Seño Na-ta-li

Dag schatjes,

Genezen en wel kan ik er weer eens invliegen zie.



Dinsdag 25 januari: Met Elise, Lien, Christel (onze stagebegeleidster hier) en nog twee Nederlandse vrouwen zijn we het schooltje gaan bezoeken waar we kunnen gaan werken. Na een half uur op de chickenbus, kwamen we toe in een arm en vuil dorpje. De chickenbus is een hele belevenis op zich: iedereen als sardientjes op elkaar geplakt en heel luide muziek (soms live: zo kregen we vandaag een optreden van een gitarist en een blinde fluit-speler).

We liepen naar het schooltje: het mooiste gebouw van het hele dorp me dunkt.

We moesten in vergadering met de directeur. Die man vertelde dat het gemiddelde gezin in dit dorpje moet toekomen met 3 euro per dag en dat ze meestal minimum vijf kinderen hebben. Meestal is het zo dat maar 2 kinderen van de 5 naar school mogen (de man noemde het een ‘russian roulette’: dit kind wel, dit kind niet, …). Hij wil dat élk kind naar school kan. Dus hij geeft de kinderen te eten, een goede hygiëne en een goede opleiding. De beste kinderen krijgen een beurs. Gemiddeld studeren 12 kinderen van de 17 verder na het zesde leerjaar.


Hij had bijvoorbeeld een leerling die al een paar weken niet meer naar de les kwam. Hij ging bij het kind langs (het arme kindje heeft geen mama, geen papa, enkel zijn broertje). Het kind vertelde dat hij moest gaan bedelen omdat zijn schoenen kapot waren. Meneer directeur, Julio, wou er alles aan doen om dit kind zijn dromen te laten verwezenlijken en niet te moeten laten bedelen. Dus hij heeft schoenen gekocht. Hij vindt het fantastisch dat wij komen helpen en vraagt ons elk kind te behandelen met heel veel liefde en een luisterend oor, zodat hun dromen niet tevergeefs zijn en dat ze leren wat liefde is (want heel vaak komen ze uit heel gewelddadige gezinnen). Hij wil gewoon een betere toekomst voor hen en zo uiteindelijk ook voor het land.


De school draait dus op leraren die 7 euro per dag verdienen en vrijwilligers. Al het materiaal in de school werd gekocht door de organisatie ‘Los Niños’. Ook verkiest de directeur jonge leerkrachten zodat er een frisse wind door de school waait (de leraressen dat we vandaag zagen zijn rond de 20).


In de namiddag ben ik met Sanne en Martin op uitstap gegaan, georganiseerd vanuit de Spaanse school. Carlos van de school ging mee, zijn Duitse lief Wibke (jaja uitgesproken als ‘wipke’ moeha) en nog ne vervelenden gringo.

We zijn naar een ‘heksendorp’ gegaan. Waarom heksendorp hoor ik jullie vragen? :p


Eerst en vooral: de mensen in dit dorp geloven in de Heilige Simón. Deze ‘Heilige’ is niet erkend door de Kerk omdat hij ‘heidens’ zou zijn. Waarom heidens? Wel, de mensen die in hem geloven bidden tot hem om goede maar ook slechte dingen te verkrijgen. We gingen het kerkje binnen: werkelijk hilarisch! Het altaar bestond uit een wassen beeld van de heilige Simón (in doorzichtige plastic zakken ingepakt), heel veel kleurrijke bloemen, flashy neon-verlichting dat ‘bienvenidos hermanos’ zei, flesjes korte drank, kaarsen, roze pompelmoezen en andere brol.

We waren getuige van een meisje dat gezegend werd door een sjamaan: er werd op haar geklopt met een palmblad, en ze werd besprenkelt met alcohol.

Overigens moet ge de trap van het altaar achterwaarts aflopen: ge moogt nooit de rug naar San Simón keren!!!
Verder lagen er overal kaarsen met vreemde tekeningen rond en hing de muur vol met dankwoorden van mensen die hun droom hadden zien uitkomen.

Buiten op de grond lag er een rood hart met zot veel sigaretten –en sigarenpeuken. Ge moet dus paffen tot ge misselijk wordt als ge verliefd zijt op iemand, zodat die persoon dan ook verliefd wordt op u.

Later hadden we het geluk getuige te zijn van een ‘goede’ bezwering. Eerst wikkelde de vrouw een rood doek rond haar hoofd (rood is het kleur van bescherming). Erna legde ze immens veel blokjes wierrook op de grond.

Ze legde kaarsen in een ronde altijd op een zelfde afstand. Dan tekende ze met roze suiker een bloem rond de cirkel en als laatste gooiden ze een pak suiker op het geheel.

Dan begon ze alles in brand te steken, sigaren te roken (zoals normaal maar af en toe ook omgekeerd, met het brandende deel in haar mond) en allerhand vreemde dingen te zeggen in haar maya-taal.

Af en toe gooide ze alcohol op het vuur. De kleuren van de rituelen tonen aan over wat het probleem gaat en roze betekent dat ze mensen bijeen wil brengen. Carlos had verstaan dat ze het lief van haar dochter terug bij haar wou brengen.


Grappig was dat ze deze dingen aan het doen was en ineens telefoon kreeg op haar gsm en zei ‘ik kan nu niet bellen, want ben bezig’. Moehahahahahahahaha, traditioneel versus modern. Zalig, syncretisme ten top! Ze bleef zo heel lang doordoen. Nog een grappig feit was dat er een jongen al die opgebrande vuurtjes aan het opruimen was: dagelijkse kost voor die mensen daar.

Voor zij die geduld hebben: ik zal eens een filpje ergens online zetten zodat jullie het hele ritueel eens kunnen zien!


Later heeft Sanne dan haar kaarten laten leggen door een heks, maar het was duidelijk kwakzalverij…


Erna zijn we dan naar een dorpje geweest waar er een dertigtal leder-winkeltjes zijn. Zalige cowboy-boots handgemaakt aan 35 euro. Heb een prachtige leren hoed gekocht en ben zoooo van plan voor ik terug naar België kom, me een paar degelijke boots te kopen! Ha!


Na een supergezellige middag besloten we nog enen te gaan drinken: mojito aan anderhalve euro! Joepie!

Woensdag 26 januari: De eerste schooldag! Ik was nerveus… Okee, het vierde leerjaar werd me toegewezen. Een lieve lerares van 20 jaar en ne meter vijftig zal mijn bazin worden! De kinderen waren heel lief en vriendelijk maar oooh zo vuil en ongeconcentreerd.


Ik moest mezelf voorstellen en ze mochten vragen stellen. Deze stelden ze me: hoe oud ik ben, van waar, hoe lang vliegen, of ik een man heb, of ik een lief heb, of het warm is in mijn land, … En ook zeiden ze da’k verschrikkelijk groot ben, eentje noemde me zelfs een reus :p HAHAHA. Als ik met de lerares moet praten, moet ik me bukken (vervelend) en zelfs de directeur keek naar mij en lachte ermee da’k groter ben dan hem.
Het lespakket zag er als volgt uit: lezen, wiskunde (een driehoek tekenen is aartsmoeilijk omdat de lerares niet de juiste methode uitlegt), tekenen (leren binnen de lijntjes te kleuren????) en nog wat kleine dingen.

Als de lerares een definitie dicteerde, ging ik in de schriften kijken of ze geen fouten schreven (ongelooflijk veel verbeterwerk gehad).
Erna besloot ik dan de moeilijke woorden op het bord te schrijven. Ik mocht ook al oefeningen verbeteren. Velen hadden hun taakjes niet gemaakt omdat ze moesten meehelpen thuis…


Vele kindertjes hebben echt kleren die bijna uit elkaar vallen. Het is echt droevig om ze zien. De oudste in het vierde is 13…
Tijdens de speeltijd gespringtouwd. Gezellige kinderen! De karaktertjes komen al vanaf vandaag naar voor: sommige zijn stil en triest, anderen venijnig, anderen echt gelukkig en levenslustig. De lerares ‘Irma’ wist me te vertellen dat vele kinderen zuip-vaders hebben, of op hun kleine zus of broer moeten passen, of helemaal geen eten krijgen… Daarom dat zovele kinderen zich niet kunnen focussen. Ze hebben vaak gewoon géén voeding noch opvoeding…


Het was uiterst vermoeiend geweest. Blij dat ik naar Antigua terug kon om een rustige namiddag te hebben.


’S Avonds zat ik aan tafel met Doña Carmelina en ik stelde wat vragen over haar kinderen. Ze wist me te vertellen dat ze vijf kinderen heeft: een bio-ingenieur, een dokter, een industrieel ingenieur , een studente boekhouding én last but not least, een dochter die sinds haar 13 het idee had uitverkoren te zijn: vanaf haar 13de al zit ze bij Opus Dei en woont nu in Londen om zich daar bezig te houden ‘met wat goed is’. Hmmm bijzondere familie! Rond acht uur schrok ik als ik ma, pa, dochter en kuisvrouw gedurende een half uur hoorde bidden en godsliederen zingen aan de kerstboom en hun immense kerststal. Zoemzoem!



Donderdag 27 januari: Whaaa, zoooo vroeg da zes uur ’s morgens is: echt afzien! Vandaag hadden de kinderen sport: ze bloeien helemaal open en er zijn al een paar kinderen die een beetje plakken aan mij (mijn hand vastnemen, me komen knuffelen, heel veel aandacht vragen, …) Vandaag kregen ze ook computerles: schandalig, de leerkracht dicteerde hen gewoon theorie over de muis en de printer, legde niets uit en gaf hen geen praktijk (terwijl ze zo een prachtig pc-lokaal hebben).


Ik had het supermoeilijk wakker te blijven… Zo erg, dat ik in de namiddag een kort dutje wilde doen en pas drie uur later wakker werd. De dag was voorbij zonder dat ik het wist.



Vrijdag 28 januari: Ik ben al een maand onderweg. De tijd gaat snel..
School: het was weer een boeiende dag! De kinderen hadden gisteren de waterkraan laten aanstaan en bijgevolg stond het hele eerste verdiep onder! Na lang wachten mochten ze naar de les.


Ik stelde voor om even hun taal-schriften te verbeteren. Die staan werkelijk vol fouten en op die manier kon ik zien welke kinderen er schrijf-problemen hebben. Ik heb dan alle probleem-woorden eens opgeschreven en zal tegen maandag een dictee maken.


Na de les had ik een vergadering met de lerares Irma en ik moet wel echt zeggen dat ze een echte schat is: ze zei dat als ze fouten maakt of fout zou omgaan met kinderen, ik haar dat moet zeggen en zij hetzelfde zal doen met mij… Ook zijn alle voorstellen welkom.


In de namiddag zijn we met zeven vrouwen een koffieplantage-tour gaan doen. Echt zalig. Eerst werden we er rondgeleid in een museum over maya-muziekinstrumenten (van vóór en na de conquista).

Dan het museum over koffie. Ik wist dus écht niet hoe koffie precies gemaakt werd, dus het was hyper-interessant.

Ik denk aan mijne papie zene!


Ik was alleen om te eten vandaag. Ik knoopte dus een gesprekje aan met Vida, de kuisvrouw en kokkin hier. Ze is echt zo lief, maar ik vind dat ze slecht behandeld wordt. Ze mag nooit mee in de eetzaal eten en als we haar vragen zich bij ons te zetten, dan slaat ze dit vriendelijk af… Echt heel spijtig.. En ze slaapt achter een dun vezelplaten mini-muurtje in de gang, waar enkel een bed in past.


Ze woont op twee uur rijden, heeft een dochtertje van twee en half dat ze enkel in de weekends ziet en moet alleen voor dat kind zorgen. Haar man was namelijk een agressieve vent. Ze ging trouwen met hem, maar besloot hem aan de deur te zetten, voor ze in haar ongeluk zou lopen… Slim, maar nu staat ze er zo goed als alleen voor. Ze zegt dat ze het missen wel gewoon wordt… Haar familie past immers goed op haar dochtertje… Así es la vida de Vida…


’S avonds mijn eerste uitje in Antigua. We gingen eerst iets drinken met de meisjes van de klas en erna naar een feestding. De muziek was echt mijn ding niet: allemaal van die latino-‘shit’ (sorry voor mijn woordgebruik). Ook de mannen hebben een nogal latino karakter… Irritant m.a.w. Was dan ook op tijd in bed.



Zaterdag 29 januari: Vroeg opgestaan want we deden een uitstapje naar zee (Monterico aan de Stille Oceaan)! Het was twee uur en half rijden langs een prachtige weg.

Na vele volkse arme dorpjes te passeren,

kwamen we toe en gingen direct naar het strand. Het zand was er helemaal zwart (door de vulkanen) en de zee heeeel wild.

Prachtige pelikanen vlogen in het rond.

Na lang op het strand te spelen (we hebben er de vulkaan de agua nagebouwd), en in het wilde water, zijn we de zotste scampi’s gaan eten en dát voor vier euro per persoon. MMMMM, zoooo genieten.
Dan zijn we wat gaan wandelen.

Haaaa, heerlijk! Vervolgens zijn we een mangrove gaan bezoeken. Met zijn allen een bootje op (dat tot op twee centimeter boven het water maar uitstak brrrr). De mangrove bestaat in de regenperiode uit zoet en zout water (zoet door regen, en rivieren), in de droge periode enkel uit zout water.

In het water zaten vissen die uit het water springen (of er eerder over ‘kaatsen’) en in de bomen zat het vól vogels:

Ooievaars dus (maar hebben er ook gele vogeltjes, reigers, veel zwaluwen, vreemde eenden, roofvogels, … gezien! Er zitten ook kaaimannen, leguanen, slangen, wasbeertjes, apen en zoetwaterschildpadden maar spijtig genoeg verstoppen zij zich op hun gras- en boom-eilandje).


En erna heeft onze gids de boot eventjes stil gezet om naar een prachtige zonsondergang te kijken. De Canadezen die bij ons op de boot zaten vonden dat blijkbaar niet leuk en verpestten de sfeer door hun gezucht en vervelende uitspraken. We konden niet begrijpen hoe zo’n schoonheid kan genegeerd worden… Het was adembenemend en het zou zooo leuk geweest zijn moesten de Canadezen stil zijn geweest, want er was enkel het geluid van vogels…

Jaja, mijn liefde voor zonsondergangen zal voor altijd blijven duren!
Na een twee uur lange mangrove-trip, was het tijd terug te keren naar Antigua. Trouwens, het is opletten geblazen, we waren bijna in’t zak gezet geweest (nooit voorschotten geven is de boodschap).
Onze chauffeur naar Antigua was geschift (voorbijsteken in bochten, te snel over bulten in een rotslechte bus, …) dus we waren blij terug te zijn!


Als einde van de dag een vreselijk koude douche om een mooie dag af te sluiten: brrrrr!!!


Ik denk dat dit land me zal blijven verrassen: schuuuuuuunnneeeeeeeuuuuuuhhhh!!! Tes iere nogal wa beter of oan de dampuurteuh zeuh!



Zondag 30 januari 2011: Hupla, vloek van Moctezuma part 3. Hopelijk geneest het deze keer zonder vieze antibiotica. Er was weer een opening van een nieuw schooltje vandaag. Ik heb toch besloten om mee te gaan. Want wc’s kennen ze er gelukkig ook. Het was wederom een leuk gebouwtje. Inheems kinderkoor, veel bedankingen, …

Deze school heeft een project om volwassenen te alfabetiseren. Heb dus geïnformeerd of ze daar geen vrijwilligers meer nodig hebben. Blijkt moelijk te zijn, omdat er maar weinig vrouwen zijn die zich ingeschreven hebben. Nu ja, heb even verder geïnformeerd en er is een mogelijkheid om bij een andere NGO te gaan werken die hele gezinnen alfabetiseert. Heb het even besproken met de organisatie ‘Los Niños’ en het zou eventueel mogen.



Maandag 31 januari: Naar de directeur gebeld dat ik niet kon komen. Efkes uitzieken… Heb het hier nogal moeilijk met ‘uitzieken’ want ‘rust roest’ denk ik dan. Maar bon, gelukkig was het deze keer minder erg…

Dikke zoen!

Vanaf nu schrijf ik elke maandag op mijn blog!

Waddeuh, Hoewatemalaaaa

Beste vrienden,
Het is weer tijd voor een nieuw verhaaltje! Ik moet het hier doen zonder internet in het huis waar ik logeer (sommige gastgezinnen hebben het wel: pech!), dus ik zal iets minder kunnen schrijven en/of communiceren met jullie.



Maandag 17 januari: Heel vroeg opgestaan om de bus te nemen vanuit San Cristóbal naar Antigua. Als ik opstond en mijn picnic wilde maken, zag ik dat de honden van Grietje en Rafael mijn hele picnic (chocoladekoeken van de Franse bakker), hadden opgegeten! Snif! Afscheid genomen van Grietje (‘k zal haar missen na drie weken bij haar geweest te zijn). De chauffeur belde aan en weg was ik.


De tocht was redelijk hels eigenlijk. Door de ganse ‘Sierra Madre’, wat wil zeggen haarspeldbochten: de ene na de andere. Gelukkig had ik mijn muziek om mij te entertainen. Ik heb ontdekt dat bluesmuziek ideaal is voor onderweg! Vooral in zo’n prachtig berglandschap! Ergens op de baan, zagen we een gekantelde vrachtwagen. Twintig meter verderop stonden er een hoop politiemannen en andere mensen over de kapotte reling in het diepe dal te staren. Slik! Het berglandschap veranderde van Vlaamse Ardennen-stijl, naar bananenplantages, naar uiteindelijk een vulkaangebergte (grilliger).


Onderweg zijn we vele kleine inheemse dorpjes gepasseerd: golfplaten-huisjes, magere koeien, kippen, kalkoenen,… maar alles is en blijft heel kleurrijk. Vaak zagen we inheemse vrouwen met manden op hun hoofd, kleren op hun armen en kinderen die de was aan het doen waren in vuile modderpoelen. Aan de grens, zette onze chauffeur ons af aan een bureau’tje waar we moesten betalen om Mexico buiten te mogen. Maar we moesten tien keer meer betalen als wat we allemaal gelezen hadden… We hadden allemaal onze twijfels en veronderstelden dat er iets niet klopte. De Franse man zei dat dan ook aan onze chauffeur… Een zware discussie volgde..


Eens de grens overgestoken, moesten we gewoon een stempel laten zetten in ons paspoort. Achteraf was er niemand die uw paspoort dan controleerde. Nogal vreemd die grens: geen politie, geen controle, alleen chaos en veel verkopers en winkeltjes…

De grens is zo lek als een zeef met andere woorden. In Guatemala moesten we dan een andere bus op. Nóg eens zes uur rijden! We passeerden weer heel veel chaotische en vuile dorpjes. Het zou toch al een goed begin zijn moest de overheid vuilnis komen ophalen in de inheemse dorpen, zodat ze hun pacha mama niet hoeven te vervuilen… Het eerste dat me opviel in Guatemala, waren de chickenbussen: een soort Amerikaanse truck /schoolbus die ze in allerlei blinkende kleuren spuiten.

Uiteindelijk kwamen we dan toe in Antigua: de zon ging net onder achter de vulkanen: waauw! Zo mooi die drie vulkanen (el volcano de agua: de uitgedoofde krater had ooit een meer gevormd dat bij hevige regen overstroomde; el volcano de fuego (actief, rommelt soms eens 's nachts en laat lava-schaatjes); el volcano Acatenango. Antigua is een mooie stad dat heel hard lijkt op San cristóbal in Mexico: alleen heel wat minder kleurtjes, kleiner en mét uitzicht op vulkanen.


Dan stopte de bus. Ik vroeg aan de chauffeur of hij wist waar hij me moest afzetten, dat wist hij blijkbaar niet. Ik probeerde naar de organisatie te bellen, maar niemand nam op. Oh my god, wat nu? Ik had geen adres waar ik heen moest en ik dacht dat het adres afgesproken was met de chauffeur, niet dus! Gelukkig wilden de Franse man en zijn vrouw mij even uit de nood helpen: ik mocht mee naar hun reisbureau. Daar checkte ik eventjes mijn mails en zag dat de organisatie me gemaild had om te vragen wanneer ik toekwam (aaaargh, ik dacht dat ze dat wisten).


Uiteindelijk kon ik Ana Maria van de organisatie bereiken. Ze kwam me halen en ging me afzetten aan mijn gastgezin. Ze kwam toe en gaf me een dikke knuffel! Ze begreep dat ik een beetje overstuur was. Er was een misverstand geweest: ze dachten dat ik deze middag toekwam.


Het gastgezin ontving me met open armen: Don Carlos en zijn vrouw, Doña Carmelina. Het huis is gebouwd rond een prachtige patio en heeft 7 slaapkamers. In de kamer naast me zit een Nederlands koppeltje en in de andere kamers zit een Japanse, een Canadese, een Canadees en een Chinese die in New York woont. Maar de Japanse en Chinese vertrekken deze week al.

zie linksonder Doña Carmelina


De gastvrouw had eten voor me gemaakt, maar het smaakte me niet. Ik voelde me niet zo op en top precies. Na het eten nam ik een douche (en die was ijskoud) en na de douche ging ik slapen, maar ik had het zo koud… Ineens kreeg ik immense heimwee, naar mijn familie, naar mijn vrienden, naar mijn huisje, naar een warm bad, naar een warm bed, een warme kamer, … Amaai, de luxe die wij gewoon zijn… En het valt hier dan nog heel goed mee als ge vergelijkt met wat de mensen op het platteland maar hebben. Zij hebben niet eens stromend water en elektriciteit… Wij westerlingen hebben nogal eens chance zene (en zijn zo verwend)!



Dinsdag 18 januari en de vloek van Moctezuma. Hupla, ‘s nachts weer zooooo ziek geworden. Ik kon niet meer op mijn benen staan ’s morgens. Ik ging met Ana-Maria van de organisatie gaan praten. Ze zei dat ik best een staaltje in het labo binnenstak om te kijken of ik geen parasiet had. Het lieve Nederlandse meisje, Sanne, van de kamer naast mij, nam de verantwoordelijkheid op zich om me te helpen. Na een uurtje bleek dat ik geen parasiet had, maar wel naar de dokter moest gaan. Mijn koorts was ook al naar 39 graden gestegen en de krampen waren niet te harden. Don Carlos heeft voor mij naar de dokter gebeld, ze kwam toe en zij vond dat ik nóg een staaltje moest laten nemen om te kijken of ik geen virus had. Na een uurtje bleek dat het ook dat niet was. Conclusie: infectie van mijn darmen. Veel geslapen! Vieze vieze bacteriën hier in deze landen!!! ’S Avonds wel iets kunnen eten. Het is wel echt gezellig om samen met zo een hoopje buitenlanders te eten!



Woensdag 19 januari: Dankzij de immodium voelde ik me al ietsje beter. Ik besloot naar het schooltje te gaan (op 20 meter van mijn gastgezin) om te informeren over het werk dat ik zal doen enzo. Als ik er toekwam zag ik Elise en Lien van de richting! Leuk hen te zien! En later kwam ook Valerie toe!

Van links naar rechts: Elise, Lien, Valerie


We moesten een examentje maken om te zien welk niveau van Spaans we hebben. Hmmm, het waren het soort oefeningen dat ik gaf in mijn privélessen =). Erna zijn we eventjes in het stadscentrum gaan lopen.


In de namiddag was het opening van een schooltje van de organisatie ‘Los Niños’. Ik besloot mee te gaan want ik voelde me toch al beduidend beter. We kwamen toe in een heel arm dorpje: San Mateo genaamd.

Het liep er vol schattige inheemse kinderen en eentje ervan sprong direkt in de armen van Lien. Echt schattig.

Ook kwam er een klein, oud vrouwtje ons een lieve dankbare knuffel geven. Vreemd als ge beseft dat we hier eigenlijk nog helemaal niets verwezenlijkt hebben.


We stapten door de ‘sloppenwijken’ op een zandwegje en kwamen toe aan een prachtig schooltje. Heel kleurrijk, leuke lokaaltjes (met heel veel kleur, een pc-lokaal, propere wc-tjes,…) en een prachtige speelplaats.

De kinderen krijgen drie maaltijden per dag, moeten er na het eten hun handen en hun tanden grondig wassen en krijgen een beurs als ze flink studeren. Daarna was het ‘receptie’: ongelooflijk hoeveel NGO’s hebben meegewerkt aan de bouw van dit schooltje (Amerikanen, Nederlanders, een Japanse architecte,…). Zonder de buitenlanders en de NGO’s zou dit nooit ofte nimmer gelukt zijn, omdat dit dorpje echt straatarm is! De dankwoorden waren prachtig (een betere toekomst voor de Guatemalteken door scholing, gezondere kinderen,…). Het ontroerde mij enorm! Er waren ook optredentjes van de kinderen: de meisjes deden een eerder traditionele dans op traditionele muziek in traditionele kleding.

Meisjes met vlechten en traditionele kleding in het midden


De jongetjes deden eerder een stoer dansje op het vreselijke nummer ‘no parlo americano’ (zie hier een vroege vorm van de macho-cultuur).

De oude vrouw die ons in het begin een knuffel had gegeven, kwam ook aan het woord en bedankte ‘los señores gringos’ voor alles wat ze gedaan hadden (suuuupergrappig: zonder te beseffen combineerde ze een beleefdheidsvorm met een spotnaam).

Het geëmotioneerde oude maya-vrouwtje links, in het midden de directrice en rechts de Nederlandse weldoener die het project gefinancierd heeft
Trouwens, hier in Guatemala wordt de benaming ‘gringo’ gebruikt voor iedereen die niet Midden-Amerikaans is.


Het was een prachtig ontroerende namiddag geweest en ik ben zoooo blij dat tenminste die kindjes al een betere toekomst zullen hebben. De NGO’s blijven het schooltje trouwens subsidiëren zodat de leraren een deftige betaling krijgen en de kinderen deftig eten en goede beurzen krijgen.



Donderdag 20 januari: Opgestaan met krampen: immodium uitgewerkt. =( Terug naar af m.a.w. Dat die bacteriën maar snel dood gaan denk ik zo! Ik kijk er echt naar uit om terug zo gezond als een vis te zijn, want het is saai om constant in de buurt van een wc te blijven!!! Ik kan me ook wel voorstellen dat jullie leukere verhalen verwachtten…


Ik belde naar mijn mama vandaag en zij wist me te vertellen dat het dus met bacteriën is, dat een mens antibiotica moet pakken. Okee, ik naar de apotheek. Een doosje van 12 pillen antibiotica kost verdomd veel geld: 50 euro!

Ik vroeg de man van de apotheek wat de arme mensen dan moeten doen als ze ziek zijn. Hij zei dat ze dan sterven of in een slechte kliniek terecht komen… Ik vroeg hem of daar iets aan te veranderen valt en hij antwoordde ‘de overheid zou er iets aan moeten doen, maar zal er niet aan doen’. Ik vroeg hem dan wat de oplossing dan zou kunnen zijn en die man zei met droevige stem ‘una revolución’! Geen strak plan dus! Het is echt te begrijpen dat de gemiddelde leeftijd hier zo laag is: pillen die heel veel kosten tegenover alcohol en tabak die niets kosten (2 euro toeristen-prijs voor een cocktail, 1 euro voor sigaretten). BAH!


De mannen zijn hier werkelijk irritante macho’s! Fluiten, roepen, toeteren, u aanspreken,… Een man van een reisbureau sprak me aan, vroeg me van waar ik ben en begon ineens in het Nederlands tegen me te praten: “chotsijdank ik hebben een choed cheheuchen voor spreken talen, jij reizen of wonen?; jij lang blijven?; jij mooi meisje”. Ik dacht “oh nee” en ik maakte aanstalten om te vertrekken. Hij zei ‘aanchenaam kennismakking’, schudde mijn hand, gaf me een kus op mijn wang en probeerde me een kus op mijn mond te geven: BWEIRGH! VIEZERIK!


Wat in de ‘parque central’ gaan zitten.

Daar ben ik aan de praat geraakt met een maya-familie (grootmoeder, grootvader, dochter en kleindochter die Malía heette –hehe zo schattig ze kon de R nog niet uitspreken-). Ze praatten quiché (zalig taaltje) maar ook Spaans. Ze vertelden me dat ze de hele lange reis van vier uur hadden gemaakt -en een heel jaar hadden gespaard- om hun zoon te vergezellen. Hij had nl. een afwijking: een gespleten lip en ze zijn speciaal van zover gekomen omdat er hier een speciale kliniek is voor dit soort afwijkingen (NGO van Amerikanen (denk ik) die zich specialiseren in dergelijke afwijkingen). Deze familie was voor het eerst ‘op reis’. Ze waren verwonderd over de schoonheid van Antigua en stelden me vele vragen over Europa en ze konden zich echt niet voorstellen waar dat precies lag (de vrouwen dan, de man wist beduidend meer).


Met de Belgische meisjes een milkshake gaan drinken en in de gastfamilie voor de derde en laatste keer van kamer moeten veranderen: ik heb een kleerkast nu.


Vrijdag 21 januari 2011: Haaaa, ik besloot een dag absoluut niets te doen, want genezen gaat enkel met veeeeel rust. ZO gezegd, zo gedaan! Zitten schrijven en lezen in de zon op het dak! Haaaa!

Een deel van het dak, mét uitzicht op de vulkaan ‘agua’


Het is hier dus altijd hetzelfde weer: vanaf 8 u ’s morgens straffe blauwe lucht en heet (in onze termen): 28° met een immer licht briesje. Op de middag passeren er wolkjes en tegen ’s avonds is het helemaal bewolkt en frisser. ’S Nachts is het 10°. De zon is wel heel verraderlijk (jaja, zelfs mijn zonnecreme mocht niet baten, hopelijk doet de aftersun dat wel).
Het huis is heel groot en de familie is al een gastfamilie sinds dertig jaar.


Dit is de inkomhal, nog steeds mét kerstboom en kerststalletje

Ze hebben dus een immens dak over het hele huis en twee binnentuinen (in de eerste woont een papegaai dat hele tijd zit te tetteren en in de andere staat een zetel waar ik vaak inlig).

En dit is mijn kamer die ik nog wat moet personaliseren:

Zaterdag 22 januari 2011 heb ik genoten van de zon (gelezen, geschreven en aan mijn papers gewerkt). ’S Middags hebben we (het Nederlandse koppel en ik) samen met Doña Carmelina, Don Carlos en Andalucía (de dochter) gegeten (met bidden en al). Don Carlos vertelde dat hij 20 broers en zussen heeft (grootste familie van Antigua).


De dochter is al naar Europa gereisd maar vond het heel spijtig dat ze haar grootste droom niet heeft kunnen verwezenlijken: naar het Vaticaan gaan en er de paus ontmoeten.


In de late namiddag zijn we met de vier Belgische meisjes en nog een andere Belgische (ook Elise genaamd) naar een bar met een dakterras gegaan. Gezellig! Wat een zicht!

Erna wat de stad verkend. Er is zoooo veel in de stad dat ik nog niet gezien heb. Echt ongelooflijk! Overal kerkjes, ruïnes, een prachtige wasplaats, kleur en massa’s planten die door spleten van huizen piepen of over de muren van hun tuin hangen.

En ik heb trouwens mijn droom-moto gezien!

Zondag 22 januari 2011: Vandaag gaan we de nog actieve vulkaan Pacaya gaan beklimmen! We spraken af om eerst met z’n vijfen te gaan eten. In een extreem gezellige binnentuin toast gegeten. De buikjes genoeg gevuld om de stevige tocht aan te gaan. Na een anderhalf uur rijden kwamen we toe. Een hele boel kinderen die ‘stick’ riepen om een stok aan ons te verhuren. Het eerste kwartier was al heel steil. Na een tijdje werd de ondergrond alsmaar zachter, alsof we in zand liepen. Na een dik uur stappen kwamen we aan een plek dat leek op een maanlandschap.

Om de foto duidelijker te zien er eens op klikken :)


Ge kon er nog heel goed de weg van de lava zien die er zeven maand geleden gestroomd had. Om het dal waar dit goedje lag te bereiken, moesten we de zwarte sneeuw al skieënd afdalen (whiiii, leuk!!!). Na een tijdje begon het ons toch wel heet onder de voeten te worden. Als onze gids een stokje in zo’n steen stak, vloog dat binnen de kortste keren in de fik.
Na nog wat wandelen kwamen we aan een grot. We gingen er binnen en het was er nog snikheet, echt een sauna.

zie onze blinkende hoofden van de hitte

Het werd donker en we moesten nog helemaal terug. Gelukkig werd ons op voorhand gezegd dat we een zaklamp moesten meebrengen.
Na deze stevige tocht, de bus terug op en om half negen ’s avonds toegekomen in Antigua.


Eindelijk genezen!
Nu woensdag begin ik in het schooltje in Alotenango te werken… Dus volgende week meer over het project.
Ik heb trouwens een oase van rust gevonden waar ik fantastische WIFI heb: een botanische tuin met de meest prachtige planten. Van hier uit schrijf ik jullie dit.

Voila, opnieuw een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie de moed niet verliezen tot het einde te lezen!!!


Een lieve dikke knuffel voor iedereen!