar hun werkplaats waar ze eerst een traditionele wierook-dans voor ons deden.


Dan toonden ze ons hoe ze weven. Echt zot hoe secuur zo een werksken is. Da’s echt ongelooflijk hoe ze hun tijd erin steken. (En wij betalen zooooo weinig voor een stuk stof…)






Erna werd ons getoond hoe ze met riet manden maken… Ze zijn zo vingervlug in al die zaken, echt gek! Op vijf minuten had ze een heel vlak gemaakt. Erna toonden ze hoe ze koffie malen. Leek makkelijk, jaja, maar dat was het dus niet. We mochten ook eens proberen. Hmmmm.


Erna kregen we traditioneel eten: lekker! Normaal gingen we ook nog leren tortilla’s maken, maar het is er niet meer van gekomen spijtig genoeg. Ik heb er overigens een prachtige handtas gekocht (wetende dat het geld rechtstreeks naar de maaksters gaat). Ze bedankten ons enorm, omdat dit soort bezoekjes van ons zorgen voor een betere toekomst voor hen en voor hun dorp.Nu is het alleen zo dat er te weinig reclame voor deze uitstap wordt gemaakt.

Het dorpje was tot over 14 jaar totaal onbekend (zowel voor Guatemalteken als voor westerlingen) en sindsdien is het al veel verbeterd… Mooi!


Heb na het eten weer een babbeltje geslaan met Vida, onze huishulp die veeel te lief is! Ik heb haar langs mijn neus weg eens gevraagd hoeveel ze verdient: 150 euro per maand. Haar papa werkt op het veld, haar mama verkoopt de oogst, haar zus zorgt voor haar dochtertje en haar broer werkt als goedkope werkkracht in de bouw in de VS om maandelijks geld naar de familie te sturen…


Donderdag 17 februari: Het eerste uur sportles gegeven. Deze keer kon ik eindelijk het Chinees voetbal introduceren. Ze vonden het leuk! Heb dan ook keeper gespeeld met de jongens. Yeah!


Ineens verschoot ik me een bult: de vulkaan Fuego (het dorp ligt dus op de helling van die vulkaan) brulde. Het geluid is extreeeeem angstaanjagend: het lijkt op een donderslag, maar dan luider. Ge hoort (en voelt) gewoon dat twee tektonische platen tegen elkaar botsen. Het is precies het geluid van twee suuuuperzware stenen die in elkaar schuiven of botsen (dit geluid hebben jullie zeker al gehoord in films: tombes van graven die verschuiven enzo :p).


Achteraf kwamen we te weten dat de activiteit van de vulkaan in een stadium van alertheid is (hmmm). Het gevolg van deze activiteit was er: de kinderen waren een hele dag heel onrustig en lawaaierig. Zo merkt een mens toch heel goed dat hij niet meer is dan een dier dat onrustig wordt door natuurverschijnselen…


Nog een vreemd natuurfenomeen hier is het weer: normaal gezien regent het NOOIT in februari en guess what, het heeft gisteren én vandaag ge(mot)regend. Vida wist me te vertellen dat het weer een beetje zot geworden is hier. Mja!


Op school ben ik dan met een klein klas-projectje begonnen: de probleem-woorden op blaadjes schrijven en die aan de muur hangen per soort (voor de Hispanisten onder ons: woorden met tilde, v/b, c/z/s, …). Ik zal dan dictees geven waar die woorden in voorkomen en als ze die nóg fout schrijven, punten aftrekken... Jaja, ik word een strenge juf!


Ik ondervind trouwens heel hard dat armoede een verspilling is van talent. Zo hebben we in de klas een heel artistiek meisje die fantastisch kan tekenen. Ze heeft geen geld thuis dus kan ze dat talent niet verder ontwikkelen. Echt zonde! Een ware ware zonde, ze zou zoooo goed kunnen worden!


Ik was blij in Antigua te zijn, verder verwijderd van de vulkaan. Met mijn mama geskypet, wat me deed beseffen dat ik écht heimwee heb. Dus besloten dan maar goed te gaan zweten. En zo was de dag voorbij voor ik het wist!



Vrijdag 18 februari: We hadden weer een vergaderingsken na de les. Vandaag gingen we wat gezinnen bezoeken, zodat we de situatie van sommige leerlingen konden zien. We stapten mee met de familie naar hun woonplaats. We stelden voor hen te helpen dragen (ze hebben immers geen water in huis en iedereen van het gezin moet een stevige afstand lopen met emmers en kruiken). Ik heb een emmertje overgenomen van een kind. Ik zei hem al lachend dat hij wel al veel spieren heeft dan… (grapjes is altijd een manier denk ik)


We kwamen toe in een sloppenwijk.


Ondanks die immense armoede, zijn de mensen heel gastvrij. Ongelooflijk! De leraar die mee was met ons zei dat de families graag bezocht worden, omdat ze dan echt meer motivatie hebben om te studeren.
De plaats waar ze wonen bestaat uit een vloer uit zand. De muren zijn uit plastiek en golfplaten. De ‘keuken’ is een vuil boeltje met vliegen en allerhand viezigheid.






De wc, tjah, de foto spreekt boekdelen. De plaatsen waar ze slapen bestaat uit twee matrassen voor 1 gezin (en op 1 matras lag een baby van 5 maand te slapen (vol vliegen). De mama is 17… In die ‘kamers’ ligt het vol kledij en al hun bezittingen.


Als ik buiten ging, begon ik te wenen (zo onzichtbaar mogelijk, net als de manier waarop ik foto’s trok). Het ziet eruit zoals in de films en in documentaires. Maar dan is het vanop een afstand. Nu niet… Ge staat er gewoon midden in: heel confronterend en een gevoel van beschaamdheid én tegelijkertijd dankbaarheid overmant u…
De hele familie woonde op deze ‘grond’ en ik vroeg of ik foto’s mocht trekken. Dat vonden ze een goed idee. Ik heb hen beloofd de foto aan het kind te geven dat bij ons op school zit. Zo hebben ze toch iets leuks om in huis op te hangen.
De oma en opa waren verweerd van al het werken en afzien.



De papa zat ook op school, hij wilde namelijk een goed voorbeeld zijn voor zijn kinderen…


Ze waren met zijn allen huiswerk aan het maken. Ze waren zo lief, ze groetten ons, toonden hun huis, vertelden veel over hun leven,… Een nonkel van die familie zat in het leger, zodat hij wat kon bijdragen voor het eten en medicijnen. Had hij er niet geweest, zo vertelde een vrouw, dan was ze al lang dood geweest.

Zo lief en gastvrij en vrolijk dat die waren.

De levensomstandigheden daarentegen: schrijnend gewoon… Zoooo oneerlijk dat de wereld is. Echt zooooo oneerlijk. Het maakt me overigens extreeeeem gefrustreerd over de dingen des levens. Woooow!


Erna stapten we naar een andere sloppenwijk, waar de situatie eigenlijk nóg erger is. De papa van het gezin is vorig jaar uit een boom gevallen en was op slag dood. De zoon –die heel erg vasthing aan zijn pa- is depressief en leeft in zijn ‘bed’. We zagen die jongen liggen: volledig apathisch, knock out. De zusjes doen het huishouden omdat de mama door het vele werken een probleem heeft aan haar schouder. Ze hebben enkel een kleine ruimte met twee bedden, een latrine als wc en een vuurtje om te koken.



Veel levensvragen komen in me op… Het is zoooo spijtig dat ik de wereld niet kan veranderen. Het is zoooo spijtig dat niemand van ons dat kan. Het is zoooo erg dat die mensen zooooo hard moeten werken (duizend maal harder dan wij) en dat ze niet eens deftig kunnen eten en leven. Chapeau dat zij het hoofd recht houden en voor hun familie zorgen. Altruïsme ten top!
Het is een heel goed initiatief om families te bezoeken. Ineens vergaten we al die zever met de directeur, ineens werden we met onze voeten in de pure realiteit gedwongen. Het maakt ons eventjes duizend keer meer bewust hoe de kinderen in onze klasjes leven thuis en hoe hard ze moeten knokken. Elke knuffel die ik zal geven zal nóg meer betekenen dan ervoor.


’S Avonds zijn we naar een project gegaan waar de kinderen koken voor buitenlanders. De winst dat ze maken gaat integraal naar een spaarvarkentje voor de kinderen, zodat ze later kunnen verder studeren. Vijf kinderen bedienden ons en vijf werken er in de keuken. Wij hadden als ‘camarero’ een jongetje dat Kenny heet. Wat een schatje.


Ze moeten ons ook in het Engels bedienen, zodat ze hun Engels oefenen. Heeel schattig. Dit project is een NGO van een Nederlandse vrouw en de NGO biedt de kinderen naschoolse opleiding koken, Engels en meer aan.
De organisatie houdt zich ook bezig met arme kinderen met een open gehemelte en een hazelip. Zij worden dan geopereerd (gratis).
Het lokaaltje was supergezellig ingericht, met leuke tafellakentjes en leuk bestek.




We kregen een vier gangen menu: eerst een mini-smoothie van meloen en limoen, dan een slaatje, dan een vishamburger met patatjes en een slaatje

en tot slot een heerlijke brownie met aardbeien. De kinderen waren ongelooflijk lief en vrolijk. Ze doen dit echt graag. De organisatie vertelde ons dat ze ook elke dag naar de les komen, omdat het iets praktisch is. Andere minder praktische vakken vallen veel minder in de smaak.


Ik merk stilaan meer en meer hoeveel emoties dat wij hier incasseren: al die tegenstellingen, al die armoede vermengd met optimisme en gastvrijheid, al die kleine botsingen tussen Noord en Zuid. De theorie die we in onze lessen zagen begint echt waarheid te worden: de deficiënties van NGO’s, het Europese idealisme dat in stukken vaneen valt maar toch altijd wel een beetje moet blijven (anders heeft het gewoon geen zin), de confrontatie tussen verschillende mensen, de economische problemen, de verandering van de wereld (natuurfenomenen), de immense kloof tussen arm en rijk, de corrupte politiek, de globalisering (heel veel Noord-Amerikaanse programma’s op tv), goede intenties die tot niets leiden … Ik denk dat ik deze week mijn eerste pure cultuurschock ervaard heb…

En ik vrees dat die in de omgekeerde richting nog veel erger zal zijn. De dingen waar wij soms maar mee bezig zijn zien er zoooo nutteloos uit. Uiteraard besef ik wel dat het te maken heeft met de context waarin wij ons bevinden en ieder persoon heeft zijn bekommernissen, maar de onze lijken soms zo miniem tegenover die van hier. En toch zijn ze voor ons niet miniem… Het is te begrijpen dat als ge een dak boven uw hoofd hebt, lekker gezond fijn eten, een hobby of drie en centen dat er andere problemen het leven insluipen. Het is nu eenmaal eigen aan de mens. Ik besef wel dat ik terug in Europa me wel weer zal moeten aanpassen…


Ik zou iedereen aanraden te doen wat we hier nu doen. Het is zo iets moois,… Maar ik ben blij voor wat ik hier te zien krijg en wat ik hier voel. Het is een immense levensles… Iedereen zei het me op voorhand, maar dat het in die mate zou zijn, had ik nooit verwacht.



Zaterdag 19 februari: Ik ben naar de tweedehandsmarkt gegaan: de kleren zijn echt spotgoedkoop en het deed goed er eens wat rond te lopen. Erna hadden we een feestje in de Spaanse School voor de verjaardag van de eigenaar van de school (Carlos). Het begon om vier uur in de namiddag. De hele Belgische en Nederlandse crew was er en een paar Guatemalteekse vrienden van Carlos. Hij had het echt heel goed in orde gezet met muziek en zot grote boxen, typische Guatemalteekse hapjes (taco’s met guacamole en bonen-puree) en veel drankjes. We zijn er de hele avond geweest. Súpergezellig!!! Zo een ontspannen dag heeft me HEEEL goed gedaan!
Carlos en de Belgische meisjes

De Belgische meisjes: Lien, Elise, Elise, Valerie en ik

Valerie en ik met de Guatemalteekse vrienden van CArlos: let vooral op het feit dat ik me moet bukken HAHA

Zondag rustdag maar ik moet mijn eerste les voorbereiden voor morgen! Spannend!

Dikke zoenen en heel veel liefde aan jullie allemaal!

maandag 14 februari 2011

!Feliz día del cariño!!

Geliefde engeltjes van mij!

The story continues…



Dinsdag 8 februari: Op school heb ik gewoon wat tekeningen zitten maken. Seño Irma doet dat niet graag en ze bedankte me heel hard voor mijn werk. Tijdens de speeltijd heb ik de hele tijd met een meisje van in mijn klasje zitten praten: echt een lieverd! Ze vertelde dat haar papa een leraar is en haar mama was ziek geweest en ze vertelde dat hij dan helemaal niets deed in het huishouden en vaak nachten wegbleef waardoor zij (10 jaar) en haar oma op de drie broertjes moesten letten. Een andere leerlinge –die al volop pubert- kwam me in mijn oor fluisteren ‘Seño Natali, estás loca’. Ahja ?!


Het enige dat ik vandaag meegemaakt heb, is een echt Nathalie-verhaal. We moesten de bus snel opstappen en er was enkel plaats vanachter. Dus wij langs de achterdeur naar binnen en wat doe ik: ik stap met alle kracht het trapje op en knots meeegahard met het midden van mijn hoofd tegen de ingang.. Ik wist niet goed wat er gebeurd was maar al snel kreeg ik een immense hoofdpijn en ja, ik begon te wenen. Aargh! De hele busrit lang zoooo misselijk… Thuisgekomen en daar gedurende drie uur ijs op mijn hoofd gelegd. Het gevolg van mijn elegantie was gewoon een ei van een buil… ‘Typisch’ hoor ik jullie zeggen :p. Mijn haar staat zelfs hoger op die plaats! HAHAHA.


Hele dag projectverslagen enzo geschreven. En overigens, er zijn twee nieuwe huisgenoten: twee Amerikaanse meisjes. Ze zijn typisch high-school-style maar wel ok. Wel veeeeel lawaai met twee Canadezen en twee Amerikanen… En als ik hier blijf wonen, dan is dit nog zo tot eind april. Die ene Amerikaanse is overigens naar een Middelbare school gegaan dat ‘Horlicks’ heet. Jaja, lees het maar eens luidop met een Engels accent!


’S Avonds nog iets gaan drinken met Guatemalteken. Zalige bar met terras en later ook een optreden van niemand minder dan ‘Ignacio’ (vroegere percussionist) van de Buena Vista Social Club. Die is dan zelfs komen praten en al. Geweldig! Hij was over Ry Cooder bezig. Hij wil nu namelijk een project opstarten dat terug naar het échte begin van BVSC teruggaat: kleinschaliger en gezelliger, niet meer het grootse zoals het met Ry Cooder. Hij vertelde dat hij in Antigua woont maar altijd problemen had met zijn Cubaanse paspoort. Hij wist me ook te melden dat de échte oorsprong van BVSC in Guatemala ligt en NIET in Cuba. Bon, gezellig zou ik zo zeggen! En já er volgt een foto of twee!




Woensdag 9 februari: De hele voormiddag dicteetjes zitten verbeteren. Ik ben blij, sommige kinderen onthouden de schrijfwijze van de moeilijke woorden. Oef! Ik hoop echt dat dit zo in stijgende lijn kan blijven doorgaan! Tijdens de speeltijd heb ik met een meisje gepraat dat zich altijd afzijdig houdt. Ik wilde weten wat er scheelt. Ze vertelde me dat ze zo vaak buikpijn heeft maar dat haar ouders niet naar de dokter kunnen met haar. Haar papa is 30 jaar en van haar mama weet ze het niet. Ze woont met negen in een huis. Meer kreeg ik niet los. Maar blijkbaar deed ik wel iets goeds, want na de les kwam ze me een heeeel lange knuffel geven (zo van het type ‘vol liefde’).


Ook nog tijdens de speeltijd heb ik met vijf meisjes spelletjes gespeeld. Echt leuk! Ze kwamen erna op mijn schoot zitten (eentje op elk been en langs elke zijde eentje en eentje achter mij: een echt typisch vrijwilligers-foto-beeld). Ze wilden me plagen en probeerden me plat te kietelen: ik hing echt vol meisjes. Ze zijn zo lief en ik begin me stilaan te hechten aan de kinderen. Zoveel liefde dat die hebben!


Na de speeltijd moesten ze een tekening maken en vragen beantwoorden ‘hoe voelen jullie je op school?’, ‘hoe voelen jullie je thuis?’, ‘wat is jullie grootste droom?’ en weet ge wa, de meeste kinderen willen leraar of dokter worden (en eentje van hen bakker). Het ziet er naar uit dat, als die dromen uitkomen, dat de Guatemalteekse economie toch een mooiere toekomst tegemoet gaat.


In de namiddag hadden we een vrijwilligersvergadering van Los Niños. Allerhand activiteiten werden voorgesteld en ook andere projecten. Hoogstwaarschijnlijk gaan we helpen met koken voor de daklozen. Ook zal ik een hoop kleren en medicatie achterlaten voor hen als ik vertrek. Én volgende week organiseren we een voetbalmatch: vrijwilligers tegen daklozen (die er zelf naar vragen om tegen ons te spelen).



Donderdag 10 februari: Deze dag is rotslecht begonnen… De bus naar school was te laat en als die uteindelijk toekwam, moesten we in een overvolle bus waar al 80 man opzat nog bij.. De ‘conducteur’ was alsmaar aan het zagen dat we moesten doorschuiven. We deden dat dan maar. Ik kon maar op één been staan, leunend tegen vieze stinkende mannen. Na een half uur zo te rijden, was mijn humeur onder het nulpunt gezakt!


Op school is dit niet beter geworden. We waren te laat, de voordeur was op slot. Ik zat toen te bedenken dat het supergevaarlijk is de enige uitgang op slot te doen. Wat als er vuur uitbreekt?


Aan dezelfde voordeur stond een meisje van mijn klas te wachten. Als een kind te laat is, moet het een uur aan die voordeur blijven staan. Weer een punt van commentaar. Kunnen ze de deur niet gewoon openlaten, de kinderen binnenlaten in de klas en hen dan een straf geven waar ze iets mee zijn (als oefeningen maken in dingen waar ze niet goed in zijn?) Ik moet en zal dit bespreken met de directeur.


Na de les hadden we een lange vergadering met de directeur: hij had het over de discipline die hij de kinderen wil aanleren: djeezes! Het lijkt (theoretisch)op de jaren vijftig gewoon. Overigens moesten wij vrijwilligers vooraan in de klas staan en de perfecte rij proberen vormen. Hallo! Echt leuk hoor!


Ook kregen we een sponsor-filmpje te zien, zodat we heel goed weten wat de problematiek hier is. Alsof we dat nog niet weten. We zien het elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde. Hij probeerde echt heel hard geld van ons los te krijgen. Nu ja, ik beslis op het einde wel waarin ik zal investeren. De andere leraren waren er ook en die zeiden gewoon GEEN woord. Erna kregen we een hapje en er heerste een heel ongemakkelijke stilte. Blij als ik thuis was…



Vrijdag 11 februari 2011: Korte dag op school en al duizend keer beter geluimd :D. Niets speciaals, enkel wat voorbereid voor maandag (Valentijn, dus feest voor de kinderen). Onze klas moet alles organiseren, dus moest ik wat spelletjes bedenken om 200 kinderen bezig te houden: een vlaggenspel, Chinees voetbal, en meer. Ik moest ineens al mijn jeugdbeweging-inspiratie boven halen.


Een lief manneken kwam me vandaag ook vertellen dat zijn papa weg is van zijn mama voor een andere vrouw… En hij voelt zich heel triestig. Och arme! Nu begrijp ik waarom hij zich soms zo slecht kan focussen…


In de namiddag aan verslagen gewerkt. We hebben echt veel werk voor school en moet nog zoveel aan die papers werken enzo…


’S avonds ene gaan drinken en in een duurdere Franse bar terecht gekomen waar ik een heerlijke crème brûlée gegeten heb… Ik mis het Belgische eten, ik mis jullie… Bah, ‘k heb het toch precies wat moeilijk de laatste week!



Zaterdag 12 februari: Haa, de hele voormiddag gewerkt voor school. In de namiddag ben ik met Valerie en Patty naar een inheems dorpje gegaan. We moesten een stuk te voet naar de bushalte en we ontdekten weer nieuwe mooie en minder mooie plekken in Antigua.





We moesten een minibus op waar we moesten rechtstaan (ik dus met gekromd lichaam gedurende twintig minuten want ik ben dus te groot om volledig recht te staan).
Het dorpje Santa María de Jesús ligt op de vulkaan ‘Agua’ op zekere hoogte, het was er helemaal bewolkt en fris.



Ik kreeg er wat het gevoel dat we er zwaar bekeken werden (iemand had ons al verteld dat de mensen daar niet graag hebben dat er vreemdelingen komen en dit was de bevestiging). Het stadje was wel het échte Guatemala: kleurrijke mensen,




jongens die voetbal spelen in het midden van het plein,

kinderen die overal lopen te spelen,

overal oude verweerde vrouwtjes,

mannetjes die de hele dag zitten te praten,




en paarden.

We liepen er wat rond en hebben eigenlijk prachtige beelden gezien. Antigua is veel sjieker enzo, maar dit is denk ik een beter beeld van wat drie vierde van Guatemala is. Mooi, maar ik voelde er me niet veilig als Westerling, een inbreuk op hun privacy als het ware.
’S Avonds met de Belgische meisjes naar een gezellig alternatief bar-tje.



Zondag 13 februari: Hartjes uitgeknip in vijf kleuren voor het spel van morgen met de kinderen op school (zoekspel in het kader van Valentijn: twintig hartjes in de kleur van het kaftpapier van elke graad. De groep die het snelst zijn twintig hartjes vindt, wint. In de namiddag kwam Christian op bezoek. Hij is de Guatemalteekse jongen die ik een week voor mijn vertrek op de Vrijdagsmarkt in Gent leren kennen heb toen hij op zoek was naar de zeemeermin. (Herken je hem nog Ri? :) )
Hier in Antigua vonden we toevallig ook eentje.


Valerie en Patty kwamen erbij en we zijn een ruïne van een klooster gaan bezoeken. Een werkelijk prachtig geheel. Zoooo spijtig dat dit door aardbevingen vernietigd geweest is.







Erna kwamen we in het Parque Central en daar is er een cultureel festival aan de gang: vandaag was het een groots marimba-optreden (nationale instrument) met veel dansende mensen! Prachtig (maar wel irritant na een half uur).



Maandag 14 februari: Valentijn heet hier ‘Día del cariño’ en is niet alleen voor koppels!!! Het gaat gewoon over liefde, vriendschap en genegenheid. MOOI! zou ik zo zeggen!!! Enkele kinderen waren verkleed.


Ik ben dan snel al mijn uitgeknipte hartjes gaan verstoppen in de speeltuin en erna ben ik meegelopen met de optocht. Het was een optocht door het hele dorp en we werden voorgeleid door een ambulance. Veel a-ritmisch tromgeroffel, blije kinderen en veel toeschouwers. Het zag er allemaal heel mooi uit!


Eduardo

Saira, Miguel, Cecilia, Josefina, Yoselin en Maricruz

Ludwin, José Luis, Francisco en Guillermo

Jennifer en Lidia

Estuardo en Eduardo

Hermenegildo, de bolleboos en seño Irma




Yocelin die vindt dat ik dringend een lief moet hebben

Seño Irma

En dan moest ik dus mijn spel van de hartjes aan tweehonderd kinderen uitleggen. Whaaaa, stress!!! Maar het lukte wel!!! ‘K was wel blij als ik er vanaf was. En ik had veel meer spelletjes voorbereid maar door de organisatorische chaos hebben we er maar twee gedaan…
Hierna was het aan mijn beurt om vooraan te staan: waargh!


Na de spelletjes kregen ze een immens bord fruitsla (elk kind moest een stuk fruit meenemen). Eindelijk eens gezond eten!!
Het was een hele mooie dag en de kinderen waren heel gelukkig!!! Alleen zou het beter zijn als we dit eerder hadden kunnen organiseren. Maar het maakt niet uit, het zijn de gevoelens die tellen!!! En blij waren ze!! Weer een ontroerende dag erbij!!!

Gegroet aan jullie!!! Smaksmak