Playa del Carmen en Mahahual

Eerst en vooral: een heel Gelukkig Nieuwjaar aan iedereen! Dat al jullie wensen mogen uitkomen! En vergeet niet: ik zie jullie graag!!!



Wat ik jullie nu ga vertellen is niet voor gevoelige escapisten en exotisten… Het is hier PRACHTIG in Playa del Carmen!



Maar first things first! Ik nam op 31 dec dus het vliegtuig van Mexico City naar Cancún… In het vliegtuig zat ik naast een klein rondbuikig Mexicaantje.
Hij lachte heel sympathiek naar mij en ik vond dat de ideale gelegenheid om eens over het weer te informeren bij die man. Hij antwoordde heel vriendelijk het niet te weten maar ging naar zijn vrouw bellen. Hij belde en zette zijn telefoon heel luid zodat ik kon meeluisteren. Na zijn telefoontje vertelde de man over zijn leven, toonde me foto’s: hij heeft drie huizen, een heel jonge mooie vrouw, vijf auto’s, een bouwconstructiebedrijf, 17 kinderen, hij is heel katholiek (zie een immense Jezus-kader vergezeld van een altaartje met schelpen) en hij heet Ángel (pero no tiene alas). Ineens besloot hij me een cadeautje te geven en hij schonk me een prachtige groene armband met fijne pareltjes: zomaar… en hij wilde zijn eten delen met mij (heb vriendelijk bedankt). Órale! (amai! in het Mexicaans Spaans)! Zo vriendelijk en openhartig dat die mensen hier zijn.. Ik wist niet goed wat zeggen eigenlijk… Op het vliegveld gaf hij me een stevige knuffel en wenste me succes in mijn leven, hij hoopt dat ik mijn dromen altijd zal kunnen verwezenlijken. Hartverwarmend!!!


Ineens hoorde ik een opgewekte stem en een enthousiaste loop en voelde ik knuffelende armen rond mij: Grietjeueueueueueueueueueeueueh! Zooooo’ n blij weerzien! Schitterend! Samen de drukte in om een bus te nemen naar Playa Del Carmen! Al dadelijk werd ik overvallen door de Mexicaanse chaos, de drukkende warmte en veel verhalen (Grietje en Rafael, net terug van Cuba, hadden vele leuke avonturen meegemaakt)… Oooh, hoe leuk! Op de bus beginnen bijpraten, maar het was duidelijk dat we die drie weken gingen nodig hebben om alles te vertellen…


Na een uurtje zijn we aangekomen in Playa del Carmen (dit is een stad aan de Caraïbische zee en is de snelstgroeiende stad ter wereld volgens het ‘Guiness Book of Records’). Grote honger overmande ons dus zijn we in een leuk cafeetje aan zee taco’s met gegrilde groentjes gaan eten. Heerlijk! Wuivende palmbomen vol kolibri’s (whaaa de max), een extreem zot blauw-groene zee en een extreem wit strand. Geschift! Het was ineens 17uur, dat wil zeggen: Nieuwjaar in België! We wensten elkaar een gelukkig (Belgisch) Nieuwjaar en we vertrokken naar de supermarkt zodat we de komende dagen zelf zouden kunnen koken in het appartement…


Het appartement is van een vriendin van Rafael en bevindt zich in een residentiële wijk (zie: overal witte landrovers, villa’s met zwembaden, security,…). Het is een klein appartementje, volledig ingericht, met terrasje, een zwembad voor iedereen die hier logeert/woont, overal palmbomen, een tropisch bos achter het huis met veeeeel beestjes,… In het bosje zat er een vreemd maar heel mooi beestje (een berenkopje, een apenlijfje, een eekhoornstaart en een vogelgeluid). Het beestje converseerde met Grietje: als Griet haar armen omhoog deed, deed het beestje het ook. Dankzij wikipedia weet ik nu dat dit soort beestje een coatí is (een omnivoor overal op zoek naar voedsel en het leeft in bijna heel Latijns-Amerika). Echt zalig al die beestengeluidjes…



We hebben ons dan een zalmken geprepareerd en ijs met aardbeien en chocolade en dat dan opgegeten aan een tafeltje aan het zwembad… Hmmm… Erna zijn we gaan vieren in het centrum. VRESELIJK! Al het volk, hippe bars (in de stijl van ‘wij zijn een club, geen discotheek, dus moeten jullie 100 USD betalen’).. Het was er gewoon over. We zijn in een gratis bar aan ’t strand beland, maar al snel kreeg ik last van mijn jetlag..
Op 1 januari lekker lang in mijn nest gelegen en dan naar ’t strand… Opnieuw was het over de koppen lopen… ’S avonds was het wel wat beter! Deze keer had ik de energie om te feesten! Zalig feestje. Heb me enkel zot geërgerd aan de brede afgetrainde latino-macho’s, kort gerokte geblondeerde vrouwen met opgespoten borsten in mini-bikini’s en rijke nasaal-klinkende Amerikanen…



Op 2 januari weer naar het strand, maar deze keer een ongelooflijk mooi strand… Pfff, ongelooflijk al die indrukken die ik hier meemaak!! Ik dacht dat zo’n stranden enkel bestonden in de films (of op foto’s).


We hebben trouwens sinds gisteren een nieuwe medebewoonster (Felicia, een vriendin van Rafael) wat goed is voor mijn Spaans. Zij en een maat van haar (een yoga-leraar die er heel prototypisch latino uitziet (zie snorretje, krullend haar, witte linnen broek, zwart hemd dat open staat)) mee naar het strand.. Geweldig ontspannend: een beetje zwemmen, een beetje muziek luisteren, een beetje lachen,… ’S avonds op het gemak gegeten aan’t zwembad en op tijd mijn nestje in. Snikhete nachten en verbrande schouders houden een mens ’s nachts spijtig genoeg wakker.



Op 3 januari zijn we naar Tulum gereden, Rafael heeft Griet en mij afgezet aan de maya-ruïnes. Het enige dat me wat stoorde aan deze plaats, was dat een paar mannen zich volledig in maya-tenues hadden verkleed/ geschilderd om de toeristen te entertainen “originele klederdacht” noemt men dat dan, maar uiteraard mocht ge er enkel mee op de foto als ge er enkele peso’s voor over hebt (djeezes). De archeologische site was daarentegen wel schitterend! Die maya’s hadden een droomplek om te wonen: palmbomen, witte stranden, prachtige zee, een mooie tuin,…


En hun huisdieren waren blijkbaar immense leguanen… Whaaa, heerlijk! Ik zoek echt nog veeeel meer adjectieven om mijn verwondering uit te drukken!

Erna met de taxi naar een strand waar Rafael, Felicia en Pedro zaten. Weer een niveau hoger van schoonheid dan de dag ervoor! Het strand staat vol met cabañas, dat zijn een soort van strandhutten met een bed in, om u als toerist dus meer 1 te voelen met de natuur. Uiteraard liep het daar dan vol met heel alternatieve mensen (onder andere een kloon van Jezus). We konden pelicanen spotten die de zee indoken om visjes te vangen/ Een pelicaan sterft trouwens een vreselijke dood: als hij oud wordt, wordt hij trager en dan vangt hij geen vis meer waardoor zijn energie opraakt en hij uiteindelijk aan uitputting in zijn queeste voor voedsel sterft. Ongelooflijk allemaal!Ondanks dit diepdroevig dierenverhaal, maakt de schoonheid van de natuur een mens zo gelukkig! En ’t is zo leuk om dit met Grietje mee te maken!!!



Op 4 januari met Grietje naar de winkeltjes gaan kijken en voor de verandering naar het strand (daar waar de fake-mensen zitten). En ’s avonds na het eten naar een feestje op het strand (veel te stylish, er écht over, niet mijn ding)…


Naast al die pochende rijke opblaaspoppen, lopen er hier inheemse kinderen rond die de bier-blikjes van de feesters oprapen voor een beetje centjes. Zo een werk-meisje van elf jaar oud kwam naast mij zitten en ik vroeg haar of ze naar school ging (ja en ze deed dat graag maar nu vakantie, dus werken) en tot hoe laat ze moest werken (het was 21 uur en ze moet tot 24 uur ten vroegste werken). Ik gaf haar een knuffel als ze weer aan het werk ging. Pfff, ik weet echt niet goed wat zeggen.


Ineens werd ik opgeschrikt door een zatte vrouw die van een tafel recht op een blikje bier en een champagnefles viel, haar blote billen blauw voor de rest van haar zonovergoten vakantie.


Over contrasten gesproken…

Erna weer naar de stad waar we naar een dj zijn gaan kijken op het strand: Richie Hawtin. Iets te eentonig naar mijn goesting, maar er was ambiance…



Op 5 januari niets speciaals, het huisje gekuist en op mijn gemak alleen eventjes gebleven. Heb er nood aan soms! En ik heb al last van heimwee soms… Chance da Grietje hier is! Al één week bezig aan mijn grote avontuur. De tijd gaat snel! Rafael en Grietje kwamen terug van de poolparty dus we zijn dan vertrokken, hebben Pedro in Tulum afgezet en zijn daar gaan eten in zo een zot mooie bar (inrichting: golfplaten en palmblader-daken, maar door de palmbomen en de verlichting was het prachtig!!! En het eten was weer zeer Mexicaans maar delicieus). Tegen één uur maar doorgereden naar hotel Pachamama in Mahahual aan de grens met Belize…

Iedereen was supermoe, dus afgewisseld om te rijden. Ik was de persoon die iedereen moest entertainen om wakker te blijven en om te zeggen als er een drempel op komst was, want hier zijn de verkeersdrempels zotjes: heel hoge, bobbels, scherpe,… En ze worden niet gesignaleerd op voorhand. We hebben het onderweg voorgehad: een niet-aangeduide drempel waar Rafael aan 90 per uur overvloog. Het gevolg: ons hoofd (knots) tegen het plafond van zijn auto. Al een geluk dat hij een supergoede truck heeft, met mijne micra was het zeker fout afgelopen… Als we er bijna waren, zagen we in de verte lichten. We reden door en ineens beseften we dat het mannen in legerkleding waren met zaklampen. Maar ons Grietje bleef volle gas geven en reed gewoon door (haha typisch).. Rafael zei ons achteraf dat we hadden moeten stoppen omdat die mannen in staat zouden zijn te schieten: SLIK. De baan was als in een computerspel van begin de jaren negentig: enkel markeringen op de baan, donker, een sterrenhemel en verder niets… De streek evoceerde bij mij ook een gevoel van “griezelfilm à la ‘I know what you did last summer” omdat het mistig was en er zo niets was, buiten een baan en palmbomen… Aangekomen om 4 uur in Mahahual en direct het bed in!


Vandaag om 13 uur wakker en heerlijk vers fruit op het terrasje van ons pension gegeten, erna naar het strand (whaaaaa mooi). Dan wa in’t stadje gewandeld (heerlijk). Het dorpje is minder toeristisch en extreem gezellig en kleurrijk, meer het typische Mexico eerder (zoals ik het ‘herken’ van op foto’s). Erna zijn we gaan snorkelen: de man die ons in zijn bootje meevoer was extreem vriendelijk, had pintjes voor ons, zette ons af naar een wonderbaarlijk mooi rif, zette muziek op, trok foto’s voor ons en luisterde naar GOA. Wij, de drie madammen hebben staan dansen op de boot (Rafael achtte zichzelf de meest gelukkige man op aard :p). Het rif was prachtig: zooooveel visjes! Mmmm! En de lieve schipper heeft gewacht tot de zon onder ging: prachtige zonsondergang gezien vanuit een bootje: whaaaaaaaa! Mooi begin van het jaar, vinden jullie niet? :)

Wordt vervolgd…


Dikke zoen aan allen!!!

Foto's uploaden duurt hier uren, dus ik zal bij betere internetverbinding er wat opzetten!