Zoals Wikipedia zegt, zijn de menonitas afstammelingen van Zwitsers en spreken ze dus Duits. In Noord-Amerika zijn dit de Amish...
http://es.wikipedia.org/wiki/Menonita
Los Menonitas son descendientes directos del movimiento anabaptista del siglo XVI, contemporáneo de la Reforma Protestante
En 1523 Ulrico Zuinglio, ex sacerdote católico, comenzó a reformar la iglesia de la ciudad suiza de Zúrich.
Aproximadamente el 15% de los menonitas pertenecen a comunidades donde, junto con el idioma alemán, se conservan tradiciones centenarias.
vrijdag 31 december 2010
Haaaalooooo,
Na wat uitrusten en tortilla met pikante papas (aardappels) te eten, zijn we naar het stad vertrokken met de fiets! Ge kunt hier dus fietsen huren en daarmee de hele stad rondfietsen. Schitterend!!! En er zijn zotte fietspaden! Het deed deugd, op de fiets, met het zonnetje in mijn gezicht. Een lente-gevoel… Heel vreemd als ge net uit Belgenland komt! Naast mij op de baan, reed er een moto en ik kreeg de Ché Guevara-droom: moet zalig zijn Midden en Zuid-Amerika op de moto rond te cruisen. Valt zeker te overwegen… Een groot nadeel: de stad is zoooo druk, dat fietsen hier echt heel SLECHT is voor de longen…
Daarna in het centrum rondgelopen: ongelooflijk druk, het leek wel de Gentse Feesten, maar dan nóg kleurrijker. Het Mexicaanse volk is effectief een mengkroes van mensen. Heel Europees, heel inheems, heel gemengd... Iedereen loopt chaotisch door elkaar, tegen elkaar, tussen de auto’s…
We kwamen aan de kathedraal en ‘k verschoot me een ongeluk: in het midden van het plein kerstbomen, ijspistes, heuvels met sneeuw waar ge kunt afglijden en dát bij een temperatuur van 20 graden… Zeer milieubewust zijn ze dus wel niet: die energie die men verbruikt om het ijs ijzig te houden. Nu ja, Pamela (meisje bij wie ik logeer) vertelde me dat deze activiteiten gratis zijn en dat de arme kinderen dat dus super vinden om gratis eens van sneeuw te kunnen genieten… Maar zijn daar nu echt sneeuw en ijs voor nodig denk ik dan… Zie mij hier in t-shirt en op de achtergrond de immense ijspiste...
Verder in de stad gelopen en iets gaan eten: en ja, ik heb taco’s met chili gegeten (aaaaargh pikant) en een corona gedronken… Pamela haar overbuur kwam toe: een interessant persoon (filosoof –muzikant). Het is echt niet moeilijk om te bedenken vanwaar zijn interesses komen: zijn ouders hebben hem Zarathustra genoemd! Echt waar! Ik kon het eerst niet geloven, ik dacht dat het een bijnaam was!
Met Pamela en Zarathustra verloren gelopen in hun eigen stad… Het is een dambord en alles lijkt dus op elkaar. Elke straat in de stad heeft een bepaald kenmerk: een straat met alleen gsms, een straat met alleen muziekwinkels, een straat met piraterij-dvds, een straat met juwelen, enzovoorts. Alles kunt ge hier vinden… Er zijn hier zooooveeel verkopers op straat, ongelooflijk!
Dag één en mijn eerste culturele fout gemaakt: in het restaurant werkten er hele jonge mannekes (rond 14 jaar) en ik zei deze gedachte luidop en één van die mannekes had het gehoord: oeps geen goed plan want hij keek heel boos…
Mijn jetlag heeft me om 21u plaatselijke tijd letterlijk geveld! En ik krijg honger op de raarste uren…
Donderdag: Uiteraard veeel te vroeg wakker.. Ik ben blij da’k oordoppen meeheb, want isolatie kennen ze hier niet, ik kan bijna meevolgen wat er op straat wordt gezegd. En daarbij dan nog de drie katten van Pamela die aan mijn deur stonden te krabben om bij mij te kunnen komen liggen.
Tot ’s middags me in stilte beziggehouden… Als Pamela wakker werd, was het al één uur. Rond twee uur zijn we naar een heel groot park gegaan. Het weer was beter als gisteren, echt heerlijk temperatuurtje! De eerste sproetjes zijn een feit!
En alweer massa’s contrasten en heel veel volk. Palmbomen naast kerstbomen, winkeltjes, drukte, een dikke rijke man in een cabrio en twee meter verder een dakloze aan het slapen onder zijn dekentje, zotte gebouwen vlak naast de meest vervallen krotten,…
Aan de hekkens van het park hingen er foto’s die de diversiteit van Mexico en de Mexicanen (etnische groepen) tentoonstelde. Er leeft hier dus een groep blanken (los menonitas) die protestants zijn en zich volledig afsluiten van de buitenwereld: ze leven zonder technologie, kweken alles zelf en kweken ook enkel met mensen van hun groep. Er zijn daarbij nog massa’s verschillen tussen de verschillende inheemse groepen.
We liepen in de jardín botánico en aldaar waren er prachtige cactussen, palmsoorten, … En ineens kwam er een klein lief eekhoorntje uit de boom gesprongen.. Zoooo lief!
We zijn dan verder de stad ingelopen om iets te gaan eten: scampi’s op zijn Mexicaans met taco’ s en chili! Heel lekker maar zwaaaaaar… Om de Mexicaanse sfeer te verhogen, kwamen er mariaches muziek spelen, u weet wel, de typisch geklede mannen met gitaartjes enzo.
Het is wel echt erg dat er hier zoveel heel kleine meisjes kauwgom verkopen op ‘t straat. Ze zijn zo lief met hun kleine lieve stemmetjes, maar Pamela wist me te vertellen dat de overheid iedereen aanraadt geen zaken te kopen van kinderen, zodat ze op den duur geen inkomsten meer hebben en toch naar school moeten gaan…
Nog een immens probleem hier in Mexico, is dat de meest arme mensen al hun luttele centjes aan de Kerk geven om zo toch een betere toekomst te krijgen. Het is en blijft een schande dat de meest labiele in de maatschappij zo klein gehouden wordt door het christendom. Ai, caramba!
En nog een probleem dat vandaag aan bod gekomen is, is uiteraard het feit dat de Amerikanen hun bedrijven als Starbucks overal neerpoten, waardoor de plaatselijke koffiebartjes verloren gaan. Want, volgens haar, loopt de gemiddelde Mexicaan liever rond met een Starbucks dan met een ‘gewone’ koffie, enkel en alleen om te kunnen tonen dat hij geld heeft, zelfs al heeft hij het niet. Dus worden de Amerikanen zwaar gehaat door velen. Ze worden hier gringo’s genoemt en etymologisch komt het van een ver-spaans-ing van het woord ‘green go’ van in de tijd dat de Amerikanen hier in hun groene leger-tenue de lakens kwamen uitdelen.
Morgen vlieg ik naar Cancún om Grietje te zien (joepie, eindelijk) en om Oudejaar te gaan vieren! Ik wens jullie allemaal een schitterend Oudejaar, niet te zat, braaf zijn en ulder vooral vreeee goe amusere!!! Tot volgend jaar!!!
Na wat uitrusten en tortilla met pikante papas (aardappels) te eten, zijn we naar het stad vertrokken met de fiets! Ge kunt hier dus fietsen huren en daarmee de hele stad rondfietsen. Schitterend!!! En er zijn zotte fietspaden! Het deed deugd, op de fiets, met het zonnetje in mijn gezicht. Een lente-gevoel… Heel vreemd als ge net uit Belgenland komt! Naast mij op de baan, reed er een moto en ik kreeg de Ché Guevara-droom: moet zalig zijn Midden en Zuid-Amerika op de moto rond te cruisen. Valt zeker te overwegen… Een groot nadeel: de stad is zoooo druk, dat fietsen hier echt heel SLECHT is voor de longen…
Daarna in het centrum rondgelopen: ongelooflijk druk, het leek wel de Gentse Feesten, maar dan nóg kleurrijker. Het Mexicaanse volk is effectief een mengkroes van mensen. Heel Europees, heel inheems, heel gemengd... Iedereen loopt chaotisch door elkaar, tegen elkaar, tussen de auto’s…
We kwamen aan de kathedraal en ‘k verschoot me een ongeluk: in het midden van het plein kerstbomen, ijspistes, heuvels met sneeuw waar ge kunt afglijden en dát bij een temperatuur van 20 graden… Zeer milieubewust zijn ze dus wel niet: die energie die men verbruikt om het ijs ijzig te houden. Nu ja, Pamela (meisje bij wie ik logeer) vertelde me dat deze activiteiten gratis zijn en dat de arme kinderen dat dus super vinden om gratis eens van sneeuw te kunnen genieten… Maar zijn daar nu echt sneeuw en ijs voor nodig denk ik dan… Zie mij hier in t-shirt en op de achtergrond de immense ijspiste...
Verder in de stad gelopen en iets gaan eten: en ja, ik heb taco’s met chili gegeten (aaaaargh pikant) en een corona gedronken… Pamela haar overbuur kwam toe: een interessant persoon (filosoof –muzikant). Het is echt niet moeilijk om te bedenken vanwaar zijn interesses komen: zijn ouders hebben hem Zarathustra genoemd! Echt waar! Ik kon het eerst niet geloven, ik dacht dat het een bijnaam was!
Met Pamela en Zarathustra verloren gelopen in hun eigen stad… Het is een dambord en alles lijkt dus op elkaar. Elke straat in de stad heeft een bepaald kenmerk: een straat met alleen gsms, een straat met alleen muziekwinkels, een straat met piraterij-dvds, een straat met juwelen, enzovoorts. Alles kunt ge hier vinden… Er zijn hier zooooveeel verkopers op straat, ongelooflijk!
Dag één en mijn eerste culturele fout gemaakt: in het restaurant werkten er hele jonge mannekes (rond 14 jaar) en ik zei deze gedachte luidop en één van die mannekes had het gehoord: oeps geen goed plan want hij keek heel boos…
Mijn jetlag heeft me om 21u plaatselijke tijd letterlijk geveld! En ik krijg honger op de raarste uren…
Donderdag: Uiteraard veeel te vroeg wakker.. Ik ben blij da’k oordoppen meeheb, want isolatie kennen ze hier niet, ik kan bijna meevolgen wat er op straat wordt gezegd. En daarbij dan nog de drie katten van Pamela die aan mijn deur stonden te krabben om bij mij te kunnen komen liggen.
Tot ’s middags me in stilte beziggehouden… Als Pamela wakker werd, was het al één uur. Rond twee uur zijn we naar een heel groot park gegaan. Het weer was beter als gisteren, echt heerlijk temperatuurtje! De eerste sproetjes zijn een feit!
En alweer massa’s contrasten en heel veel volk. Palmbomen naast kerstbomen, winkeltjes, drukte, een dikke rijke man in een cabrio en twee meter verder een dakloze aan het slapen onder zijn dekentje, zotte gebouwen vlak naast de meest vervallen krotten,…
Aan de hekkens van het park hingen er foto’s die de diversiteit van Mexico en de Mexicanen (etnische groepen) tentoonstelde. Er leeft hier dus een groep blanken (los menonitas) die protestants zijn en zich volledig afsluiten van de buitenwereld: ze leven zonder technologie, kweken alles zelf en kweken ook enkel met mensen van hun groep. Er zijn daarbij nog massa’s verschillen tussen de verschillende inheemse groepen.
We liepen in de jardín botánico en aldaar waren er prachtige cactussen, palmsoorten, … En ineens kwam er een klein lief eekhoorntje uit de boom gesprongen.. Zoooo lief!
We zijn dan verder de stad ingelopen om iets te gaan eten: scampi’s op zijn Mexicaans met taco’ s en chili! Heel lekker maar zwaaaaaar… Om de Mexicaanse sfeer te verhogen, kwamen er mariaches muziek spelen, u weet wel, de typisch geklede mannen met gitaartjes enzo.
Het is wel echt erg dat er hier zoveel heel kleine meisjes kauwgom verkopen op ‘t straat. Ze zijn zo lief met hun kleine lieve stemmetjes, maar Pamela wist me te vertellen dat de overheid iedereen aanraadt geen zaken te kopen van kinderen, zodat ze op den duur geen inkomsten meer hebben en toch naar school moeten gaan…
Nog een immens probleem hier in Mexico, is dat de meest arme mensen al hun luttele centjes aan de Kerk geven om zo toch een betere toekomst te krijgen. Het is en blijft een schande dat de meest labiele in de maatschappij zo klein gehouden wordt door het christendom. Ai, caramba!
En nog een probleem dat vandaag aan bod gekomen is, is uiteraard het feit dat de Amerikanen hun bedrijven als Starbucks overal neerpoten, waardoor de plaatselijke koffiebartjes verloren gaan. Want, volgens haar, loopt de gemiddelde Mexicaan liever rond met een Starbucks dan met een ‘gewone’ koffie, enkel en alleen om te kunnen tonen dat hij geld heeft, zelfs al heeft hij het niet. Dus worden de Amerikanen zwaar gehaat door velen. Ze worden hier gringo’s genoemt en etymologisch komt het van een ver-spaans-ing van het woord ‘green go’ van in de tijd dat de Amerikanen hier in hun groene leger-tenue de lakens kwamen uitdelen.
Morgen vlieg ik naar Cancún om Grietje te zien (joepie, eindelijk) en om Oudejaar te gaan vieren! Ik wens jullie allemaal een schitterend Oudejaar, niet te zat, braaf zijn en ulder vooral vreeee goe amusere!!! Tot volgend jaar!!!
woensdag 29 december 2010
Het avontuur is begonnen
Haai lieve vrienden, hier al een eerste update van mijn avontuur! Waar zal ik beginnen?
Het afscheid: eerst en vooral wil ik iedereen nog eens bedanken, zo een momenten doen een mens beseffen wie men graag ziet… En echt, het is hartverwarmend geweest. En nog steeds. Liefde is iets dat zo diepgeworteld zit. Het is echt waar dat ‘de liefde die je deelt, je ook heelt’. En nu sta ik er zo goed als ‘alleen’ voor: een echt avontuur waar je vooral op jezelf moet rekenen en hopen dat je de juiste mensen tegenkomt. Ik ben wel heel blij da’k vertrouwelijke mensen rond mij ga hebben, zoals Grietje en de meisjes van Noord-Zuid. Het geeft een gevoel van vertrouwen.
Het afscheid was hard, echt, er zijn vele traantjes gevloeid, mijn hart was aan het bloeden. Net als in een romantische film waarin ze je uitwuiven met de tissue in de hand.
De reis was vooral heel lang: eerst de vlucht naar Madrid. Mijn lieve papa had me naar Zaventem gebracht, maar hij kon niet blijven omdat zijn auto te hoog was voor in de parking… Daar stond ik dan, alleen en droevig te wezen. Het eerste probleem was er al: heb geboekt op mijn voornaam ipv mijn familienaam (oeps, komt ervan als ge te snel dingen wilt regelen). Maar gelukkig vormt dat geen problemen voor mijn reisweg. Had ik via de VS gevlogen, had ik het land niet binnen gemogen. MEER NADENKEN is dus de boodschap :D. Al wenend het hele vliegveld door. BAH. Mezelf geëntertaind door wat te telefoneren. En dan was’t zover: het vliegtuig op… Twee uur en half vliegen, al direct als een blok in slaap gevallen (wat emoties doen met een mens he). In Madrid een Mexicaan leren kennen. Daar vier uur mee gepraat: hij heeft me massa’s tips gegeven over Mexico City (heel gevaarlijk, niet alleen rondlopen, geen kever-taxi’s nemen, niet het werkwoord ‘coger’ gebruiken omdat het seksuele connotaties heeft :p, etcetera) en hij bestudeert Freud en wist me te vertellen dat hij teveel nadenkt over het leven (nuja, hij had dan ook psychologie gestudeerd). Hij vond trouwens België een zalig land (vooral het bier en de chocola), vindt de Walen veel toffer dan de Vlamingen, vindt de Belgen veel vriendelijker en meer open dan de Nederlanders (???), vindt Gent de tofste stad dat hij gezien had in België en vindt het extreem vreemd dat wij op Kerst in gangen eten…
Vliegtuig: byebye Europe. ‘K had chance! Jiehaaa! kzat aan de nooduiitgang: dus zeeën van beenruimte… Mijn buurman was een Fin, sympathieke kerel. Hij vertelde dat de vliegvelden in Europa nog veel kunnen leren van Finland (ivm de sneeuw) en vertelde me een en ander over the snow-how van Finland :p plus hij was blij dat ik een Nokia-gsm had. Hij vroeg me overigens of ik familie was van de bekende Stockmann-familie in Finland (groots shoppingcenter daar)…
Het was een hele rare nacht: om 17u donker in België en continu donkere hemel als ik op’t vliegtuig zat, heb zo’n 22u in het donker geleefd, enkel veel lichtjes gezien als we boven Miami vlogen… Wakker om het half uur om me te verzetten/verleggen of doordat meneer de Fin met zijn ellebogen in mijn zij porde of begon te snurken… Veel turbulentie, wat ik eigenlijk wel nog plezant vond (Walibi-herinneringen)…
Toegekomen in Mexico, stond de Mexicaan al klaar om me te helpen, ging mee naar de cashmachine, hielp me de taxi te bestellen en hij vertrok snel naar huis om al zijn bier en chocolade en champagne en wijn te gaan uitdelen in zijn familie. Het Spaans viel me moeilijk gisteren maar is vandaag al iets makkelijker. Tzal wel snel in orde komen.
Na alle formaliteiten, was het eindelijk licht: mooie roze wolken boven de stad. Het is hier dan ook nog maar vroege ochtend… Taxichauffeur was nieuwsgierig (altijd eigenlijk) en vriendelijk. De weg was mja, veel vergane glorie, veel kleurrijke ingevallen huisjes, veel schooiers, kinderen die rondzeulen met cola-karretjes, veeeeeel reclame overal, massa’s taxi’s, druk druk druk. Nu ja, logisch als ge weet dat er 23 miljoen mensen in deze stad wonen. De taxichauffeur moest tijdens het (veel te snel) rijden op zijn kaart zoeken waar ik moest zijn…
Dan aangekomen bij het meisje waar ik bij logeer: superzalig appartement in een leuke buurt. Ze was alleen verschrikkelijk moe (teveel mezcal gedronken gisteren zei ze). Nu is ze een dutje aan het doen en kan ik jullie updaten! Jeuj!
Dikke zoen aan iedereen!
Het afscheid: eerst en vooral wil ik iedereen nog eens bedanken, zo een momenten doen een mens beseffen wie men graag ziet… En echt, het is hartverwarmend geweest. En nog steeds. Liefde is iets dat zo diepgeworteld zit. Het is echt waar dat ‘de liefde die je deelt, je ook heelt’. En nu sta ik er zo goed als ‘alleen’ voor: een echt avontuur waar je vooral op jezelf moet rekenen en hopen dat je de juiste mensen tegenkomt. Ik ben wel heel blij da’k vertrouwelijke mensen rond mij ga hebben, zoals Grietje en de meisjes van Noord-Zuid. Het geeft een gevoel van vertrouwen.
Het afscheid was hard, echt, er zijn vele traantjes gevloeid, mijn hart was aan het bloeden. Net als in een romantische film waarin ze je uitwuiven met de tissue in de hand.
De reis was vooral heel lang: eerst de vlucht naar Madrid. Mijn lieve papa had me naar Zaventem gebracht, maar hij kon niet blijven omdat zijn auto te hoog was voor in de parking… Daar stond ik dan, alleen en droevig te wezen. Het eerste probleem was er al: heb geboekt op mijn voornaam ipv mijn familienaam (oeps, komt ervan als ge te snel dingen wilt regelen). Maar gelukkig vormt dat geen problemen voor mijn reisweg. Had ik via de VS gevlogen, had ik het land niet binnen gemogen. MEER NADENKEN is dus de boodschap :D. Al wenend het hele vliegveld door. BAH. Mezelf geëntertaind door wat te telefoneren. En dan was’t zover: het vliegtuig op… Twee uur en half vliegen, al direct als een blok in slaap gevallen (wat emoties doen met een mens he). In Madrid een Mexicaan leren kennen. Daar vier uur mee gepraat: hij heeft me massa’s tips gegeven over Mexico City (heel gevaarlijk, niet alleen rondlopen, geen kever-taxi’s nemen, niet het werkwoord ‘coger’ gebruiken omdat het seksuele connotaties heeft :p, etcetera) en hij bestudeert Freud en wist me te vertellen dat hij teveel nadenkt over het leven (nuja, hij had dan ook psychologie gestudeerd). Hij vond trouwens België een zalig land (vooral het bier en de chocola), vindt de Walen veel toffer dan de Vlamingen, vindt de Belgen veel vriendelijker en meer open dan de Nederlanders (???), vindt Gent de tofste stad dat hij gezien had in België en vindt het extreem vreemd dat wij op Kerst in gangen eten…
Vliegtuig: byebye Europe. ‘K had chance! Jiehaaa! kzat aan de nooduiitgang: dus zeeën van beenruimte… Mijn buurman was een Fin, sympathieke kerel. Hij vertelde dat de vliegvelden in Europa nog veel kunnen leren van Finland (ivm de sneeuw) en vertelde me een en ander over the snow-how van Finland :p plus hij was blij dat ik een Nokia-gsm had. Hij vroeg me overigens of ik familie was van de bekende Stockmann-familie in Finland (groots shoppingcenter daar)…
Het was een hele rare nacht: om 17u donker in België en continu donkere hemel als ik op’t vliegtuig zat, heb zo’n 22u in het donker geleefd, enkel veel lichtjes gezien als we boven Miami vlogen… Wakker om het half uur om me te verzetten/verleggen of doordat meneer de Fin met zijn ellebogen in mijn zij porde of begon te snurken… Veel turbulentie, wat ik eigenlijk wel nog plezant vond (Walibi-herinneringen)…
Toegekomen in Mexico, stond de Mexicaan al klaar om me te helpen, ging mee naar de cashmachine, hielp me de taxi te bestellen en hij vertrok snel naar huis om al zijn bier en chocolade en champagne en wijn te gaan uitdelen in zijn familie. Het Spaans viel me moeilijk gisteren maar is vandaag al iets makkelijker. Tzal wel snel in orde komen.
Na alle formaliteiten, was het eindelijk licht: mooie roze wolken boven de stad. Het is hier dan ook nog maar vroege ochtend… Taxichauffeur was nieuwsgierig (altijd eigenlijk) en vriendelijk. De weg was mja, veel vergane glorie, veel kleurrijke ingevallen huisjes, veel schooiers, kinderen die rondzeulen met cola-karretjes, veeeeeel reclame overal, massa’s taxi’s, druk druk druk. Nu ja, logisch als ge weet dat er 23 miljoen mensen in deze stad wonen. De taxichauffeur moest tijdens het (veel te snel) rijden op zijn kaart zoeken waar ik moest zijn…
Dan aangekomen bij het meisje waar ik bij logeer: superzalig appartement in een leuke buurt. Ze was alleen verschrikkelijk moe (teveel mezcal gedronken gisteren zei ze). Nu is ze een dutje aan het doen en kan ik jullie updaten! Jeuj!
Dikke zoen aan iedereen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
