vrijdag 20 mei 2011

Black Bird in Paradise

Guatemala is NIET het land van de eeuwige lente, maar wel van de eeuwige zomer. Het is hier snik- heet. Zij noemen het winter omdat het af en toe eens regent, maar oh my god... Warmmmmm


In mijn laatste blog schreef ik jullie over de gids die in zijn been geschoten was. Wel nu, het verhaal krijgt nog een staartje: de beschoten gids woonde in één van de dorpen aan de voet van de vulkaan. Bijgevolg was de hele gemeenschap ontdaan van het gebeurde. En weet je wat? De politie is hier zoooo slecht, dat de gemeenschap nu een klopjacht begonnen is. Zij zoeken de overvallers (zie: machete in de hand) en nemen zoete wraak. Zo gaat er een legende de ronde dat een groep overvallers gevat werden door de dorpsbewoners en in een put werden gegooid. Die put werd dan in brand gestoken. Jaja, straffeloosheid troef!


Op woensdag een leuke Los Patojos- dag. Ik kan ondertussen al acht akkoorden op de gitaar en een beetje djembe spelen. Een goeie twee uur zitten ‘jammen’ (oooh ja, een ware kakofonie en koppijn als gevolg) maar ’t was leuk.



Dan kwamen er Amerikanen op bezoek. Leuk, want den coolen baas liet elke westerling samenwerken met een Guatemalteekse puber (goh ja, ik werkte samen met hem, ook wel nog een puber in hoe hij eruit ziet). Het gesprek ging vooral over het verschil tussen de westerling zijn/haar streek en Jocotenango. Achteraf een groepsgesprek. VEEEEEL verschillen tussen België en Guatemala (zie mijn vorige zestien blog- verhalen). Tussen New York en Guatemala zijn al heeel wat minder verschillen (niet over straat in’t donker, stoute drugsbendes, overvallen,…) Een spijtige zaak is wel dat die lieve pubers en Juan Pablo een betere toekomst voor Guatemala willen. Ze vinden het heel droef dat wij naar hun land reizen om in een NGO te werken en niet omgekeerd. Da’s eigenlijk wel waar natuurlijk. Ook waren ze allen verwonderd over hoe een land zonder overheid niet in anarchie vervalt… Hoe is’t daar zoetjes, anarchie of nie? Zeer interessant en verrijkend!


Voor de rest heb ik weinig boeiends meegemaakt dezer dagen. Ik ben vooral met mijn eindwerk bezig (en het is bijna af).
Ook ben ik de site van Los Patojos in het Nederlands aan het vertalen. Plezant om nog eens te doen! Gelukkig was het geen al te uitgebreide site…

Verder moet ik nu terug veel te veel en veel te lang pillen pakken omdat de parasieten nog nie weg waren. Moet ook diëten: geen enkel rauwe groente en geen fruit meer eten tot ik naar huis kom. JEUJ! Gelukkig heb ik de baby- fruitpapkes in glazen potjes en de drinkyoghurten ontdekt. En fruit kan ook gebakken worden. Lekkerrrr…



Op maandag was’t geen Patojos. We stonden daar voor niets in Jocotenango. Even een kleine bus- uitstap over en weer dus. Toch erg ze dat ze in Guatemala nooit iets op voorhand zeggen. Alles komt uit de lucht vallen. Afspraken en informeren kennen ze hier nie… Wel goed om de vertaling af te werken.Ooh jaa, Jocotenango ziet er als volgt uit: Mooie barok- kerk.


En 300- jaar oude fontein.


Ik heb ook nog enkele Antigua- sfeerbeelden voor jullie


Op woensdag waren de jongeren aan het breakdancen voor de film van Thibault over Los Patojos. Ik zet die wel op facebook als die af is.



Ook heb ik een aantal gasten geïnterviewd voor de film. Voor de rest, niet veel meer gedaan.

’S Avonds met de groep die nog overblijft ene gaan drinken.

Op donderdag de laatste Patojos- dag… Zaterdag vertrekken we ‘op reis’ ;)Het plan was om ook Tikal te doen, maar na de vreselijke gebeurtenis van een paar dagen geleden (voor zij die het niet in de krant lazen: drugsdealers wilden een baas van een finca straffen omdat hij waarschijnlijk geen drugs wilde planten. De baas was er niet, dus hebben ze de dertig arbeiders (allemaal inheems, een aantal vrouwen en kinderen) koelbloedig vermoord. Na hun pijnlijke dood werden hun hoofden met een kettingzaag afgezaagd en met het bloed hebben de mannen op de muur een tekst voor de baas van de finca geschreven. Dit allemaal om aan te tonen dat de huidige overheid op niets trekt (in september verkiezingen)). Tikal ligt in de provincie van waar het gebeurd is, dus we zien wel binnen twee weken hoe de situatie daar is… War een land toch. Vreselijk… Black birds in paradise. En die vogels worden niet in een kooi gestoken :(


De laatste Patojos- dag was stevig. Eerst was er nog een vrij vrolijke sfeer.
Hier een bewijs van mijn gitaarlessen ;)

En den Thibault was mij zeker iets aant wijsmaken aan mijn gezicht te zien
µ

Maar dan werd ons verteld dat er die morgen een patojo gestorven was. Een zatlap had hem vier dagen geleden omver gereden. De patojo was aan het wandelen met zijn liefke, hij heeft zijn liefke nog kunnen wegtrekken, maar hij lag onder de wielen. Zij heeft armen en benen gebroken, hij daarentegen is niet meer, na vier dagen coma. Dus het waren zware gesprekken… De baas was zelfs aan het wenen. Echt erg… Hij vond het vooral zo erg dat de chauffeur vluchtmisdrijf had gepleegd. Hij snapt het onrecht in dit land niet meer. (nu ja, het gebeurt overal spijtig genoeg, maar het verschil is, dat bij ons de dader gezocht wordt, hier niet…) Het enige dat getuigen konden zeggen is dat de chauffeur zwalpte en te snel reed…

Er was dus een lang gesprek met de jongeren om er hen mee te leren omgaan.


Fernando (nog één van de Guatemalteekse medewerkers) vertelde ons dat hij ook ooit omver gereden was. Die chauffeur was wel gestopt. Weet ge wat die deed? Hij stapte uit, trok zijn geweer en vroeg aan Fernando of hij nog meer pijn wilde (als in: sterven) of ging zwijgen tegen de politie. Djeezes. Ik snap da hier toch niet ze. Het is echt een land van loslopend wild.


Dit was dan onze laatste dag in Los Patojos… Toen wij vertrokken, gingen de jongeren naar de begrafenis van een 18- jarige jongen…

Afscheid is voor iedereen moeilijk…


Op vrijdag mijn valies gemaakt. Het gastgezin gegroet.
Tot slot wil ik jullie toch nog de meest bijzondere bloem da’k hier tot nu toe gezien heb meegeven.
prachtig turquoise kleur

En de scheten van de chickenbussen
Ik beklaag het me niet dat het de laatste weken zijn...


Het zal wel eventjes duren eer ik nog eens zal schrijven. Ik probeer het een beetje bij te houden op reis, maar weet niet hoe het zal zitten met internet enzo…

Dikke knuffel

dinsdag 10 mei 2011

Eeuwige contrasten

Lieverds,
De tijd gaat verdomd snel…

Hier een samenvatting van de vorige twee weken.;)


Eerst en vooral: een ongenoegen… Bij het binnenrijden in de stad Antigua, kregen we een reclame-pakketje. En nee, dit was niet zomaar een pakketje: er zaten staaltjes van medicatie in: pijnstillers in alle zwaartes, 2 stalen antibiotica (met op de doos geschreven: ‘enkel op voorschrift verkrijgbaar’), maalox en lactacyd… Ok, die twee laatste zijn niet erg. Maar zware pijnstillers en antibiotica????? Daar komt dan nog bij dat er GEEN bijsluiters bij de antibiotica zat… Wat doen in godsnaam de mensen die geen internet hebben? “OOOh, ik ben ziek, juist, ik heb nog een staaltje liggen, ik zal dat maar nemen”.


Verder was ik ook getuige van het grappige –en gevaarlijke- feit dat een tuctuc zijn achterwieltje verloor in een bocht… De tuctuc reed eventjes verder op zijn as. Gelukkig hadden de inzittenden niets, buiten de platte lach…


Ik heb ook besloten in het gastgezin, waar ik al al die maanden zat, te blijven. Ik wou er weg, omdat ik helemaal de enige in het huis zou zijn. Maar mijn vriendschap met Vida hield me hier.



Op maandag wist me ze wel te vertellen dat de familie haar twee en half weken vrijaf geeft, omdat er niet genoeg werk is. Ja lap, da’s nu ook weer typisch!


Diezelfde maandag ben ik ook nog naar de kliniek gegaan omdat het labo me wist te vertellen dat ik weer drie parasietenfamilies én een bacterie heb. De dokter schreef me dus antibiotica en antiparasiet-pillen voor. Het probleem is vooral dat als ge hier lang woont, uw aandacht voor het eten verzwakt: ge gaat al eens sneller een slaatje eten, tanden poetsen met kraantjeswater,… Nu dus niet meer!


Die week was indien-week van de papers. Dus naast het paperen, sporten en werken heb ik geen zotte mededelingen.


In Los Patojos was het super-gezellig. Echt dag en nacht verschil met wat het was in Alotenango. Geef mij maar de warmere manier! Thibault heeft aan een jongen de akkoorden van het liedje ‘Zombie’ aangeleerd. Die jongen was eerst gesloten en stil en leeft nu helemaal op. Op twee weken heeft hij geleerd te zingen en tegelijk de akkoorden te spelen. Het gezang is wel nog een beetje heel vals, maar dat komt goed! Ik heb de tekst van Zombie in het fonetisch Spaans geschreven (vrij grappig zoals het woord another = ‘enader’, taking = teykin).


fantastisch hoe gelukkig hij eruitziet met de gitaar in zijn handen (conclusie: gitaar en voetbal zijn ideale zaken voor een jongen of man gelukkig te maken. YEAH)


De jongen in rood is de 'baas' van Los Patojos


In ‘the circle of trust’ ging het over seksualiteit. Waarschijnlijk zal ik eens een les aan de meisjes geven over seksualiteit en hen er laten over praten en vooral hen in hun hoofd planten dat vroegtijdige zwangerschap sterk af te raden is.



Verder beginnen Thibault en ik volgende week een film te maken met hen.
Een van de jongens was een week niet geweest (en ook niet naar school) omdat hij terug in een bende –de mara’s- was terechtgekomen, terug beginnen stelen, niet meer naar school,.... De baas van Los Patojos is met hem gaan praten en nu is hij voorlopig weer goed bezig.
Hij is het ;) stoere kerel die me op stoere manier heeft leren groeten (en degene die ik geholpen heb met zijn rap- nummer)


Op vrijdag wat in het park gezeten om met Patojos- collega Thibault de film die we met de jongeren gaan maken te bespreken. Ik heb een aantal foto’s zitten trekken van de dingen des levens in het Parque Central.


Zoals een albino- indiaanse. Bij de indígenas worden albino’s gezien als mensen die meer in contact staan met de goden. Deze mensen hebben dus een hoog aanzien (en dit in tegenstelling tot in Afrika). Een wazige foto, wat spijtig is.


Zoeken naar eten en blikjes om dit laatste dan naar een sorteer- centrum te brengen. De allerarmsten houden zich ermee bezig omdat ze er een centje voor krijgen. Ge kunt ook zien dat de andere mensen daar niet meer van opkijken.


Ook families halen er wat plastic flessen uit om dezelfde reden als supra.


Een prachtig bloemstuk op de fontein siert het park. Het kleine kindje dat ge ziet, nam een vies stukje limoen van de grond en stak het in haar mond. Ook waren we getuige van haar grote vies- water- dorst: hupla, parasieten en andere vieze beesten.;)


In de volgende foto valt op dat de indígena- vrouwen traditioneel gekleed blijven, terwijl de mannen in westerse kleding rondlopen


Tot slot, de donkere wolken van het regenseizoen! Snikheet, vochtig, veel muggen en veel kakkerlakken. (JAK)


‘S Avonds was het verjaardagsfeestje voor Elise. Het was een feestje bij haar thuis en ’t was super-gezellig en leuk!!! Was leuk om nog eens met iedereen van de Belgen en Nederlanders een feestje te bouwen en bij te praten! Met z’n allen staan dansen en veel plezier gemaakt. De piñatas van Elise waren Mario en Luigi!
Elise met Mario, ik met Luigi


Elise, Valerie en Sofie


Thibault en onze jarige Elise






Luigi en Mario krijgen er van langs



Op zaterdagnamiddag Guate City gaan bezoeken.
FOTO 500


Gewoon het grote plein gezien eigenlijk. Ge ziet er vooral nog een grotere mengelmoes aan mensen dan in Antigua: van heel rijk tot heel arm. En de stad ziet er helemaal niet zo gevaarlijk uit als ze is. ;)











Op zondag zijn we naar een waterpretpark gegaan! Geweldig! Ik hou daar nog altijd van he. In België zijn dat dan altijd gesloten subtropische waterpretparken. Maar hier zijn ze in open lucht en écht subtropisch :p. Geweldig leuk voor iemand die daar heel hard van houdt. HEHE. Het thema was natuurlijk ‘de maya’s’ en er waren gewoon tempels nagebouwd. Grappig. Zotte glijbanen trouwens eneuh het kost suuuuperweinig.
Naast het waterpretpark, was er een gewoon pretpark. Eerst komt ge binnen in Guatemala (het centraal park van Antigua is er gewoon nagebouwd).




dan Tikal (geschift, het is even hoog als in’t echt zei men mij). Ale ik ben benieuwd!


dan Venetië (ja, Venetië) en Rome




dan Parijs
FOTO 526


en Spanje: het Alhambra


een stad in Duitsland

Echt een stukje Europa met palmbomen HAHA.


Toen ik op de vliegende stoeltjes zat, barstte er in de verte een onweer los, een schitterende bliksemschicht toornde boven de palmbomen uit. Mooi! Moe maar tevreden naar huis. Mijn innerlijk kind is weer voor een tijdje tevreden gesteld.



Op maandag 2 mei terug naar school: het was leuk in Los Patojos. De kinderen zijn echt vriendelijk en grappig. We hebben helpen kuisen, ik heb diabolo gespeeld (ik was onder indruk da’k het nog kon).

Erna was er een optreden voor de sponsor-Amerikanen. Er was een wedstrijd om het beste kledingstuk met krantenpapier te maken. Ik ben dan bij de kleutertjes gaan helpen omdat zij allemaal een kledingstuk uit krant wilden. Leuk! Erna was het optreden van de muzikanten in ons project en tot slot modeshow van de kranten-kleren. Leuk!


‘Baas’ van Los Patojos: supercoole kerel!






Superleuk is dat er in de kleuterklas een lerares staat in traditionele indígena- kleding. Dit ziet ge bijna nergens!






Edy en ik (jongen is zijn opa, pa en twee broers verloren aan het alcoholisme)


De goede muzikanten van het project


Manifestatie voor de “Partido Patriota’.
In september pas verkiezingen, nu al volop reclame voor de 15 partijen. Haha, het is hier bijna even erg als in België.



Op dinsdag was het rustig in Los Patojos. Ik heb een jongen ‘Edy’ geholpen met zijn huiswerk (Midden- Amerika tekenen). Voor de rest hebben we met de jongeren die wilden een verhaal voor een film opgesteld. Daar zullen we ons de komende dagen en weken mee bezig houden. Soms is het moeilijk om alle jongeren te laten meewerken. Hun eerste ideeën gingen vooral als volgt ‘euh, sexy vrouw, strand, wordt vermoord, mannen blij en bezuipen zich,… (Ahum, niet echt wat we voor ogen hadden natuurlijk).



Op woensdag hebben we het verhaal uitgeschreven en een plan gemaakt hoe we het gaan doen. Voor de rest heb ik UNO gespeeld met de pubers. Leuk!



Op donderdag heb ik Edy geholpen met de getallen in het Engels te schrijven en ben ik wonder boven wonder beginnen gitaar spelen. Goh, ‘Broeder Jacob’ kon ik al, na vandaag ken ik al drie akkoorden! Whaaa, zalig! Ik mis mijn sax en als ik nu eventjes een beetje gitaar kan leren in de plaats… Waarom besef ik dit zo laat wat muziek met me doet? Oh ja, ik weet het weer…

Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik me gewoon één van de pubers voel (haha, UNO spelen, diabolo spelen, gitaar en breakdance leren GEWELDIG). Ma bon, zo blijven de pubers bezig en ik ook ;).



Op vrijdag rustig over en weer gelopen, wa geschreven aan mijn eindwerk en in’t zonnetje gezeten. Het plan was om in de namiddag te gaan tennissen (tennis en gitaar hmmm, vreemd, nee? Mis ik iets?)


Maar goe, we kwamen in ‘Hotel Soleil’ toe in onze tennue. En guess what? Het kostte 12 euro per persoon (we waren met drie) plus nog 5 euro voor 2 racketten. Jezus, hoe duur is da voor Guatemala? Nu ja, het is een ongelooflijk snob-hotel dus ze keken er ons buiten. We zijn dan maar terug naar huis gegaan.



Op zaterdag naar Iximché. Dit is een maya- ruïne in een prachtige omgeving.


Het was overigens de eerste hoofdstad van de Spanjaarden toen ze hier toekwamen. Een prachtig weertje, een ongelooflijke stilte (enkel het geruis van de bladeren). En sacrale plek in de bergen.






Heerlijk! Ik vond het er impressionanter dan in Copán (in Honduras) door de sfeer die er hing… Wat een zicht ook…


Enkele mannen waren daar een ritueel aan het doen!


Op de weg terug zag ik reclame voor een typisch inheems gerecht. Het heet kak’ik. “Gij ook wa kak’ik?” Mmmm, lekker.



Op zondag eens de consumptie- maatschappij van de rijken in Guatemala City gaan uitchecken: in de Mac Do gaan eten en vervolgens naar een schandalig sjieke ‘mall’. Miljaarde. Gek hoor, wetende dat er buiten suuuperarme mensen zitten te bedelen voor eten.. Er was zelfs een water’val’ dat uit het plafond naar het onderste verdiep naar beneden viel. Het veranderde van kleur en er vielen zelfs figuren en letters uit druppels.


Hmmm, hier zitten die 2% rijken dus op zondag! En iedereen blank! De prijzen zijn er overigens 100% zoals bij ons.



Wow, mottig verhaal: Thibault had een film gemaakt voor Ignacio van de BVSC. Ze gingen hem daarvoor 100 euro betalen. Nooit heeft hij dat geld gezien. Hij ondernam iets en stapte naar de leiding van Los Niños. Er was dan een vergadering met Ignacio, zijn manager, Thibault en Virginie van Los Niños. Ignacio durfde te beweren niets te weten van de film (terwijl hij het zelf had gevraagd), beweerde die nooit gezien te hebben en als de film hem getoond werd, zei hij die niet goed te vinden (terwijl hij wel akkoord was toen de film gemaakt werd). Hij beweerde zelfs Los Niños niet te kennen (terwijl hij een goede vriend van de bazin is, zijn manager de man is van de rechterhand van de bazin en erna zei dat hij al veel te veel geld geschonken heeft aan Los Niños), hij werd kwader en kwader en is het gewoon afgetrapt, na nog een aantal scheldwoorden uit te roepen. Conclusie: met zo iemand wil ik niet samenwerken. Ik hoop alsnog dat hij zich excuseert en Thibault betaalt. Zo niet, dan is het heeeeel spijtig, maar dan steek ik mijn tijd niet in zo iemand.



Nog een mottig verhaal: een aantal collega’s wilden de vulkaan de Acatenango gaan beklimmen. Een gids, twee politiemannen en een lange tocht. Wat hoorde ik vandaag? De tocht was nog maar net begonnen en ineens kwam een Zwitser de berg afgelopen. Een bende rovers had de groep van de Zwitser overvallen (er was geen politie mee met die groep). De gids had ook een geweer, dus eerst was er een heen en weer- geschiet. Maar de gids had geen geluk: een kogel was door zijn ene been in zijn andere gevlogen. Zeven Russen (biologen ofzo) die de schoten hoorden, renden naar de plaats van gebeuren, sjorden een draagberrie en namen de man mee naar de voet van de vulkaan. M’n collega’s hebben de tocht natuurlijk niet meer gedaan (bah, wetende dat er rovers rondlopen,…). En wat met de Russen? Die liepen de straat blootvoets verder. Amai man!



Vandaag, dinsdag 10 mei is het moederdag in Guatemala. Dit is vrije dag hier dus de kinderen moeten niet naar school…


Overigens was het gisteren proces van een ex- president die miljarden geld uit de staatskas heeft gestolen. Hij is onschuldig verklaard. Zijn vrienden blij! Een van die vrienden is nu presidentskandidaat. Da zal hier nog wat worden… Ik vraag me af hoeveel geld die ex- president (Portillo) zal gedoneerd hebben aan de rechter…


Met deze dingen des levens in Guatemala besluit ik mijn blog!
Dikke zoenen!