En het verhaal gaat verder!
Dinsdag 1 februari: Hupla, ochtendstond heeft goud in de mond (ik blijf me toch afvragen wie dit gezegde uitgevonden heeft…)! Dagje school was wederom afzien: drukte! In de namiddag kon ik gewoon geen PAP meer zeggen… Ben dan maar gaan fitnessen: twee uur lichamelijk afzien! Whaaa zalig! Wel lastig zo die vieze zwetende macho spierbundels.
Woensdag 2 februari was een iets boeiender dag als de dag ervoor. Het lesgeven viel voor het eerst écht mee. Het was de eerste dag dat ik me niet nutteloos voelde. Ze hadden eerst een lees-uurtje en ik ben bij elk kind eens gaan luisteren om hun niveau wat in te schatten. Erna hebben we de tafels van vermenigvuldiging gedaan (schitterende opfrissing voor mij ook). Sommigen hadden problemen met de tafel van twee (hmm), terwijl anderen dé moeilijkste oefeningen konden…
Erna heb ik mijn eerste keer ‘les’ gegeven: een dictee! Voor de rest van de tijd zitten verbeteren… Pfoe, schrijven is blijkbaar iets moeilijks voor hen (nochtans wordt het Spaans als makkelijk gezien omdat het vrij fonetisch is).
Ik heb ook twee cadeautjes gekregen (een ring en een sticker =) ). En vele kindjes houden mijn handje vast af en toe enzo. Hehe.
In de namiddag zijn we met een Belgisch-Nederlandse vrouwenploegje en Carlos van de Spaanse school (een kleine, langharige Guatemalteek) naar een uitkijkpunt geweest. Prachtig kronkelend wegje.
Gelukkig was Carlos mee want deze plek wordt echt gezien als de favoriete plek van dieven! Het loopt er vol flieken, maar vorige week zijn er een hoopje Canadese highschool-teenagers overvallen geweest omwille van hun immense camera’s en korte rokjes (wie beklimt er nu een berg op hakken in korte rok???). Bon, we hebben er naar de zonsondergang gekeken. De max, zo de zon die zakt tussen twee vulkanen achter de stad Antigua. Mooimooi!
Ik kreeg het besef dat ik zin had in pannenkoeken met bruine suiker en speculoospasta… Of een appeltaartje met vanille-ijs. MMMMM.
’S Avonds zijn we naar een salsabar gegaan met Cubaanse band. Goed voor vijf nummers, maar die salsamuziek werkt snel op mijn zenuwen. Gelukkig was er de immense piña colada met verse cocos. De band was samengesteld uit hyper-macho’s. Pfff, geef mij maar Belgische muzikanten. HEHEHEHEHEHEHEHHEHEHEHEEHEEEE, HAHAHAHAHAHAHAHA! (een mens wordt af en toe zot door het irritante latino-gedrag)
Donderdag 3 februari was een vruchtbare dag waarop ik me gerealiseerd heb wat dit project met me doet en hoe ik erover denk. Ik had eerst een immens lang gesprek met Irma (kinderen hadden sportles). Wow, wat een gesprek zeg!
Eerst hebben we over elk kind gepraat: ze wist me te vertellen dat één van de meisjes mishandeld wordt door haar ma (en ook de pa wordt door de moeder mishandeld). Anderen moeten tortilla’s maken vanaf vier uur ’s morgens (even terzijde: het Spaans heeft een werkwoord voor tortilla’s maken: tortillar).
Ineens kwam er bij mij een besef:
1. grootse projecten kunnen we hier sowieso niet opstarten, we zijn hier niet lang genoeg.
2. De kinderen hebben niet de middelen om zich thuis te ontwikkelen, dus kunnen ze dat enkel hier.
3. De school kan de lessen en andere zaken niet digitaliseren omdat ze niet genoeg geld hebben (en ja, het dicteren is tijdsverlies maar het is de enige optie).
4. De kinderen hebben veel liefde en aandacht nodig, ook iets dat ze thuis vaak niet krijgen.
5. Wie zijn wij westerlingen om hier een school te gaan beïnvloeden?
We hebben ten eerste geen ervaring in schoolsystemen, ten tweede zijn we niet geschoold tot leraren, ten derde wij hebben gewoon geluk gehad dat onze ouders het beter hebben dan de ouders hier, ten vierde heeft het allemaal met toeval te maken: wij hebben het geluk in Europa geboren te zijn en zij het ongeluk hier geboren te zijn.
Alhoewel… Ze doen het met de middelen die ze hebben en zijn even (on)gelukkig als in Europa MET VEEL MINDER. Ik vind dat de school het echt zo goed mogelijk doet!
En jaaaa, er is veel op aan te merken in vergelijking met de scholen bij ons.
MAAR ik vind dat de kinderen toch bijleren en JA het niveau is véél lager, maar dat kan ook niet anders, deze kinderen hebben wel grotere issues dan hun taken te maken en slim te worden. Hun papa (of mama) is zoooo streng en ze moeten werken om hun broertjes en zusjes eten te kunnen geven. Het prestatiegerichte dat we in België hebben in verband met school, hebben zij hier in verband met het dagelijks eten. En wat me ook opvalt is dat de jongetjes slimmer zijn dan de meisjes, ook puur cultureel gezien: de jongens die veel meer kansen krijgen net omdat ze mannelijk zijn en de meisjes die de moeder in het huishouden moeten helpen en dus van kennis over de wereld afgesloten worden.
Wat me zo positief raakt, is dat die kinderen toch nog zoveel vrolijkheid hebben (niet allemaal, maar ze proberen wel) ondanks alles dat zij meemaken en voelen.
En de leraren en vrijwilligers moeten hen gewoon zoveel mogelijk steunen en liefde geven. Vele kinderen komen knuffelen met ons, iets dat ze thuis waarschijnlijk niet kunnen =(. Liefde is toch echt essentiel in het leven he: het is een kracht die zoveel wonden kan genezen!!! Onderwijs en liefde: een weg naar een betere toekomst!!! Alleen geraken we er alleen niet ver mee, maar het is een stap in de goede richting want liefde geven toont aan anderen hoe zij liefde kunnen geven weer aan anderen… Maar ja, in onze denkwereld is een ideale wereld mogelijk, spijtig genoeg is de realiteit anders… Het idealisme blijft maar wordt getemperd…
Irma bedankte me voor de hulp die ik haar bied, ze zegt dat mijn hulp haar het leven lichter maakt en elk kind meer aandacht krijgt nu… Die bedanking had ik niet verwacht (zeker niet na twee weken)… Ik doe nu ook werk mee naar huis. We willen dat elk kind op zijn niveau een zo goed mogelijke ontwikkeling kan doormaken. Dus zijn we begonnen met extra oefeningen te geven op elkieders niveau… En dit zal mijn werk zijn voor de komende weken. Ik ben nu bezig met voor mezelf over elk kind een logboekje te maken om zo hun problemen, talenten en evolutie op de voet te volgen.
Ik schrijf dus ook de moeilijke woorden op het bord, maar velen vertrouwden het niet: de kinderen vinden het vreemd dat een ‘buitenlandse’ juist kan schrijven. Onze lieve Irma voelde dat aan en zei “‘la señora extranjera’ schrijft alle woorden perfect, dus jullie moeten haar vertrouwen en goed letten op wat ze schrijft want goed schrijven is heel belangrijk!” Vanaf dat moment voelde ik dat mijn werk niet tevergeefs was.
Op het einde van de les hebben we de kinderen op luizen onderzocht: help, vier kinderen hebben beeeeesjes… Laten we hopen dat die niet te hoog springen…
Een hele namiddag op het dak gewerkt voor school…
Vrijdag 4 februari: Mijn eerste les gegeven: woorden die ze fout hadden in het dictee op de juiste manier op het bord geschreven. Na een aantal woorden merkte ik da ze niet aan het opletten waren en ik besloot dan maar hen de woorden op het bord te laten schrijven en die dan te verbeteren, om hen er meer bij te betrekken.
Het was chaotisch, ze maakten veel lawaai, maar na een tijdje lukte het wel. Deze woorden moesten ze dan een tiental keer herschrijven in schoonschrift. En nóg maakten ze heel veel fouten.
Op vrijdag hebben de kinderen maar drie uur les. Na de les moesten we even wachten. Ik stond met twee kinderen te wachten op de trappen van de school en ik had geluk, want de volcán de fuego was net vuur-scheetjes aan het laten. Die kinderen waren in de wolken over mijn fototoestel en wilden persé foto’s van mij trekken. Hehe. De kinderen vragen hier heel vaak hoeveel iets gekost heeft…
Erna hadden we een vergadering met Julio (de directeur), Christel (onze stageverantwoordelijke hier) en de andere vrijwilligers. Julio was constant aan het woord (echt hét prototype directeur –macho-latino).
Ik was niet volledig akkoord met zijn opinies. Hij vindt dat kinderen héél streng moeten aangepakt worden als ze iets fouts doen (straffen): hij laat ze bijvoorbeeld een aantal keer de trap op en af lopen om hen de goede manier aan te leren (heel denigrerend voor de kinderen als alle klasgenoten er op staan te kijken).
We hebben een aantal kleine voorstellen gedaan (voor de grote voorstellen was er geen plaats omdat Julio heel veel praat).
Het eerste voorstel over de tandenborstels (afdrogen) werd aanvaard: er zullen houten planken met gaten in gemaakt worden om de borstels in te hangen.
Het tweede voorstel om de kinderen in kleine groepen te delen, werd ook aangenomen. Hij stelde voor om het in 1 klas te doen, maar ik zei hem dan dat vele kinderen concentratieproblemen hebben en zich nooit genoeg zouden kunnen concentreren als ze twee stemmen horen.
Hij gaf me gelijk en zal het leegstaande lokaal gebruiken ervoor. Hij gaat ook met Irma praten om te bekijken wat ze denkt. Want voor hem is het veel belangrijker dat ze goed kunnen schrijven dan dat ze dingen leren over de maatschappij (voor Irma was het vooral belangrijk dat alle kinderen hethetzelfde leren, maar het is moeilijk om iets over politiek te dicteren als ze nog niet eens woorden kunnen schrijven of hun tafels van twee kunnen).
Hij vertelde ook dat de klas waar ik in sta een klas is met leerlingen van andere scholen en dus helemaal niet hetzelfde niveau hebben.
Het derde voorstel om de kinderen Engelse les te geven (omdat ze er vooral ook zelf naar vragen) werd niet goedgekeurd omdat de leraren die hier werken zelf geen Engels kunnen en dat er dus geen continuïteit zou zijn. Als wij dan vertrekken, geen Engels meer… Hetzelfde geldt voor vakken als muziek, huishouden, theater, ‘k akchikel (maya-taal) en sport. Ze hebben gewoon meer gespecialiseerde leraren nodig voor deze vakken. Maar dat komt nog wist hij ons te beloven (met meer geld natuurlijk).
Het vierde voorstel om een theater te doen met de kinderen werd halvelings aanvaard: het mag niets kosten, we moeten een plan opstellen dat we aan hem moeten geven (liefst kort en bondig) en dan zal hij het aanvaarden of niet.
Het vijfde voorstel over de verbetering van de kwaliteit van het eten leek een beetje vreemd: de directeur zei dat hij alles van voedsel in de supermarkt moet kopen (voor de boekhouding) en zei ons dat fruit en groenten in de supermarkt teveel kosten (meer dan op het ‘straat’) en daarom kan hij maar een keer per maand fruit aanbieden en weinig groenten.
Een beetje een dubieuze uitleg, wetende dat er twee jaar geleden een Nederlandse vrouw was die een stuk grond naast de school huurde om er groenten en fruit te kweken. Het is door directeur Julio dat die grond niet meer betaald raakte… Uiteindelijk is dit allemaal bizar wetende dat al het geld voor het eten van de Stichting Los Niños komt…
Hij vindt onze inbreng belangrijk omdat wij wél onze mening durven zeggen in tegenstelling tot de leraren hier die dit niet gewoon zijn en gewoon blijven zwijgen (zelfs al lopen ze over van de plannen).
Het systeem van de school is volgens hem ook zeer uitzonderlijk in vergelijking met andere scholen in Guatemala (persoonlijker, beter georganiseerd, elk kind in de groep willen opnemen,…)
Julio zei overigens nog dat we onze grote ideeën ook mogen uiten: soms zijn ze nog niet direct mogelijk maar kunnen dat wel worden in de toekomst.
Julio stelde overigens ook voor om met alle vrijwilligers enkele families te gaan bezoeken, zodat we eens zien hoe de situatie thuis verloopt en hoe ze leven. Dat vind ik een strak plan!
In de namiddag zijn we met onze Belgisch-Nederlandse ploeg lekker gaan zwemmen in ‘Hotel Antigua’: een heel sjiek hotel waar we 5 euro moesten betalen om het zwembad te gebruiken. Maar we kregen wel een handdoek en een ligzetel. Gezellig maar heel vreemd zo een paar uur na het schooltje… Wederom over contrasten gesproken.
Erna goed gaan sporten tussen de latino-macho’s met spieren en de gringo’s.
’S Avonds met een paar gaan shoppen en een cocktailtje gaan drinken: heeeel gezellig. Erna naar een andere bar waar de vrouwen gratis cuba libres kregen.
Ineens kwamen daar een bende leeghoofdigen toe (spierbundels die djembe aan het spelen waren, gevolgd door een hoop kortgerokte vrouwen (‘huppelkutten’ genoemd in Nederland HAHAHA)). Ze maakten reclame voor een soort macho-magazine. Leuk zeg! En vooral lachwekkend!!!
Zaterdag 5 februari: Ik heb Sanne haar haar geknipt, dan wat gewerkt voor school. In de namiddag zijn we op uitstap gegaan naar een macademia-noot-plantage.
Prachtige bomen: de gids (die schattig, lief, vriendelijk en de max was) vertelde dat de macadamiaboom uit Australië komt.
Deze boom is één van de meest luchtzuiverende bomen op aarde. De noten worden gesorteerd door een simpele machine en gekraakt door een zelf uitgevonden machine met recyclagemateriaal. De plantage heeft namelijk geen electriciteit.
Door de bijtjes worden verschillende macadamia-boomsoorten gekruist.
De olie van de noot is supergoed voor het vel, tegen rimpels en voor het haar.
We hebben macadamia met chocolade geproefd en een gezichtsmassage met macademia-gezichtscrème gekregen. Zalig! Hmmm!
De masseer-vrouwen woonden in Alotenango waar onze school is en ze bedankten ons dat we hun dorp zoveel beter maken. Blijkbaar doet ‘stichting Los Niños’ dus echt iets goeds voor dat dorp: leuk om te horen dat we efkes kunnen deel uitmaken van zoiets moois!
En de bloem die aan de boom groeit is prachtig! We kregen elk eentje voor in ons haar.
Daarna een pannenkoek gemaakt met macadamia-poeder, macadamia-boter en de noten gegeten. Niet slecht!
Na onze uitstap ben ik met Valerie naar de artisanale Maya-markt gegaan. Hehe, heb me weer niet kunnen inhouden (heb hier al zes paar oorbellen gekocht en ja, ik begin al zo een echte armbandjes-arm te krijgen :p).
’S avonds met de Hollandse bende een feestje gaan bouwen. Yeah! Alleen immens spijtig dat de bars en disco’s om één uur dichtgaan en dat ‘afterparties’ uitzonderlijk zijn (enkel voor Guatemalteken of door uitnodiging). Ineens werd ik als enige uitgenodigd door een heel knappe rijke Guatemalteekse vrouw om naar zo’n afterparty te gaan. Maar samen uit, samen thuis! En het is en blijft vreemd om in een school voor de meest arme kinderen te werken en dan ineens naar een rijk feestje te gaan door ‘uitnodiging’. Miljaarde, wat een vreemd land!
Op zondag een rustige dag in Antigua: gaan eten in een leuk restaurant -waar ze ook optredens hebben-,
rondgewandeld en een prachtige ‘convento’ gaan bezoeken,
De heilige “Mister Bean”gezien
En een artisanale markt
Maandag: ik heb stiekem een foto van mijn klaske getrokken (mag eigenlijk niet, vandaar...)
Vandaag tijdens de speeltijd met 5 meisjes tikkertje gespeeld, maar ’t was niet eerlijk want ze hadden het op mij gemunt… Zweten zeg… Daarna kwamen de meisjes op mijn schoot zitten, me knuffels geven, vragen stellen (hoe duur is uw bril? Hoelang is het vliegen naar uw land? Hebben jullie ook varkens in jullie land?...) Ze waren lief… En ook een paar jongetjes komen me af en toe een vluchtige knuffel geven. De onderdirectrice heeft me bedankt over een paar voorstellen en dat van de tandenborstels voeren ze vanaf vandaag uit…
Ziezo, na weer wat leesvoer wens ik jullie nog een superweekje toe!!!
Dikke toeze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten