Die onbekende weg

Die weg.. Welke weg? Hoe? Wat? Waarom?
De liefde is...
Het hart is verloren, overweldigd,... Waarom?
Muziek maakt klanken in je hoofd. Er speelt een deuntje, een gevoel komt ineens, verdoofd voel je iets, wat is het? Waarom? Waar? Chemisch gevoel? Of toch een ziel? Of een hart? Is het enkel een orgaan of is er zoveel meer? Een golf van iets sterks dat ergens van komt, een golf immense verlangens naar het al even onbekende.. Sterke krachtige stromen, wat zijn ze? Een gevoel, dat als het ware hetzelfde beeld heeft als de warmte die uit de wegen naar boven stijgt op hete zomerdagen.. Of de glinsterende verse sneeuw waar elk minimaal deeltje een eigenschap heeft, mathematisch uitgerekend... Is het dan uit te rekenen? Is er een beeld dat de gelijkenis kan aantonen met wat een mens kan voelen?
Die weg van de onzekerheid. Onzeker omdat niets verklaring geeft, maar dan ook NIETS. Een rode roos heeft rood-fluwelen blaadjes, de zon straalt warmte uit, de sneeuw is wit en glinstert, de zee golft en beschrijft diepe stromen, maar niets verklaart de liefde. En als er niets is dat de liefde kan beschrijven, dan is er niets dat het leven kan beschrijven. Nog steeds komt de vraag: wat is liefde? Is liefde het leven of is liefde een deel van het leven? Wat komt eerst? Ik veronderstel dat dit de vraag zal blijven op mijn onbekende weg naar de toekomst... Wie weet komt het antwoord op een dag... Ofwel komt het nooit... Maar ik beloof u, het wordt onderzocht!

el mar

Iemand schreef gisteren 'goede start' op mijn blog :) Het is namelijk al een jaar geleden dat ik nog geschreven heb. Die anonieme persoon wilde me waarschijnlijk doen beseffen dat ik terug moet schrijven: bij deze...
Ooit moesten we in de les Frans in het middelbaar een citaat schrijven dat begon met: "La vie est.."
Het mijne werd verkozen als mooiste (een beetje fierheid in het leven mag wel)en luidt: "La vie est comme la mer, avec ses profondeurs, ses vagues et sa beauté."
Al sinds jaar en dag heb ik een immense liefde voor de zee: ze krijgt mij stil, doet me nadenken over het leven, geeft me een gevoel van vrijheid, ik voel dan ZOVEEL liefde voor moeder aarde. De zee doet me goed voelen, maar tegelijkertijd weemoedig en droevig omdat de zee een metafoor is voor het oneindige water naar de zee dragen dat mensen continue doen in hun leven en voor de onzekerheden die er zijn in het leven.
De dieptes zijn er en die kunnen heel diep gaan: gewoon in het donkere blauw spartelen en zwemmen, niet meer weten waar boven of beneden is, enkel nog één grote blauwe vlakte, vaag, drukkend, claustrofobisch en verstikkend.
De golven zijn er wanneer men in een stroomversnelling terecht komt, een omhoog trekken uit de dieptes. Leuk maar gevaarlijk want op een golf drijven is zalig, maar als die golf teveel kracht heeft, trekt ze u snel de dieperik weer in. Terug naar af. Kleine golfjes zijn de vrolijke zachte momenten, die de hevigheid van gevoel op neutrale manier zien. Tsunami's trekken je tegen een muur die knal op uw gezicht kan kletsen. Weerslagen. Geef mij maar een rustige zee zonder storm, zonder onderstroom, zonder golven... Het is misschien saai, maar het is rustgevend, kalm, sereen.
De schoonheid van de zee is verraderlijk. Het is een prachtig iets, breed, oneindig, subliem maar o wee schoonheid kan zo gevaarlijk zijn. Je gaat er in op maar het kan ineens keren, de monsters kunnen van binnenuit naar boven komen en je kleren aan flarden scheuren.
De zee, mijn eeuwig mysterieuze en duistere idylle..