In mijn laatste blog schreef ik jullie over de gids die in zijn been geschoten was. Wel nu, het verhaal krijgt nog een staartje: de beschoten gids woonde in één van de dorpen aan de voet van de vulkaan. Bijgevolg was de hele gemeenschap ontdaan van het gebeurde. En weet je wat? De politie is hier zoooo slecht, dat de gemeenschap nu een klopjacht begonnen is. Zij zoeken de overvallers (zie: machete in de hand) en nemen zoete wraak. Zo gaat er een legende de ronde dat een groep overvallers gevat werden door de dorpsbewoners en in een put werden gegooid. Die put werd dan in brand gestoken. Jaja, straffeloosheid troef!
Op woensdag een leuke Los Patojos- dag. Ik kan ondertussen al acht akkoorden op de gitaar en een beetje djembe spelen. Een goeie twee uur zitten ‘jammen’ (oooh ja, een ware kakofonie en koppijn als gevolg) maar ’t was leuk.
Dan kwamen er Amerikanen op bezoek. Leuk, want den coolen baas liet elke westerling samenwerken met een Guatemalteekse puber (goh ja, ik werkte samen met hem, ook wel nog een puber in hoe hij eruit ziet). Het gesprek ging vooral over het verschil tussen de westerling zijn/haar streek en Jocotenango. Achteraf een groepsgesprek. VEEEEEL verschillen tussen België en Guatemala (zie mijn vorige zestien blog- verhalen). Tussen New York en Guatemala zijn al heeel wat minder verschillen (niet over straat in’t donker, stoute drugsbendes, overvallen,…) Een spijtige zaak is wel dat die lieve pubers en Juan Pablo een betere toekomst voor Guatemala willen. Ze vinden het heel droef dat wij naar hun land reizen om in een NGO te werken en niet omgekeerd. Da’s eigenlijk wel waar natuurlijk. Ook waren ze allen verwonderd over hoe een land zonder overheid niet in anarchie vervalt… Hoe is’t daar zoetjes, anarchie of nie? Zeer interessant en verrijkend!
Voor de rest heb ik weinig boeiends meegemaakt dezer dagen. Ik ben vooral met mijn eindwerk bezig (en het is bijna af).
Ook ben ik de site van Los Patojos in het Nederlands aan het vertalen. Plezant om nog eens te doen! Gelukkig was het geen al te uitgebreide site…
Verder moet ik nu terug veel te veel en veel te lang pillen pakken omdat de parasieten nog nie weg waren. Moet ook diëten: geen enkel rauwe groente en geen fruit meer eten tot ik naar huis kom. JEUJ! Gelukkig heb ik de baby- fruitpapkes in glazen potjes en de drinkyoghurten ontdekt. En fruit kan ook gebakken worden. Lekkerrrr…
Op maandag was’t geen Patojos. We stonden daar voor niets in Jocotenango. Even een kleine bus- uitstap over en weer dus. Toch erg ze dat ze in Guatemala nooit iets op voorhand zeggen. Alles komt uit de lucht vallen. Afspraken en informeren kennen ze hier nie… Wel goed om de vertaling af te werken.Ooh jaa, Jocotenango ziet er als volgt uit: Mooie barok- kerk.
En 300- jaar oude fontein.
Ik heb ook nog enkele Antigua- sfeerbeelden voor jullie
Op woensdag waren de jongeren aan het breakdancen voor de film van Thibault over Los Patojos. Ik zet die wel op facebook als die af is.
Ook heb ik een aantal gasten geïnterviewd voor de film. Voor de rest, niet veel meer gedaan.
’S Avonds met de groep die nog overblijft ene gaan drinken.
Op donderdag de laatste Patojos- dag… Zaterdag vertrekken we ‘op reis’ ;)Het plan was om ook Tikal te doen, maar na de vreselijke gebeurtenis van een paar dagen geleden (voor zij die het niet in de krant lazen: drugsdealers wilden een baas van een finca straffen omdat hij waarschijnlijk geen drugs wilde planten. De baas was er niet, dus hebben ze de dertig arbeiders (allemaal inheems, een aantal vrouwen en kinderen) koelbloedig vermoord. Na hun pijnlijke dood werden hun hoofden met een kettingzaag afgezaagd en met het bloed hebben de mannen op de muur een tekst voor de baas van de finca geschreven. Dit allemaal om aan te tonen dat de huidige overheid op niets trekt (in september verkiezingen)). Tikal ligt in de provincie van waar het gebeurd is, dus we zien wel binnen twee weken hoe de situatie daar is… War een land toch. Vreselijk… Black birds in paradise. En die vogels worden niet in een kooi gestoken :(
De laatste Patojos- dag was stevig. Eerst was er nog een vrij vrolijke sfeer.
µ
Maar dan werd ons verteld dat er die morgen een patojo gestorven was. Een zatlap had hem vier dagen geleden omver gereden. De patojo was aan het wandelen met zijn liefke, hij heeft zijn liefke nog kunnen wegtrekken, maar hij lag onder de wielen. Zij heeft armen en benen gebroken, hij daarentegen is niet meer, na vier dagen coma. Dus het waren zware gesprekken… De baas was zelfs aan het wenen. Echt erg… Hij vond het vooral zo erg dat de chauffeur vluchtmisdrijf had gepleegd. Hij snapt het onrecht in dit land niet meer. (nu ja, het gebeurt overal spijtig genoeg, maar het verschil is, dat bij ons de dader gezocht wordt, hier niet…) Het enige dat getuigen konden zeggen is dat de chauffeur zwalpte en te snel reed…
Er was dus een lang gesprek met de jongeren om er hen mee te leren omgaan.
Fernando (nog één van de Guatemalteekse medewerkers) vertelde ons dat hij ook ooit omver gereden was. Die chauffeur was wel gestopt. Weet ge wat die deed? Hij stapte uit, trok zijn geweer en vroeg aan Fernando of hij nog meer pijn wilde (als in: sterven) of ging zwijgen tegen de politie. Djeezes. Ik snap da hier toch niet ze. Het is echt een land van loslopend wild.
Dit was dan onze laatste dag in Los Patojos… Toen wij vertrokken, gingen de jongeren naar de begrafenis van een 18- jarige jongen…
Afscheid is voor iedereen moeilijk…
Op vrijdag mijn valies gemaakt. Het gastgezin gegroet.
Tot slot wil ik jullie toch nog de meest bijzondere bloem da’k hier tot nu toe gezien heb meegeven.
En de scheten van de chickenbussen
Het zal wel eventjes duren eer ik nog eens zal schrijven. Ik probeer het een beetje bij te houden op reis, maar weet niet hoe het zal zitten met internet enzo…
Dikke knuffel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten