Leuk om te weten dat er zoveel mensen mijn blog meevolgen!!!
Nog even een ervaring mee te delen van maandag 14 februari. Het is een vreemd gevoel als 200 kinderen antwoorden. De lessen beginnen altijd met: ‘Buenos días seño Nathalie, ?cómo está?” Dan zeg ik “bien, y ustedes” en zij antwoorden dan “bien, gracias a Dios”. Deze keer was dat ook zo, maar dan 200 kinderen in koor (die mijn naam maar half wisten).
Ik ben stilaan een ervaren hand-wasser aan het worden! Yes! (de wasmachines zijn hier met koud water en uwe was komt er even vuil uit als ervoor).
Ik ben trouwens ook een echte vak-idioot aan het worden: overal waar ik loop, ga en sta, zie ik taalfouten! Heb in het schoolreglement van 5 pagina’s 25 fouten gevonden (haha, vreselijk, ik word nog een échte lingüist, wie had da ooit durven denken :p )
Dinsdag 15 februari: Drukke dag op school! Vandaag vroeg seño Irma me of ik vanaf maandag de dagelijkse taalles wil overnemen. Morgen zal ze me het leerplan geven. Cool, mijn eerste verantwoordelijkheden! Joepie! Ik heb me een pak stempeltjes gekocht om de verbeteringen er mooier en leuker te doen uitzien. Een jongetje kwam me vragen hoeveel die stempeltjes kosten. Als ik hem zei “niet zoveel, maar 5 Quetzal (50 cent)”, zei hij “voor ons is dat wel veel”. Hij zei dat zo droogweg, alsof het hem niets deed, maar mij deed het wel veel…
Na de les moesten we bij de directeur: hij wist ons te vertellen dat de voorstellen van Lien en Valerie niet kunnen doorgaan… Hij zei dat dit niet realistisch was enzo. Maar hij stelde hen wel voor om sportlessen te geven. Ik ga gewoon door met mijn taallessen en ben ondertussen al heel wat les-plannen in mijn hoofd aan het smeden. Ik heb echt een leuke band met de lerares en nu ik wat meer verantwoordelijkheden krijg, zal het wel leuker worden. Het lastige soms was dat ik me wat zat te vervelen in de les. Ik zal waarschijnlijk ook schriften van het vijfde jaar (die in de namiddag les hebben) beginnen verbeteren.
Veel te laat ‘thuis’ voor het eten, dus ik moest met de familie mee-eten: eerst bidden (:P), dan bbq eten… Haaaa, heerlijk toch barbecue!!! Carlos (pater familias) stelde me allerlei vragen over mijn leven: zooooo nieuwsgierig maar wel sympathiek. Het creëert wel een band denk ik. Carlos en Carmelina zijn vandaag trouwens 42 jaar getrouwd.
Woensdag 16 februari: Op school mijn plan voor volgende week gekregen: schitterend, ik moet les geven over de verschillende soorten substantieven (soortnaam, eigennaam, …). Wat een geluk dat ik daar voor mijn thesis nog veel onderzoek heb naar gedaan!
Weer de hele tijd zitten verbeteren in de les. Als de kinderen oefeningen aan het maken waren, kwam Seño Irma me vertellen dat het meest verstrooide meisje van de klas bij haar oma woont, omdat haar mama vertrokken is en later ook haar papa. En nog vier andere kinderen leven zonder vader (omdat de vaders hun latino-bloed hen te zwaar parten speelde).
Opeens werden we weer bijeen geroepen door de directeur. Djeezes, wat was me dat zeg? Hij was alles aan het afbreken van plannen dat we hadden… Hij was weer vanalles aan het preken en we zijn weer heel weinig aan het woord geweest. Soms lijkt het dat we hier meer een last zijn dan iets anders. Na een uur naar hem te luisteren, was iedereen een beetje van slag. Maar bon, het zij zo. Directeur Julio is een moeilijk man en blijkbaar loopt het tussen ‘Stichting Los Niños’ en directeur Julio ook niet zo goed, waardoor de communicatie tussen ons en die twee ook wat fout loopt. We zien wel hoe alles hier evolueert. Uiteindelijk blijft het geluk en de verrijking van de kinderen wel hét belangrijkste natuurlijk!
In de namiddag hebben we een 'uitstapje' naar een arm dorpje gedaan.
Dit dorpje heeft een schooltje dat werd opgericht door een Belgische man. Hij leert de kinderen muziek spelen, zingen, sporten, computer, Engels,… Deze school heeft een project dat toeristen dus naar het dorpje komen en er een soort van workshop krijgen over de bezigheden van de indígena-vrouwen.
We gingen naar een veld en daar kregen we het verhaal van het dorpje te horen. Ik vertel!
Het dorpje was ooit heel rijk: het had namelijk een heel groot meer. Op de viering van een bepaalde heilige was het hele dorp in vervoering en de mannen bezatten zich. De mannen vonden dat de vrouwen zich ook moesten benevelen.
Máár de vrouwen waren moe van de hele dag te koken voor het feest dus ze werden heel snel zat. Het hele dorp viel in slaap en een groot deel van de huizen vloog in brand. De patroonheilige zag dit en was kwaad.
Dus hij besloot het meer (jaja, hét meer) mee te nemen en ergens anders te leggen. Dus het dorp had geen water meer om de velden te irrigeren.
Bijgevolg: hongersnood. Iedereen lag op sterven. Ze hadden geen geld om medicijnen en water te kopen dus gingen ze aankloppen bij een heer die in een dorp in de buurt woonde.
Hij leende hen het geld, maar zo lang was de heel vruchtbare grond van het dorp in zijn handen. Met de helft van het geld werden er medicijnen gekocht en met de andere helft alcohol.
De velden bleven er slecht bij liggen. Het dorp bleef arm, ze kenden geen Spaans, hadden geen scholing en bleken niet uit die miserie te geraken. Tot veertien jaar geleden.
Toen was er een vrouw (de vrouw die dit vertelt) die een oplossing zocht (ze was het beu! Haar man sloeg haar tijdens de zwangerschap van haar 1ste, 2de én 3de kind en hij was een ongelooflijke zatlap. Ze wilde geld verdienen en Spaans leren. Ze trok naar Antigua op zoek naar een oplossing, kwam er een Duitse vrouw tegen, zij ging mee naar het dorpje en zag dat het niet goed was.
De Duitse vrouw stuurde vrijwilligers die de vrouwen Spaans leerde. Op die manier konden de stoffen die de vrouwen maakten ook verkocht worden. Door het geld dat ze verdienden en dankzij de vrijwilligers, stonden ze op eigen benen en konden hun kinderen naar school. Haar drie kinderen zijn nu onderwijzers.
Eind goed, al goed.
Na dit mooie verhaal trokken we naar hun werkplaats waar ze eerst een traditionele wierook-dans voor ons deden.
Dan toonden ze ons hoe ze weven. Echt zot hoe secuur zo een werksken is. Da’s echt ongelooflijk hoe ze hun tijd erin steken. (En wij betalen zooooo weinig voor een stuk stof…)
Erna werd ons getoond hoe ze met riet manden maken… Ze zijn zo vingervlug in al die zaken, echt gek! Op vijf minuten had ze een heel vlak gemaakt. Erna toonden ze hoe ze koffie malen. Leek makkelijk, jaja, maar dat was het dus niet. We mochten ook eens proberen. Hmmmm.
Erna kregen we traditioneel eten: lekker! Normaal gingen we ook nog leren tortilla’s maken, maar het is er niet meer van gekomen spijtig genoeg. Ik heb er overigens een prachtige handtas gekocht (wetende dat het geld rechtstreeks naar de maaksters gaat). Ze bedankten ons enorm, omdat dit soort bezoekjes van ons zorgen voor een betere toekomst voor hen en voor hun dorp.Nu is het alleen zo dat er te weinig reclame voor deze uitstap wordt gemaakt.
Het dorpje was tot over 14 jaar totaal onbekend (zowel voor Guatemalteken als voor westerlingen) en sindsdien is het al veel verbeterd… Mooi!
Heb na het eten weer een babbeltje geslaan met Vida, onze huishulp die veeel te lief is! Ik heb haar langs mijn neus weg eens gevraagd hoeveel ze verdient: 150 euro per maand. Haar papa werkt op het veld, haar mama verkoopt de oogst, haar zus zorgt voor haar dochtertje en haar broer werkt als goedkope werkkracht in de bouw in de VS om maandelijks geld naar de familie te sturen…
Donderdag 17 februari: Het eerste uur sportles gegeven. Deze keer kon ik eindelijk het Chinees voetbal introduceren. Ze vonden het leuk! Heb dan ook keeper gespeeld met de jongens. Yeah!
Ineens verschoot ik me een bult: de vulkaan Fuego (het dorp ligt dus op de helling van die vulkaan) brulde. Het geluid is extreeeeem angstaanjagend: het lijkt op een donderslag, maar dan luider. Ge hoort (en voelt) gewoon dat twee tektonische platen tegen elkaar botsen. Het is precies het geluid van twee suuuuperzware stenen die in elkaar schuiven of botsen (dit geluid hebben jullie zeker al gehoord in films: tombes van graven die verschuiven enzo :p).
Achteraf kwamen we te weten dat de activiteit van de vulkaan in een stadium van alertheid is (hmmm). Het gevolg van deze activiteit was er: de kinderen waren een hele dag heel onrustig en lawaaierig. Zo merkt een mens toch heel goed dat hij niet meer is dan een dier dat onrustig wordt door natuurverschijnselen…
Nog een vreemd natuurfenomeen hier is het weer: normaal gezien regent het NOOIT in februari en guess what, het heeft gisteren én vandaag ge(mot)regend. Vida wist me te vertellen dat het weer een beetje zot geworden is hier. Mja!
Op school ben ik dan met een klein klas-projectje begonnen: de probleem-woorden op blaadjes schrijven en die aan de muur hangen per soort (voor de Hispanisten onder ons: woorden met tilde, v/b, c/z/s, …). Ik zal dan dictees geven waar die woorden in voorkomen en als ze die nóg fout schrijven, punten aftrekken... Jaja, ik word een strenge juf!
Ik ondervind trouwens heel hard dat armoede een verspilling is van talent. Zo hebben we in de klas een heel artistiek meisje die fantastisch kan tekenen. Ze heeft geen geld thuis dus kan ze dat talent niet verder ontwikkelen. Echt zonde! Een ware ware zonde, ze zou zoooo goed kunnen worden!
Ik was blij in Antigua te zijn, verder verwijderd van de vulkaan. Met mijn mama geskypet, wat me deed beseffen dat ik écht heimwee heb. Dus besloten dan maar goed te gaan zweten. En zo was de dag voorbij voor ik het wist!
Vrijdag 18 februari: We hadden weer een vergaderingsken na de les. Vandaag gingen we wat gezinnen bezoeken, zodat we de situatie van sommige leerlingen konden zien. We stapten mee met de familie naar hun woonplaats. We stelden voor hen te helpen dragen (ze hebben immers geen water in huis en iedereen van het gezin moet een stevige afstand lopen met emmers en kruiken). Ik heb een emmertje overgenomen van een kind. Ik zei hem al lachend dat hij wel al veel spieren heeft dan… (grapjes is altijd een manier denk ik)
We kwamen toe in een sloppenwijk.
Ondanks die immense armoede, zijn de mensen heel gastvrij. Ongelooflijk! De leraar die mee was met ons zei dat de families graag bezocht worden, omdat ze dan echt meer motivatie hebben om te studeren.
De plaats waar ze wonen bestaat uit een vloer uit zand. De muren zijn uit plastiek en golfplaten. De ‘keuken’ is een vuil boeltje met vliegen en allerhand viezigheid.
De wc, tjah, de foto spreekt boekdelen. De plaatsen waar ze slapen bestaat uit twee matrassen voor 1 gezin (en op 1 matras lag een baby van 5 maand te slapen (vol vliegen). De mama is 17… In die ‘kamers’ ligt het vol kledij en al hun bezittingen.
Als ik buiten ging, begon ik te wenen (zo onzichtbaar mogelijk, net als de manier waarop ik foto’s trok). Het ziet eruit zoals in de films en in documentaires. Maar dan is het vanop een afstand. Nu niet… Ge staat er gewoon midden in: heel confronterend en een gevoel van beschaamdheid én tegelijkertijd dankbaarheid overmant u…
De hele familie woonde op deze ‘grond’ en ik vroeg of ik foto’s mocht trekken. Dat vonden ze een goed idee. Ik heb hen beloofd de foto aan het kind te geven dat bij ons op school zit. Zo hebben ze toch iets leuks om in huis op te hangen.
De oma en opa waren verweerd van al het werken en afzien.
De papa zat ook op school, hij wilde namelijk een goed voorbeeld zijn voor zijn kinderen…
Ze waren met zijn allen huiswerk aan het maken. Ze waren zo lief, ze groetten ons, toonden hun huis, vertelden veel over hun leven,… Een nonkel van die familie zat in het leger, zodat hij wat kon bijdragen voor het eten en medicijnen. Had hij er niet geweest, zo vertelde een vrouw, dan was ze al lang dood geweest.
Zo lief en gastvrij en vrolijk dat die waren.
De levensomstandigheden daarentegen: schrijnend gewoon… Zoooo oneerlijk dat de wereld is. Echt zooooo oneerlijk. Het maakt me overigens extreeeeem gefrustreerd over de dingen des levens. Woooow!
Erna stapten we naar een andere sloppenwijk, waar de situatie eigenlijk nóg erger is. De papa van het gezin is vorig jaar uit een boom gevallen en was op slag dood. De zoon –die heel erg vasthing aan zijn pa- is depressief en leeft in zijn ‘bed’. We zagen die jongen liggen: volledig apathisch, knock out. De zusjes doen het huishouden omdat de mama door het vele werken een probleem heeft aan haar schouder. Ze hebben enkel een kleine ruimte met twee bedden, een latrine als wc en een vuurtje om te koken.
Veel levensvragen komen in me op… Het is zoooo spijtig dat ik de wereld niet kan veranderen. Het is zoooo spijtig dat niemand van ons dat kan. Het is zoooo erg dat die mensen zooooo hard moeten werken (duizend maal harder dan wij) en dat ze niet eens deftig kunnen eten en leven. Chapeau dat zij het hoofd recht houden en voor hun familie zorgen. Altruïsme ten top!
Het is een heel goed initiatief om families te bezoeken. Ineens vergaten we al die zever met de directeur, ineens werden we met onze voeten in de pure realiteit gedwongen. Het maakt ons eventjes duizend keer meer bewust hoe de kinderen in onze klasjes leven thuis en hoe hard ze moeten knokken. Elke knuffel die ik zal geven zal nóg meer betekenen dan ervoor.
’S Avonds zijn we naar een project gegaan waar de kinderen koken voor buitenlanders. De winst dat ze maken gaat integraal naar een spaarvarkentje voor de kinderen, zodat ze later kunnen verder studeren. Vijf kinderen bedienden ons en vijf werken er in de keuken. Wij hadden als ‘camarero’ een jongetje dat Kenny heet. Wat een schatje.
Ze moeten ons ook in het Engels bedienen, zodat ze hun Engels oefenen. Heeel schattig. Dit project is een NGO van een Nederlandse vrouw en de NGO biedt de kinderen naschoolse opleiding koken, Engels en meer aan.
De organisatie houdt zich ook bezig met arme kinderen met een open gehemelte en een hazelip. Zij worden dan geopereerd (gratis).
Het lokaaltje was supergezellig ingericht, met leuke tafellakentjes en leuk bestek.
We kregen een vier gangen menu: eerst een mini-smoothie van meloen en limoen, dan een slaatje, dan een vishamburger met patatjes en een slaatje
en tot slot een heerlijke brownie met aardbeien. De kinderen waren ongelooflijk lief en vrolijk. Ze doen dit echt graag. De organisatie vertelde ons dat ze ook elke dag naar de les komen, omdat het iets praktisch is. Andere minder praktische vakken vallen veel minder in de smaak.
Ik merk stilaan meer en meer hoeveel emoties dat wij hier incasseren: al die tegenstellingen, al die armoede vermengd met optimisme en gastvrijheid, al die kleine botsingen tussen Noord en Zuid. De theorie die we in onze lessen zagen begint echt waarheid te worden: de deficiënties van NGO’s, het Europese idealisme dat in stukken vaneen valt maar toch altijd wel een beetje moet blijven (anders heeft het gewoon geen zin), de confrontatie tussen verschillende mensen, de economische problemen, de verandering van de wereld (natuurfenomenen), de immense kloof tussen arm en rijk, de corrupte politiek, de globalisering (heel veel Noord-Amerikaanse programma’s op tv), goede intenties die tot niets leiden … Ik denk dat ik deze week mijn eerste pure cultuurschock ervaard heb…
En ik vrees dat die in de omgekeerde richting nog veel erger zal zijn. De dingen waar wij soms maar mee bezig zijn zien er zoooo nutteloos uit. Uiteraard besef ik wel dat het te maken heeft met de context waarin wij ons bevinden en ieder persoon heeft zijn bekommernissen, maar de onze lijken soms zo miniem tegenover die van hier. En toch zijn ze voor ons niet miniem… Het is te begrijpen dat als ge een dak boven uw hoofd hebt, lekker gezond fijn eten, een hobby of drie en centen dat er andere problemen het leven insluipen. Het is nu eenmaal eigen aan de mens. Ik besef wel dat ik terug in Europa me wel weer zal moeten aanpassen…
Ik zou iedereen aanraden te doen wat we hier nu doen. Het is zo iets moois,… Maar ik ben blij voor wat ik hier te zien krijg en wat ik hier voel. Het is een immense levensles… Iedereen zei het me op voorhand, maar dat het in die mate zou zijn, had ik nooit verwacht.
Zaterdag 19 februari: Ik ben naar de tweedehandsmarkt gegaan: de kleren zijn echt spotgoedkoop en het deed goed er eens wat rond te lopen. Erna hadden we een feestje in de Spaanse School voor de verjaardag van de eigenaar van de school (Carlos). Het begon om vier uur in de namiddag. De hele Belgische en Nederlandse crew was er en een paar Guatemalteekse vrienden van Carlos. Hij had het echt heel goed in orde gezet met muziek en zot grote boxen, typische Guatemalteekse hapjes (taco’s met guacamole en bonen-puree) en veel drankjes. We zijn er de hele avond geweest. Súpergezellig!!! Zo een ontspannen dag heeft me HEEEL goed gedaan!
Zondag rustdag maar ik moet mijn eerste les voorbereiden voor morgen! Spannend!
Dikke zoenen en heel veel liefde aan jullie allemaal!
1 opmerking:
Zoals altijd mooie verhalen. Prachtig verhaal van dat dorpje ook !! Schitterend die blog van je. Zo heerlijk en zo eerlijk, echt mooi. En steeds prachtige foto's. Blijven doen meid!! grtjs, Carl.
Een reactie posten