Het nationale lied werd gezongen (ik had ineens zo een voetbalgevoel).
Ik legde mijn hand niet op mijn hart omdat ik natuurlijk geen Guatemalteekse ben en ik dacht dat het onrespectvol zou zijn als niet-inheemse een nationale hymne mee te doen. Ook de andere vrijwilligers dachten er zo over, dus ja… Maar uiteraard, verkeerd gedacht!
Ik kreeg zwaar onder mijn voeten van meneer de Dictator (en ja ik kies bewust het verkeerde woord). Ik leer hier echt hoe ik moet leren omgaan met irritante, dominante bazen (is wel echt moeilijk voor mij en moet mijn grote mond constant snoeren). Hij is uiterst vergelijkbaar met Roegiest (voor zij die hem niet kennen: dictatoriale prof Spaans voor wie ik mijn thesis deed) …
Mijn eerste les gegeven aan de kinderen over het substantief. Saai onderwerp voor die kinderen… Het kon beter maar ja, al doende, leert men. Ik denk soms dat ik het eigenlijk leuker vind om met de kinderen mee te zeveren en te spelen dan ze les te geven of altijd in de hand te houden. Hahaha! Soms vergeet ik zelfs da’k als ‘lerares’ word gezien…
Dinsdag 22 februari: Op uitstap met ‘Stichting Los Niños’ naar Chimachoy! Chimachoy is een dorpje dat niet eens op de landkaart staat. Het was iets meer dan een uurtje rijden naar dit dorpje. Eerst een gewone asfalt-baan tot in Parramos (naar het schijnt hebben de conquistadores in dit dorp gezegd ‘aquí paramos’ (‘hier stoppen we’)), dan een half uur een zandweg.
Het was wel een prachtig plaatje: we zagen de vulkanen vanuit een heel ander perspectief. We passeerden vele velden, bezaaid met wilde blauwe bloemen, rurale gebouwtjes en kleurrijke mensen. Het was er extreem mooi en rustig.
We kwamen toe aan een schooltje in de stijl van de school waar ik werk. ‘Los Niños’ heeft hier dus een lagere en middelbare school gebouwd, maar omdat het zo ‘ver’ is, komen ze maar twee of drie keer per jaar dit project bezoeken.
We waren er met alle vrijwilligers en de kinderen hebben voor ons een optreden met dans, zang en toneel gedaan. Mooi!!!
En uit dankbaarheid kregen we van elk kind een groente. De mensen waren echt heel lief en een aantal dankwoorden werden ons om het hoofd gesmeten (vooral meisjes, die zijn hier dus geëmancipeerder dan de jongens: verrassend). Spijtig genoeg moesten we al gauw dit prachtige bergdorpje verlaten.
Echt jammer, want de sfeer was er zoveel beter dan in Alotenango (iemand wist me te zeggen dat dit kwam doordat ze hier nog niet vaak geconfronteerd zijn geweest met de Westerse wereld en dus minder frustratie hebben over wat ze NIET hebben). Het heeft duidelijk bij iedereen een indruk achtergelaten.
De groenten werden geschonken aan de gastfamilies. Ik had een hele hoop bloemkool mee en heb dat aan Vida gegeven. Zooooo blij dat de familie was!!! Vida vroeg me of ik geen goed recept met bloemkool ken en ja hoor, morgen eten we bloemkool in bechamelsaus!!!! Jeeeeeeeeuj!
Woensdag 23 februari: Mijn tweede taalles gegeven. Blijkbaar lukt me dat niet zo goed! Ofwel lag het aan het onderwerp (nu ja, hét substantief is ook niet het meest interessante dat ge een kind kunt aanleren). Volgende week geef ik een knutselvak! Overigens: respect aan iedereen dat in het onderwijs (en andere sociale sectoren) staat!!! Blijkbaar gaat het over veel water naar de zee dragen en maar af en toe de mogelijkheid hebben een emmertje te laten staan.
De rest van mijn dag was niet boeiend genoeg om er getypte woorden aan vuil te maken! (ps. De bloemkool in bechamel was heel goed geslaagd, mmmmmmmmmmm)
Er is hier overigens een immense regenbui gevallen. Zeer vreemd, maar mijn Nederlandse buren vonden het ook uiterst aangenaam het geluid van de regen te horen… Het grootste nadeel aan zo’n vreemd weer, is dat de muggen wakker geschud worden! Ai, caramba!
Donderdag 24 februari: Vroeg opgestaan want vakantie!!! De school laat ons toe af en toe eens wat vakantie te nemen. Reisweg: Chichicastenango (meest kleurrijke markt van Guatemala) en vervolgens Lago Atitlán (wordt gezien als één van de mooiste meren ter wereld: ‘k ben benieuwd!)
We stapten om zeven uur ’s morgens de bus op. Na een uur en half rijden, stopten we in een prachtig wegrestaurant waar we even een plaspauze kregen… We bleven er lang staan en ja, er was een reden voor. We konden niet vertrekken omdat er langs de baan een wegblokkade was. Landbouwers hadden de baan afgesloten omdat ze iets wilden verkrijgen van de overheid…
We moesten dus een tijdje blijven wachten en geraakten aan de praat met twee Braziliaanse zussen (de ene leek wel de moeder van de andere), een Urugayaanse en een Baskische. Prachtig om zo de linguïstische verschillen te horen en over taal te praten… Na een tijdje kreeg de chauffeur nieuws dat we mochten doorrijden, de blokkage werd voor een kwartier opgeheven. Als we er passeerden, zagen we een kleurrijk boeltje inheemse landbouwers staan.
We kwamen toe in Chichicastenango. De markt was niet specialer dan de markt die we in Antigua hebben en veeeel drukker.
Dus het viel een beetje tegen. We hadden minder tijd door het wachten, maar vonden dat niet erg.
Wel leuke dingetjes gezien op de markt: syncretisme tussen katholieke figuurtjes met Maya-kleding aan.
Erna vertrokken we naar Lago Atitlán. We moesten het twee uur op een overvol busje vol houden. Ik had de pech links van mij een man met superveel tiques nerveuses naast mij te hebben (begon spontaan te schreeuwen, nerveus hoesten, stuiptrekkingen,…) en aan mijn linkerkant zat er een vrouw die ruimte-problemen had (vanaf dat we per ongeluk botsten, kuiste ze haar armen af of trok ze agressief haar been weg…) Ik was het gedrag van mijn buren zo beu, dat ik vroeg aan de chauffeur vooraan te mogen zitten. Nu was dat ook niet de beste oplossing… Ik kon op die manier namelijk zien hoe slecht de staat van de weg was. Angstaanjagend (stenen, putten,…)! Maar gelukkig doen de chauffeurs vier maal per dag de route.
We kwamen toe in San Marcos La Laguna en het eerste dat we zagen was een bende Amerikaanse hippies die aan het musiceren waren, omringd met inheemse kinderen. Spijtig genoeg heb ik geen foto van dit beeld. We gingen op zoek naar een hostel. We stapten door zanderige steegjes van een meter breed tussen bananenbomen en zagen overal ‘centro de Yoga’, ‘raki-masaje’, ‘meditación’, etc.
Dit dorp is gekend als een dorp waar men tot rust komt en de alternatieve krachten kan laten vloeien…
We werden constant gevolgd door jongetjes die vroegen ‘where you gone? We good hostel.’ Zeer vervelend maar onvermijdelijk… Het is door zo een manneke dat we onze hostel vonden: heel goedkoop indeed! En proper… En rustig…
Na een douche, wat rondgewandeld: prachtig! Het water heeft een mooi donker-turquoise kleur. De plek bevindt zich op 1600 meter.
Erna zijn we gaan eten in een prachtig gezellige bar. Heerlijk, met een flesje wijn enzo… En er was live-muziek: Jamming Jimmy! Hilarisch: hij zong vrij vals eigenlijk. Ineens begon het te gieten en ja hoor, Jimmy zijn spullen werden nat. Maar de muziek-redding (ik) was nabij!
Vrijdag 25 februari: We hadden ons vanalles gekocht om ontbijt te maken. Toen we in de ‘hostel’ toekwamen, zei Patty ineens dat er geen gas aangesloten was aan het fornuis. De enige mogelijkheid dat ons dan restte was het fornuis met hout. Zonder nog naar het gasvuur te kijken, probeerden we het vuurtje aan te steken.
Het was een hele opdracht het vuur aan te krijgen (het had geregend de hele nacht, dus…). Ik werd nerveus van het vuur dus ik besloot dan toch nog eens het andere fornuis te checken en jaa hoor, er was wel gas, naast de keuken (kwestie van de buizen van de leiding te volgen, niewaar?).
Het ontbijt was des te lekker!!!
Nog wat rondgewandeld, uitgecheckt en de boot op naar San Pedro de la Laguna. Maar eerst nog wat foto’s van San Marcos.
Vele van deze foto’s zijn vanuit de boot naar San Pedro getrokken. De chauffeur zei me dat ik me mocht rechtstellen op een bankje naast hem. Na vijf minuten besefte ik ineens waarom: hij bukte zich ‘om iets op te rapen’ en zat gewoon met zijn hoofd onder mijn rok om eens te checken wat ik in huis heb. Jakkes! Mja, ik word het stilaan gewoon en trek het mij niet meer aan! Europees zijn lijkt me hier soms meer een ziekte dan een voordeel.
San Pedro is veeeeel minder mooi en natuurlijk dan San Marcos. Veel toeristischer en met echt geplaveide straten enal! We zijn dan op zoek gegaan naar een hostel en Valerie vond er eentje! Het was nóg goedkoper dan het vorige (3 euro per nacht), maar wel veeeeel minder proper en in kamer nummer 13 :D.
Maar we hadden een hangmat voor onze deur hangen!
Toen zijn we gaan eten. Het was een gezellige bar, maar het zicht was iets minder gezellig: ik keek recht op een vrouw met een decolleté dieper dan haar navel en een man dikker dan een heel dikke man. Ze waren constant aan het flirten en tequila-shots aan het drinken (om 14 uur). Ahum!
Erna zijn we met de boot naar een ander dorpje gegaan: Panajachel genaamd. Deze stad herbergt niet veel schoons volgens de boekjes, maar er is een natuurreservaat en dát gingen we bezoeken! En inderdaad, we kwamen aan en zagen direct een grote zonde van de mens.
Ge krijgt gewoon de neiging zoiets lelijks, totaal onpassends, neer te bombarderen… Toen we er toekwamen, had ik mijn eerste tuctuc-ervaring (brommer-taxi).
Schitterend was het natuurpark!
En ja hoor, een coatí die heeeel dicht kwam (op zoek naar eten) en pas vertrok als er een bende Amerikanen aankwam
Hangbrug
Waterval
Zotte stekelplant waarvan de naam me ontschiet (yucca?)
Zotte Belgjes
En ja hoor, we hadden het zitten: een megazotte tropische stortbui brak los! Oplossing: een ecologische paraplu!
Het werd alsmaar erger maar vonden een schuilplaats.
We zaten er een half uur. Toen het minderde en ons nog maar een kwartiertje restte, gingen we op zoek naar het hoofdgebouw. We dachten dat dat heel ver lag, maar nee hoor, vijftig meter verder, verstopt tussen de bossen, was het hoofdgebouw. Haha, hebben we ons zelve zwaar uitgelachen!
We moesten met de boot terug, daar schonk de bootman ons een plastiek als regendeken.
Uitgeregend kwamen we in San Pedro toe. En raad eens, jaja, de elektriciteit was uitgevallen in het stadje. Dus in de winkeltjes en in de restaurants stond het vol kaarsjes. Gezellig was het wel!!! (en donker ook).
Na een heerlijk douchken zijn we op zoek gegaan naar een restaurantje: mmmm!! De uitbater was een Fransman en bijgevolg was het eten overheerlijk: eerst een zelf samengestelde pizza, dan een crêpe met zelfgemaakt banaan-ijs en chocoladesauauauaus!!! Heerlijk!!!
En de kat van het restau vond dat ooook!
Het was een supergezellige avond en we hebben veel gelachen. Vooral de Italiaanse ober was niet te schatten: hij sprak in plaats van over ‘bolas’ ijscreme, over ‘pelotas’ (een bal, niet een bol) en maakte de beweging met zijn hand dat een derde soort bal(len) insinueerde .
Zaterdag 26 februari: Lekker opgestaan en ontbijtje gemaakt. In de hangmat gelegen met de kat van de hostel.
Ook een beetje op het dak van de hostel gezeten. Het zicht was prachtig!
Erna een uitstapje met de drie andere Belgische meisjes. Een wandeling door de dorpjes rond het meer.
Ik wilde een douche nemen en ineens zag ik de meest vieze grote spin dat ik ooit al gezien had! Ik ben dan snel terug in mijn kleren gesprongen, naar buiten gelopen en iemand van de hostel geroepen. De schilder stapte vol moed naar die spin. Maar de man werd ook verdacht bleek en deed er zeker vijf minuten over voor hij de spin durfde vangen…
Oef! Ik kon weer ‘veilig’ douchen (het was alleen uiterst verboden de muren aan te raken: wal-ge-lijk!)
’S Avonds een beetje op het dak van de hostel gezeten. Ineens zag ik een gier! Hij is een half uur op dezelfde manier blijven zitten!
’S avonds zijn we in een restaurant‘-Tintin’- gaan eten. Jaja, overal Kuifje-posters en op de achtergrond Goa-muziek (wel niet bevorderlijk om te eten) dat na vijf minuten al snel werd veranderd in Pink Floyd!!! Aaaaa, wat een heerlijk restaurantje!!
Zondag 27 februari: Een heerlijk ontbijt op een heerlijk terras.
Dan de boot naar Santiago, nog een ander dorpje, genomen. Naar het schijnt is de baan van San Pedro naar Santiago zooo gevaarlijk, dat ge 99% kans hebt overvallen te worden! Maar blijkbaar is dit op alle wegen tussen de dorpen zo. Daarom: de boot!
We moesten snel de boot terug op en zijn dan terug naar Antigua vertrokken…
Ook heb ik ondervonden dat een korte broek dragen niet aan te raden is in dit land. Zwaar af te raden zelfs (als een clown in het circus voelt ge u dan). De weg terug was even onaangenaam als de heenweg. Door de hoeveelheid bochten, heeft een meisje overgegeven. De hele weg dus in een stinkende bus gezeten. Leuk!
Maandag 28 februari: Wow, al twee maanden onderweg! De tijd gaat heeeel snel. In het schooltje waren alle kinderen me aan het vragen waarom ik er niet was geweest… En vandaag hingen ze nog meer aan mij dan anders. Zo een lieverds toch! Voor de rest was mijn dag niet bijzonder. Rustig aan na een lang weekendje!
Dinsdag 29 februari: School! Ik heb me de hele voormiddag beziggehouden met tekenen. Aaa! Dit werk is uiterst goed voor mijn creativiteit weer wat aan te wakkeren!
We hadden een kleine opening van een naai-atelier waar we niet eens het bestaan van wisten. Het is wel een beetje vervelend dat de school ons niet echt op de hoogte houdt van de dingen.
Tijdens de speeltijd waren de kinderen veeeel ruzie aan het maken…
We hadden ook nog een onverwachtse vergadering met de onderdirectrice. De vrijwilligers moeten nu het carnaval-feest van volgende dinsdag volledig in elkaar steken! Leuk, een hele week carnaval en feestjes! Yeah!
’S Avonds verrassingsfeest voor Ruth die op 29 februari jarig is. Ze wist helemaal van niets en dacht te zullen gaan eten met Sanne en Martin (mijn buren in het gastgezin). LEUK!
Het was georganiseerd door Sanne en door de ‘Stichting Los Niños’ in een gezellige bar. Na een kwartiertje kwam Ruth toe en we riepen allemaal ‘surprise’ en ja, ze was verrast! Super vond ze het! Hehe, altijd leuk mensen hun gezicht te zien in zo’n situaties!
We kregen een cocktailtje en hapjes van Los Niños. Het feest was blijkbaar niet alleen voor Ruth, maar ook voor Thibault (Gentenaar die hier ook op stage is) en mij (huh, nogal vreemd zo drie weken op voorhand ma bon).
We kregen een cadeautje van ‘Los Niños’ (een mooie parelketting) en achteraf een immense chocoladetaart. Het was een gezellige avond!
Woensdag 2 maart: Op school geknutseld en voor de rest gebabbeld met vrienden, gewerkt aan werk school (ik begin te stressen voor mijn papers, ik geraak gewoon NIET vooruit).
Donderdag 3 maart: Verder geknutsteld en nu mijn blog aan het schrijven! Straks sporten en vanavond werkjes voor school maken!
Lieve groetjes en zoenen voor allen!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten