Vrijdag 4 maart: Jaja, schitterend… Ik had al een paar weken vreemde buikklachten dus had ik gisteren besloten naar het labo te gaan. Vandaag resultaat: er leven drie soorten parasieten-families in mijn buik.
Leukleuk! Nu ja, die families zullen snel uitgemoord worden!!! De pillen zorgden er wel voor da’k er redelijk groggy bij liep en da’k dacht dat het maandag was in plaats van vrijdag!
Weer volop geknutseld op het schooltje en in de namiddag heel erg van het zonnetje genoten op het dak van het gastgezin. De maand maart is de beste maand qua temperatuur…
’S avonds naar een bar waar een live-saxofonist uit Texas bezig was. Uiteraard leidde het sax-gemis tot een gesprekje met hem. Hij vertelde me dat als ik wil op zijn sax mag spelen (in de bar) maar dan aan een mondstuk moet geraken. Hmmm, te overwegen waard… Enkel dat klein detail dat het in het openbaar zou zijn dan…
Zaterdag 5 maart: Op het gemak thuis wat gezeten. Ons Vida ging naar haar dochtertje en had zich helemaal opgekleed in traditionele kleding! Ze zag er echt mooi uit! Ik heb een foto getrokken en heb haar beloofd die voor haar af te printen!
’S avonds carnaval. Ik houd eigenlijk helemaal niet van carnaval enzo. Ik voelde me overigens supermottig van de medicatie, ma bon, ik wou dit wel eens meemaken. Ik had me ‘verkleed’ in bloemetjesmeisje.
Eerst hadden we pre-party in de Spaanse school Zamora en erna zijn we vertrokken naar Guatemala City. We kwamen na een uurtje met een collectief busje toe aan een Nederlandse bar. Veel hoempahoempa muziek maar wel grappig!
Het eerste uur was leuk, maar erna is mijn buik vreselijk lastig beginnen doen… Ik was echt niet in form en vind dat zeer spijtig.
Er waren allerlei verkiezingen: voor de beste danser, best verkleed,… Bij best verklede vrouwen hebben er twee van onze bende gewonnen en bij de beste mannelijke danser, heeft onze Gentse Thibault gewonnen. Schitterend gewoon. En wat was de prijs? Een Hollandse EDAM-kaas. Moeha! De stad ‘Guatemala City’ is heel groot, veel grootse gebouwen, mooie lichtjes maar een vreemde sfeer. Misschien net omdat het de meest gevaarlijke stad van Midden-Amerika is (15 moorden per dag). Er rijden enkel auto’s met geblindeerde ruiten. Er lopen veel politiemannen rond die zwaar gewapend zijn en veel te hard naar de vrouwen kijken,… Vreemd sfeertje.
Ik was blij als we de bus terug op konden…
Zondag 6 maart: Opgestaan en enorm aan het uitkijken naar het skype-gesprek met de familie!! Het was namelijk de verjaardag van mijn nichtje Helena’ken (vier jaartjes geworden) en iedereen van mama’s kant was dus verenigd. Ik kreeg tranen in mijn ogen bij het zien van al die lachende gezichten. Zo vreemd en warm tegelijk om iedereen te zien en eventjes te kunnen praten met hen. Het was dus oogvocht van blijdschap én van gemis. Ik mis mijn familie en vrienden echt heeeeel hard… Én Helena’ke zei ‘ik wou da Nathalieke hier écht was’… Ooh! Op zo’n momenten wilde ik dat er een megasnel vliegtuig mij eventjes naar door kon brengen of da’k door de computer kon kruipen!
Erna op mijn gemakje een quicheke gegeten in mijn favoriete tuin van eden. ’S Avonds na het paper-en, een wandelingetje gaan maken.
Maandag 7 maart: Knutselknutsel! De kinderen mochten vroeger naar huis vandaag omdat het water op school niet werkte en omdat lerares Irma naar de bijscholing moest. Fijn! Dan kon ik wat aan mijn paper werken!
Dinsdag 8 maart: Haaa, carnaval, ook hier!!! En dag van de vrouw! Proficiat mede-vrouwen!
Op het schooltje al onze knutselwerkjes opgehangen en dan ‘feest’!
Elke klas had 1 prinses die dan op het podium moest komen defileren. Prachtig! De leraren hadden de pakjes gemaakt uit chips-zakjes, krantenpapier, en allerhand afval. Voor onze vertegenwoordigster Sofía had ik een kroontje gemaakt.
Het was het eerste feest dat echt een beetje georganiseerd was. Het leek een beetje op een miss-verkiezing, want na de voorstelling, moesten de kinderen ook dansen. Na de kinderen, moesten de vrijwilligers ook een dansje doen. Vreselijk! We hadden niet echt iets voorbereid, dus ’t was ook niet zo goed, maar blijkbaar wel heel grappig. Na het uitreiken van de prijzen, was het tijd voor de chaos! De kinderen hadden allemaal lege eieren gevuld met glitters, picapica (confetti) en andere viezigheid.
Het was voor hen een uitdaging die eieren op mijn hoofd kapot te slaan. AAUW! Maar ooooh weee, ze amuseerden zich te pletter! Erna leek mijn hoofd op een discobal met al die glitters en blutsen.
Het schandalige aan dit hele gebeuren, was dat de kinderen de confetti maar bleven opschrapen en dat ze hun plastic zakjes overal ter gronde smeten… Er is hier echt geen opvoeding noch educatie in verband met afval… Dus ja, ik ben dan maar alle plastic brol beginnen oprapen. Een uur later zag ik al massa’s zakjes hangen in de prachtige palmboom van de buren.
Toen ik thuis was, heb ik nog snel aan mijn paper gewerkt en erna ben ik naar Valerie en Patty thuis gegaan. Patty ging mijn haar doen voor het gemaskerd bal van deze avond. Haar plan was: creperen!
Ook het masker aan, de lippen rood, veel accesoires et voilá, dit was het resultaat!
Het gemaskerd bal was in een ruïne en de hoge prijs die we ervoor betaald hadden, ging integraal naar een vijftal NGO’s in Antigua.
Het was een prachtige plek, de mensen waren prachtig gekleed maar daarbij bleef het ook. De muziek was vreselijk saai, de hapjes waren echt niet lekker, de drank was verdomd duur, er was een veiling die veel te lang duurde en er waren veel te veel rijke gringo’s. Maar het is natuurlijk goed te praten, wetende dat de winst naar iets goeds gaat.
Woensdag 9 maart: Haaa, na al die tijd eens een normale dag op school. Alhoewel, normaal… De lerares was er niet. Ik wist helemaal van niets… Ik moest dus les geven zonder enige voorbereiding. Hmmm. De eerste uren ging het nog, maar na een tijd geraakte mijn inspiratie op. Ik gaf ze een tekenopdracht, maar het lijkt me dat ze er vaak snel vanaf willen zijn.
Een ander probleem is dat vele kinderen heel snel werken en anderen heel traag. Wow, echt, moeilijk. Gelukkig was de lerares terug na drie uur… Om even uit te rusten ben ik eens naar de schoolbibliotheek gaan kijken. Die is een ware ramp (alsof er een bom boeken in ontploft is).
Plots kwam ik op nieuwe ideeën!!! Ik ben met de directeur gaan praten en vroeg hem of ik de bib niet mag ordenen en een systeem mag uitdenken om alle boeken te ordenen, zodat de kinderen de boeken altijd terug op de juiste plaats zetten. Ja hoor, mijn idee werd aanvaard en volgende maandag mag ik mijn plan voorstellen aan de leraren, zodat zij mijn werk kunnen verder zetten als ik weg ben. Schitterend! Zo kan ik de drukte van de klas met wat rust combineren.
Op weg naar huis, reed er een bus naast mij. Nadat die gepasseerd was, was ik kletsnat. Het rare was, er waren geen plassen. Ik keek naar de inzittenden en zag een man dat me heel hard aan het uitlachen was en ostentatief zijn fles water toonde. Man, die intimidatie werkt me ZWAAR op de heupen! In de namiddag zat ik rustig op het dak aan mijn papers te werken en ik word maar niet met rust gelaten door die irritante kerels een paar daken verder. GRRRRMMMBBBLLLL. Ik zal zooooo blij zijn als ik van dit irritant mannengedrag zal af zijn. Blijkbaar worden mannelijke toeristen ook veel beter en respectvoller behandeld…
Overigens heb ik ontdekt dat het vandaag aswoensdag was en niet een leugenachtige dag. De helft van de bevolking liep namelijk met pikzwarte kruiskes op hun hoofd. Jaja, dit land frist mijn godsdienstlessen van het lagere wel op!
Donderdag 10 maart: Ik verschoot me een ongeluk toen ik op twintig meter van de school twee vieze dikke schaarsgeklede vrouwen zag praten tegen mannen. Jezus, hoerekoten naast de school. Hier kan toch ook echt alles he.
Op school vooral verbeterd en mijn eerste schap in de bib gesorteerd. Wow, da’s wel een werk van lange adem zeuh!
Ik heb drie kwartier op de bus moeten wachten als ik naar huis wilde. Op de plaats waar ik stond, was er de eeuwige geur van tortilla’s. Die geur is echt bijzonder: een soort van gegrilde muffige, slaperige stofgeur (ja ik weet het, vreemd, maar toch is het zo). Ik denk wel dat de mensen hier uit maïs gemaakt zijn (zoals de Maya’s geloven), maar ook uit bonen. ‘Je bent wat je eet’: Hombres de Maíz verenigd met mister Bean. En even terzijde nog, zelfs de papegaai in het huis is een echt Guatemalteek: het enige dat hij eet zijn tortilla’s, bonen en bananen.
Ik moet wel zeggen dat mijn neus hier een vorm van verdoving kent. Gelukkig maar… De stank van alles is hier soms niet te harden (zie: onverzorgde mensen, ongefilterde uitlaatgassen, wilde honden en katten, slechte sanitaire voorzieningen,…)
Vrijdag 11 maart: De dag op school was kort. We moesten wederom een voorstelling doen. Weer wisten we niet waarover het ging en uiteindelijk kwam het erop neer, dat alle kinderen er moesten zijn om een bende gringo’s te gaan bedanken.
Nu ja, toen we dan hoorden waarom, leek het me wel een positieve zaak: de Noord-Amerikanen hadden een huis gebouwd voor een heel arme familie waarvan de kinderen bij ons op school zitten. Nu ja, het was er wel wat over. Vele kinderen leven nog steeds in krotten en zij moeten dan een groep bedanken die voor een andere familie iets beters gebouwd heeft. De kinderen moesten al die Amerikaanse vrijwilligers een knuffel geven… Een beetje vreemd allemaal.
De kinderen van mijn klasje waren extreem onrespectvol, waren de Amerikanen aan het uitlachen, ze waren hyper-ongehoorzaam, beweerden dat het woord ‘ejemplar’ niet bestaat in het Spaans (tuurlijk wel), ze waren wreed tegen mij en ik ben vreselijk razend geworden. Ik was het eventjes beu dat ze zoooo weinig respect voor elkaar en voor anderen hebben.
Ik ben écht NIET gemaakt voor het onderwijs. Gelukkig zijn er altijd kinderen die WEL luisteren en wel respectvol met de anderen omgaan.
Ik was blij dat de school een half uur vroeger gedaan was.
We keken naar de CNN in het huis van de gastfamilie en zagen dat het niet goed was. Door de aardschokken in Japan, kan het zijn dat we hier vandaag een tsunami krijgen… Maar al bij al was het vals alarm, gelukkig maar...
Mijn eerste paper is EIN-DE-LIJK af. Heb een hele week niets anders gedaan! ’S Avonds gaan schaken met een vriend: ben blijkbaar al heet wat regels vergeten…
Ik heb deze week trouwens een minder leuk verhaal gehoord: het lieflijke (dachten we) dorpje San Mateo waar ook een schooltje van ‘Los Niños’ is, stond deze week in de pers. Een dronken man heeft er zijn vrouw en dochtertje ’s nachts in de afgrond gegooid! Moorden op vrouwen komen in dit land nog heel veel voor, omdat ook de maya’s een verhaaltje hebben dat zou kunnen geïnterpreteerd worden als ‘de vrouw is de basis van al het slecht in de wereld’.
Een ander droevig verhaal speelt zich af in Alotenango, waar ik werk. Er was eens een vrouw die heeel arm was. Ana-Maria (stichtster Los Niños) besloot haar te helpen: er werd een huis gebouwd voor die mevrouw, haar kinderen konden naar het schooltje en het ging echt goed met die vrouw. Het werd zelfs een goede vriendin van Ana-Maria. Vorige week stak ze de straat over en werd ze door een chickenbus dood gereden… Mega-erg!ZUCHT
Zaterdag 12 maart: En we gaan over op iets positievere verhalen… Tijd voor een weekendje!!! Deze keer was het richting Xela (of Quetzaltenango). Wat is er daar te zien? Wel, Xela is een stad dat ook gesticht werd door de Spanjaarden.. Verder is er in de buurt van Xela ook één en al te zien zegt mijn Trotter. De eerste stop was aan een ‘mirador’ waar ge ‘Lago Atitlán’ kon zien liggen.
Xela ligt namelijk verder dan Atitlán en ligt in de ‘altiplano’ (hooggebergte) van Guate.
De tweede stop was het dorpje Momostenango dat zich ver weg in de bergen (en op 2300 meter hoogte) bevindt. Om er te geraken moesten we langs een prachtige baan vol dennenbomen en ander natuurlijk schoon.
Het dorpje zelf was heel kleurrijk maar voor de rest niet heel bijzonder.
Hierna typisch Guatemalteeks gegeten: de ‘pollo campero’! Het is een fastfood-tent van Guatemala en álle Guatemalteken zijn er superfier op! Niet slecht zou ik zo zeggen!
De derde stop was in het dorp Xecul genaamd en dit dorp herbergt de grootste kerk van het land.
Het volgende dorp San Cristóbal Totonicapán staat bekend om haar meest kleurrijke en speciale kerk van Guatemala. Kijk naar de prachtige engeltjes en kleuren. Schitterend gewoon!
En er volgde nóg een dorp Salcaja met de oudste kerk van Guatemala, daar neergezet door de Spanjaarden. Maar blijkbaar hadden ze wel wat problemen met het bouwen want architectonisch gezien klopte de constructie niet.
Wel een grappige noot zijn de bananen en ananassen in stukwerk…
Volgende stop was de laatste van de dag: de warmwaterbronnen van Fuentes Georginas. Dit is een plaats op 2400 meter hoogte met natuurlijke bronnen. Het water van die bronnen wordt opgewarmd door zwavel.
We passeerden via een prachtige weg, vol landbouwgronden!Het was soms gek waar die akkers lagen, sommigen zijn zelfs te stijl om te bewandelen... De indígenas hangen dan een touw rond hun middel om de akkers te kunnen bewerken. Echt elk plekje dat over is, wordt gebruikt om groentjes te kweken.
De weg zag er gevaarlijk uit (putten, gaten, stenen), maar dit komt doordat de storm Agatha hier extreem veel schade heeft gemaakt.
We kwamen toe in een vreemd bewolkt gebied met vreemd tropische planten, een extreme vochtigheid, een frisse lucht en de geur van zwavel.
We liepen naar boven en daar waren dan baden met bergwater (later een heerlijk warm bad genomen dus!!! Aaaah da was geleden van in België). Het water stoomde.. Heerlijk!! En dit alles in een tropische omgeving.
Zoals ik al schreef had dit gebied veel schade geleden door storm Agatha en het bewijs was dat een heel gebouw van het complex in het water lag. Vreemd, het deed griezelig aan, vooral omdat er stoom uit de ramen kwam. Zeer surrealistisch!
We sliepen in een bungalow die veel te vochtig was. Het fijne was wel de open haard!!!
Zondag 13 maart: Aaah, heerlijk wakker worden met het geluid van een waterval en vogeltjes! Een heldere hemel waardoor ik het uitzicht eindelijk goed kon zien.
We zijn dan een wandeling naar een plekje wat lager in het ‘bos’ gegaan, waar er ook van die baden waren… Kleine maar stevige wandeling… Heerlijke rust, prachtig geluid, hmmm! Alleen zoooo spijtig van de vuiligheid: ‘La suciedad de Guatemala’.
Op de weg naar Xela, een prachtig zicht!
En toegekomen in Xela: er is een gevel van een kathedraal
De kathedraal zat BOMvol!!!
Zooo vol, dat er zelfs een scherm stond voor degenen die buiten moesten staan
Er was een gallerij gebouwd in Franse stijl
Veel vergane glorie
Een kermis waar de spelen en attracties uiterst doodsgevaarlijk (en kleurrijk) zijn
Ik wilde even in het schietkraam op iets schieten, maar kreeg een weerbots op mijn vinger van iets dat niet aan dat geweer hoorde te hangen: bloed en blauw! Heel interessant voor de kinderen om met zo’n oud en versleten materiaal te moeten spelen. AIAI!
En er is ook een heel kleurrijk kerkhof waar het verschil tussen rijk en arm heel hard opvalt. Heb wel geen foto’s kunnen trekken van de armere omdat er zoveel mensen zaten te treuren. De graven van de armere mensen zijn niets meer dan aarde met een kruis uit stokken. Het staat in totaal contrast met die van de rijken…
Op de terugweg naar Antigua was er wat file (iets dat hier nogal vreemd is en betekent dat er een ongeluk gebeurd is). Jaaaaa amai, een chickenbus volledig over de breedte van 2 stroken uitgespreid...Én veel toeschouwers. Hmmm geen gewonden gezien maar ik vrees dat het rampzalig zal geweest zijn want die bussen zitten altijd tsjokvol.
Het weekend was prachtig: cultuur en natuur. Wat wil een mens nog meer? (awel, ik zal het eens zeggen! Dat dit land snel een betere economie (en alles dat er mee samenhangt) moge krijgen!!! Want amai, er is nog verdomd wat werk aan de winkel hier!)
Maandag 14 maart: Vandaag vroeg Seño Irma me of ik al gehoord had van de zondvloed… Ze heeft het gevoel dat de dag des oordeels nabij is… Ze heeft er zelfs al over gedroomd zei ze. Ze had er ook al met God over gepraat...
Veel verbeterd en eens in de bib gaan kijken. Al mijn sorteerwerk was blijkbaar voor niets geweest: alles door elkaar gesmeten boehoe! ‘K mag weer herbeginnen! Leuk! De busrit was ook niet echt één van de meest aangename, want ineens zat er een vlo op mijn vinger. AAAARGHHHH!
Negatief en positief zullen schril tegenover elkaar blijven staan in mijn blogskes. Ik blijf er bij dat wij heeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeel geluk hebben!
En ik besluit met een prachtig gedicht (vertaald in het Nederlands voor jullie) van de Guatemalteekse inheemse schrijver Eduardo Galeano:
Voor de dominante cultuur zijn wij, de “indianen”, niemand.
Wij zijn voor hen de kinderen van niemand.
Voor hen zijn we niet maar zouden we zijn.
We praten geen talen, maar dialecten.
Wij maken geen kunst, maar artisanale zaken.
We zijn geen mensen, maar menselijke gebruiksobjecten.
We hebben geen gezicht, maar enkel armen.
We hebben geen naam maar wel een nummer.
We komen niet voor in de universele geschiedenis, maar wel in de lokale pers onder de rubriek ‘misdaden’.
Voor hen zijn wij niemand.
Wij zijn simpelweg diegenen die minder kosten dan de kogel die ons doodt.
Een zielig gedicht, maar zo worden de indígenas hier wel behandeld…
Ik groet jullie met veel liefde!
1 opmerking:
Het schaken al verleerd? Dat belooft... En bedankt voor het respect in je vorig bericht, ik werk deze week samen met 4 OKAN klassen, het onderwijs is inderdaad echt killing. Wat sommige kinderen met zich meedragen...
Een reactie posten