The story continues…
Dinsdag 8 februari: Op school heb ik gewoon wat tekeningen zitten maken. Seño Irma doet dat niet graag en ze bedankte me heel hard voor mijn werk. Tijdens de speeltijd heb ik de hele tijd met een meisje van in mijn klasje zitten praten: echt een lieverd! Ze vertelde dat haar papa een leraar is en haar mama was ziek geweest en ze vertelde dat hij dan helemaal niets deed in het huishouden en vaak nachten wegbleef waardoor zij (10 jaar) en haar oma op de drie broertjes moesten letten. Een andere leerlinge –die al volop pubert- kwam me in mijn oor fluisteren ‘Seño Natali, estás loca’. Ahja ?!
Het enige dat ik vandaag meegemaakt heb, is een echt Nathalie-verhaal. We moesten de bus snel opstappen en er was enkel plaats vanachter. Dus wij langs de achterdeur naar binnen en wat doe ik: ik stap met alle kracht het trapje op en knots meeegahard met het midden van mijn hoofd tegen de ingang.. Ik wist niet goed wat er gebeurd was maar al snel kreeg ik een immense hoofdpijn en ja, ik begon te wenen. Aargh! De hele busrit lang zoooo misselijk… Thuisgekomen en daar gedurende drie uur ijs op mijn hoofd gelegd. Het gevolg van mijn elegantie was gewoon een ei van een buil… ‘Typisch’ hoor ik jullie zeggen :p. Mijn haar staat zelfs hoger op die plaats! HAHAHA.
Hele dag projectverslagen enzo geschreven. En overigens, er zijn twee nieuwe huisgenoten: twee Amerikaanse meisjes. Ze zijn typisch high-school-style maar wel ok. Wel veeeeel lawaai met twee Canadezen en twee Amerikanen… En als ik hier blijf wonen, dan is dit nog zo tot eind april. Die ene Amerikaanse is overigens naar een Middelbare school gegaan dat ‘Horlicks’ heet. Jaja, lees het maar eens luidop met een Engels accent!
’S Avonds nog iets gaan drinken met Guatemalteken. Zalige bar met terras en later ook een optreden van niemand minder dan ‘Ignacio’ (vroegere percussionist) van de Buena Vista Social Club. Die is dan zelfs komen praten en al. Geweldig! Hij was over Ry Cooder bezig. Hij wil nu namelijk een project opstarten dat terug naar het échte begin van BVSC teruggaat: kleinschaliger en gezelliger, niet meer het grootse zoals het met Ry Cooder. Hij vertelde dat hij in Antigua woont maar altijd problemen had met zijn Cubaanse paspoort. Hij wist me ook te melden dat de échte oorsprong van BVSC in Guatemala ligt en NIET in Cuba. Bon, gezellig zou ik zo zeggen! En já er volgt een foto of twee!
Woensdag 9 februari: De hele voormiddag dicteetjes zitten verbeteren. Ik ben blij, sommige kinderen onthouden de schrijfwijze van de moeilijke woorden. Oef! Ik hoop echt dat dit zo in stijgende lijn kan blijven doorgaan! Tijdens de speeltijd heb ik met een meisje gepraat dat zich altijd afzijdig houdt. Ik wilde weten wat er scheelt. Ze vertelde me dat ze zo vaak buikpijn heeft maar dat haar ouders niet naar de dokter kunnen met haar. Haar papa is 30 jaar en van haar mama weet ze het niet. Ze woont met negen in een huis. Meer kreeg ik niet los. Maar blijkbaar deed ik wel iets goeds, want na de les kwam ze me een heeeel lange knuffel geven (zo van het type ‘vol liefde’).
Ook nog tijdens de speeltijd heb ik met vijf meisjes spelletjes gespeeld. Echt leuk! Ze kwamen erna op mijn schoot zitten (eentje op elk been en langs elke zijde eentje en eentje achter mij: een echt typisch vrijwilligers-foto-beeld). Ze wilden me plagen en probeerden me plat te kietelen: ik hing echt vol meisjes. Ze zijn zo lief en ik begin me stilaan te hechten aan de kinderen. Zoveel liefde dat die hebben!
Na de speeltijd moesten ze een tekening maken en vragen beantwoorden ‘hoe voelen jullie je op school?’, ‘hoe voelen jullie je thuis?’, ‘wat is jullie grootste droom?’ en weet ge wa, de meeste kinderen willen leraar of dokter worden (en eentje van hen bakker). Het ziet er naar uit dat, als die dromen uitkomen, dat de Guatemalteekse economie toch een mooiere toekomst tegemoet gaat.
In de namiddag hadden we een vrijwilligersvergadering van Los Niños. Allerhand activiteiten werden voorgesteld en ook andere projecten. Hoogstwaarschijnlijk gaan we helpen met koken voor de daklozen. Ook zal ik een hoop kleren en medicatie achterlaten voor hen als ik vertrek. Én volgende week organiseren we een voetbalmatch: vrijwilligers tegen daklozen (die er zelf naar vragen om tegen ons te spelen).
Donderdag 10 februari: Deze dag is rotslecht begonnen… De bus naar school was te laat en als die uteindelijk toekwam, moesten we in een overvolle bus waar al 80 man opzat nog bij.. De ‘conducteur’ was alsmaar aan het zagen dat we moesten doorschuiven. We deden dat dan maar. Ik kon maar op één been staan, leunend tegen vieze stinkende mannen. Na een half uur zo te rijden, was mijn humeur onder het nulpunt gezakt!
Op school is dit niet beter geworden. We waren te laat, de voordeur was op slot. Ik zat toen te bedenken dat het supergevaarlijk is de enige uitgang op slot te doen. Wat als er vuur uitbreekt?
Aan dezelfde voordeur stond een meisje van mijn klas te wachten. Als een kind te laat is, moet het een uur aan die voordeur blijven staan. Weer een punt van commentaar. Kunnen ze de deur niet gewoon openlaten, de kinderen binnenlaten in de klas en hen dan een straf geven waar ze iets mee zijn (als oefeningen maken in dingen waar ze niet goed in zijn?) Ik moet en zal dit bespreken met de directeur.
Na de les hadden we een lange vergadering met de directeur: hij had het over de discipline die hij de kinderen wil aanleren: djeezes! Het lijkt (theoretisch)op de jaren vijftig gewoon. Overigens moesten wij vrijwilligers vooraan in de klas staan en de perfecte rij proberen vormen. Hallo! Echt leuk hoor!
Ook kregen we een sponsor-filmpje te zien, zodat we heel goed weten wat de problematiek hier is. Alsof we dat nog niet weten. We zien het elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde. Hij probeerde echt heel hard geld van ons los te krijgen. Nu ja, ik beslis op het einde wel waarin ik zal investeren. De andere leraren waren er ook en die zeiden gewoon GEEN woord. Erna kregen we een hapje en er heerste een heel ongemakkelijke stilte. Blij als ik thuis was…
Vrijdag 11 februari 2011: Korte dag op school en al duizend keer beter geluimd :D. Niets speciaals, enkel wat voorbereid voor maandag (Valentijn, dus feest voor de kinderen). Onze klas moet alles organiseren, dus moest ik wat spelletjes bedenken om 200 kinderen bezig te houden: een vlaggenspel, Chinees voetbal, en meer. Ik moest ineens al mijn jeugdbeweging-inspiratie boven halen.
Een lief manneken kwam me vandaag ook vertellen dat zijn papa weg is van zijn mama voor een andere vrouw… En hij voelt zich heel triestig. Och arme! Nu begrijp ik waarom hij zich soms zo slecht kan focussen…
In de namiddag aan verslagen gewerkt. We hebben echt veel werk voor school en moet nog zoveel aan die papers werken enzo…
’S avonds ene gaan drinken en in een duurdere Franse bar terecht gekomen waar ik een heerlijke crème brûlée gegeten heb… Ik mis het Belgische eten, ik mis jullie… Bah, ‘k heb het toch precies wat moeilijk de laatste week!
Zaterdag 12 februari: Haa, de hele voormiddag gewerkt voor school. In de namiddag ben ik met Valerie en Patty naar een inheems dorpje gegaan. We moesten een stuk te voet naar de bushalte en we ontdekten weer nieuwe mooie en minder mooie plekken in Antigua.
We moesten een minibus op waar we moesten rechtstaan (ik dus met gekromd lichaam gedurende twintig minuten want ik ben dus te groot om volledig recht te staan).
Het dorpje Santa María de Jesús ligt op de vulkaan ‘Agua’ op zekere hoogte, het was er helemaal bewolkt en fris.
Ik kreeg er wat het gevoel dat we er zwaar bekeken werden (iemand had ons al verteld dat de mensen daar niet graag hebben dat er vreemdelingen komen en dit was de bevestiging). Het stadje was wel het échte Guatemala: kleurrijke mensen,
jongens die voetbal spelen in het midden van het plein,
kinderen die overal lopen te spelen,
overal oude verweerde vrouwtjes,
mannetjes die de hele dag zitten te praten,
en paarden.
We liepen er wat rond en hebben eigenlijk prachtige beelden gezien. Antigua is veel sjieker enzo, maar dit is denk ik een beter beeld van wat drie vierde van Guatemala is. Mooi, maar ik voelde er me niet veilig als Westerling, een inbreuk op hun privacy als het ware.
’S Avonds met de Belgische meisjes naar een gezellig alternatief bar-tje.
Zondag 13 februari: Hartjes uitgeknip in vijf kleuren voor het spel van morgen met de kinderen op school (zoekspel in het kader van Valentijn: twintig hartjes in de kleur van het kaftpapier van elke graad. De groep die het snelst zijn twintig hartjes vindt, wint. In de namiddag kwam Christian op bezoek. Hij is de Guatemalteekse jongen die ik een week voor mijn vertrek op de Vrijdagsmarkt in Gent leren kennen heb toen hij op zoek was naar de zeemeermin. (Herken je hem nog Ri? :) )
Valerie en Patty kwamen erbij en we zijn een ruïne van een klooster gaan bezoeken. Een werkelijk prachtig geheel. Zoooo spijtig dat dit door aardbevingen vernietigd geweest is.
Erna kwamen we in het Parque Central en daar is er een cultureel festival aan de gang: vandaag was het een groots marimba-optreden (nationale instrument) met veel dansende mensen! Prachtig (maar wel irritant na een half uur).
Maandag 14 februari: Valentijn heet hier ‘Día del cariño’ en is niet alleen voor koppels!!! Het gaat gewoon over liefde, vriendschap en genegenheid. MOOI! zou ik zo zeggen!!! Enkele kinderen waren verkleed.
Ik ben dan snel al mijn uitgeknipte hartjes gaan verstoppen in de speeltuin en erna ben ik meegelopen met de optocht. Het was een optocht door het hele dorp en we werden voorgeleid door een ambulance. Veel a-ritmisch tromgeroffel, blije kinderen en veel toeschouwers. Het zag er allemaal heel mooi uit!
En dan moest ik dus mijn spel van de hartjes aan tweehonderd kinderen uitleggen. Whaaaa, stress!!! Maar het lukte wel!!! ‘K was wel blij als ik er vanaf was. En ik had veel meer spelletjes voorbereid maar door de organisatorische chaos hebben we er maar twee gedaan…
Na de spelletjes kregen ze een immens bord fruitsla (elk kind moest een stuk fruit meenemen). Eindelijk eens gezond eten!!
Het was een hele mooie dag en de kinderen waren heel gelukkig!!! Alleen zou het beter zijn als we dit eerder hadden kunnen organiseren. Maar het maakt niet uit, het zijn de gevoelens die tellen!!! En blij waren ze!! Weer een ontroerende dag erbij!!!
Gegroet aan jullie!!! Smaksmak
2 opmerkingen:
Zo tof!! Chapeau voor wat je doet, hoop dat je je goed hebt geamuseerd op valentijn! Ik kijk uit naar volgende maandag! Xxx
Mis je ook hoor! Gelukkig zijn er je zaaalige verslagjes. Denk ieder dag aan jou (mede dankzij een mooie kalender...)
Hopelijk treffen we malkander eens op skype of zo...
Stefan
Een reactie posten