Op zaterdag 21 mei om tien uur nen bus genomen naar Río Dulce. Zes uur in een grote bus met airco. Geweldig na al die slechte microbussen. Maar, na een uur en half stopten we aan de zijkant van de weg: de radiator kapot.
We zouden een half uur moeten wachten, maar ge moet tijdsinschattingen altijd maal drie doen in Guatemala. Een uur en half gewacht dus... Maar dan kregen we een nog betere bus... Super!
We kwamen rond acht uur toe en moesten de boot op. In Río Dulce is alles met de boot te doen. Iedereen heeft hier een motorbootje of kano. Eerst voeren we in een grote vlakte en dan gingen we een klein watersteegje in, in het donker... Met heel veel dierengeluiden op de achtergrond.
We kwamen toe aan onze hostel. Een aantal vrienden waren al vroeger op de dag vertrokken en zij hadden de kamer al gekozen: een hut, open aan de zijden... Mooi, maar gezien de muggen... Gelukkig hadden we een ventilator, Deet, een muggennet en een muggebakske. Gezellig samen met zijn allen getetterd.
Zondag de 22ste konden we dan eindelijk het uitzicht zien...
Alles was er heel tropisch natuurlijk: dikke kikkers, leguanen en heeeel veeel insecten,
palmbomen, veel water, een gezellig plekje aan het water
Mooi... De hostel was super!
Goe, na heel erg opt gemak te ontbijten, zijn we naar een Kasteel gegaan. Een beetje geschiedenis: Aan het begin van de 16de eeuw, verliep de handel tussen Guatemala en Spanje via de zogenaamde Golfo Dulce. De constante aanval van piraten in de Golf van Mexico en in de Río Dulce, was het noodzakelijk om de doorgang naar het Izabal- meer te verdedigen. Aan het Izabal- meer bevonden zich namelijk de opslagplaatsen van handelswaar die van en naar Spanje werden vervoerd. In 1955 werd het kasteel gerenoveerd.
Daar konden we uiteraard enkel met de boot geraken...
Het kasteel in de verte
In het kasteel
Het kasteel was echt leuk, daar hebben we gezwommen en gegeten: Supergezellige middag.
Alles wordt hier met de boot gedaan, dus ik vroeg me al af of er dan ook tankstations voor boten waren, en ja hoor:
Spijtig…
Daarna dan met de kano gaan varen. Da was blijkbaar heel lang geleden, want na amper drie minuten liep de kano vol water en kantelde ik, recht het vieze modderige water in. Het kostte heel wat moeite om die boot leeg te krijgen... Ik zakte tot aan mijn knietjes in de modder... Brrr.
Ok, eens terug in de kano, ging het weer beter. We voeren naar een groot platform in het water waar we konden van springen enzo. Allerlei sprongen uitgeprobeerd en dan terug...
Op de terugweg ging het kano- varen super. Maar ja, op het einde bij het uitstappen, kantelde de boot opnieuw. Grappig, mijn buikspieren deden pijn van het lachen...
Na een frisse ontstink- douche de hele avond gezelschapsspelletjes gespeeld...
Maandag de 23ste naar het stadje met de boot. In het stadje hebben we dan een microbus genomen (een man of 25 opeengepakt) naar een waterval die helemaal heet was door de zwavel... Onder die rots kon ge dan zitten en was een soort van een natuurlijke sauna... Heerlijk, mijn velleke was heel zacht na in het water te zitten.
Een paar waaghalzen zijn van de rots erboven gesprongen.
Er waren inheemse mensen vissen aan het vangen op een vrij primitieve manier. Met al hun kleren aan (de man zelfs in jeans), spanden ze een net. De man joeg met een stok de visjes naar het net. Ze hadden een slechte vangst antwoordden ze me achteraf.
Dan terug omdat we om vier uur een boot hadden naar een andere hostel. Het is echt zalig dat alles met de boot gebeurd.
We kwamen toe aan de steiger van een hostel in een zijrivier van de Río Dulce.
Wow, aan de steiger hing er een touw om uzelve in het water te slingeren... Heerlijk!
Het was midden in het oerwoud en er waren overal krabkes die uit putjes kwamen gekropen, in alle groottes en kleuren... Echt de max.
Wat veel minder de max was, was dat de baas een ongelooflijke rare vent was. Hij was bijna een militair die ons het zwijgen oplegde. Er waren duizenden regels en als we iets zeiden, zei hij da we moesten zwijgen. We werden echt behandeld als kleine kinderen. De slaapzaal leek op een plek vol kisten en alles was er open... In de douche zat er een grote harige tarantula. Slik. Ik ben precies geen oerwoud- mens... Ma goe, om tien uur viel het licht uit.
We konden dus niets meer doen en diene vieze baas zei dat we niet mochten blijven zitten omdat de vleermuizen ons gingen lastig vallen...Superstom... Slapen was wat moeilijk zonder oordoppen: ongelooflijk hoeveel beesten- lawaai er was.
Op dinsdag de 24ste wilden we allemaal zo snel mogelijk weg van die hostel. Eerst nog wat gepingpongd en dan naar Livingston. Dit is een caribische stad in Guatemala. Leuke sfeer met ritmische zwarten die een grappige criool- taal spreken. De boottocht was prachtig: door een soort van kleine canion...
We kwamen toe aan de hostel 'la iguana'. Deze hostel had helemaal géén regels. Wat ook niet bepaald fantastisch is als ge wilt slapen... Ma bon, de sfeer was te doen.
We hebben het stadje verkend,
zijn in een soort van hotelschool gaan eten (lekkere zeevruchten: perfect voor een scampiverslaving...)
Daarna een beetje rondgelopen:
Een fontein met echte krokodillen (schandalig): stinken...
een mooi strandje,
een dikke man,
en een soort vergadering...
De was doen
Een luilekkere dag die gezellig was. 'S avonds speelden we weer wat gezelschapsspelletjes en waren we getuige van het drankfeestje van Britse en Amerikaanse hotelgasten. Het was er regelrecht over... Het slapen verliep dus niet zo goed...
Op woensdag de 25ste zijn er drie mede- reisgenoten terug naar Antigua vertrokken, wat spijtig is want twas een leuke bende... We zijn dan met zijn vieren dan op uitstap gegaan. Ze kwamen ons ophalen met de boot.
Eerste stop waren de "siete altares". Aan de ingang een dikke vieze spin.
Normaal zijn dit wilde watervallen, maar dit is enkel in het regenseizoen spijtig genoeg... Dus we waren getuige van plasjes en pipi-straaltjes.
De hoogste waterval had wel nog een diepe plas (8 meter diep) en daar dan wat van gesprongen.
Volgende stop met de boot was de "playa blanca", een wit strand dus.
Het is een privegebied dat onderhouden wordt door plaatselijke bevolking Ge betaalt dus een kleine bijdrage... Het was er prachtig. Het valt wel op dat alle Caribische stranden op elkaar lijken, maar goed, het is en blijft heel ontspannend.
Er was ook bijna niemand dus voelde ik mij helemaal zen...We hebben een zandkasteel gebouwd (hier al ingestort)
Op donderdag de 26ste een rustige dag, met de taxi naar een strandje. Het is hier gewoon te warm om iets anders te doen...
'S avonds waren ze uiteraard weer drankspelletjes aant doen... Ook doen ze zo belachelijke bewegingen op een liedje en iedereen doet hetzelfde. Gelachen met die belachelijke mensen... Het is er gewoon over... Er zit in de hostel trouwens een mapache (wordt blijkbaar een wasbeer genoemd in Belgie en is familie van de coati, de neusbeer, ze zijn dus echt familie van de beer...) in gevangenschap.
Nu ja, de baas had het arme beestje gevonden eenzaam en alleen... Dus heeft hij het meegenomen en opgevoed. Als de wasbeer groot genoeg was, wou hij hem loslaten in de wildernis, maar die kwam altijd terug naar de kooi.... Op een dag was die zelfs onsnapt en gewoon in het bed van de baas gaan liggen...
We waren getuige van een spektakel: de wabeer in een gevecht met een krab... Mooi, maar na vijf minuten schoten er enkel nog resten krab over...
Ook op vrijdag naar het strand en de slechtste film van ons leven gezien... In de hostel proberen ze u altijd te forceren om drank te kopen... Heel vervelend. Ik zei, nee bedankt ik ga slapen. En zo de kerel die er werkt zei: "sleeping is for the weak and insecure". HAHAHA, belachelijk... Het is echt zo een hostel waar ze manipuleren om toch maar te verkopen.... ERG... Jaja, tot nog toe nog niet veel interessante hostels tegengekomen...
nog een boot- tankstation
Op zaterdag de 28ste terug naar Rio Dulce. We wilden nog met Valerie samenreizen tot dat zij naar Costa Rica vertrekt...
We zijn vier nachten in Hotelito Perdido gebleven. Hotelito Perdido is een fantastisch eco- hotelletje.
Echt een hotel naar mijn hart: elektriciteit met zonnepanelen, regenwater om door te spoelen, en energie- regels. De mevrouw van het hotel is een Poolse, een heel lieve mevrouw die ongelooflijk goed zorg droeg voor ons, lekker kookte, ons haar dvd- speler uitleende, ons meer toeliet dan normaal (zo kregen we wat van haar biologisch zelfgemaakte yoghurt). Zij runde dit hotel al zes jaar en als ze er niet is, laat ze het hotel runnen door inheemse mensen... Ze leek overigens heel verliefd, er liep constant een Franse vriendelijke man (met hotel in Lago Atitlan) aan haar zijde.
Ook alle zaken die ze deed, deed ze met inheemse mensen om hen meer te betrekken bij alles. Super dus! Ja we wilden er in eerste instantie maar een dag blijven, maar het was er zo zalig leuk en rustig...
Wat hebben we er gedaan? Vooral gerust, aan het water gelegen (het was er zo mooi en idyllisch), gezwommen, gepraat, gelezen, gitaar gespeeld,...
Echt chill! We zijn dan de dag erna met De Poolse vrouw en de Franse man naar een prachtige waterval gegaan...
Eerst met de boot naar een prachtige zij- rivier...
De waterval was verschillende lagen, een beetje zoals rivieren waar je canyoning zou doen... Het was er extreem rustig (een stilte die ik nog maar weinig gehoord heb), er waren prachtige hoge bomen die al eeeeeeeuwenoud zijn, het was er adembenemend.
In het water zat het vol visjes die aan uw tenen komen knabbelen. Het is dit soort vissen die men in spa- centra gebruikt om het dode vel op te eten. Het kriebelt wel een beetje eigenlijk... Voor de rest hebben we veel gelachen en genoten.
Wel een beestenboel daar: de ene avond veel muggen, de andere avond motten, de andere avond dikke kikkers, overdag dikke grote leguanen, kolibris, kleine waterschilpadden, 's nachts vuurvliegjes (waauw het zijn net kleine zaklampjes), zalig gewoon. Ook was ik getuige van een vis die ineens spastisch begon te doen en zo uit het water sprong ineens en poef, de vis viel op de bodem. Een groot aantal kleine visjes gingen kijken wat er aan de hand was en als ze zagen dat hij dood was, lieten ze hem liggen...
De leguaan was ook grappig, zo een dik lui beest dat op een veel te dunne tak hangt om te eten...
Op woensdag moesten we het fantastische hosteltje verlaten. Maar het spijtige was, dat het zwaar aan het stortregenen was... Niet te doen. We moesten met plastiek over ons hoofd de boot in...
Ik had het voor het eerst ook koud...
We kwamen toe in Puerto Barrios, vandaar een boot naar Belize, daar nog een bus naar een dorpje, Placencia genaamd. Het was een lange reis en gelukkig trok de hemel zich open.
In Placencia toegekomen, hostel gezocht, gaan eten op het ongelooflijk paradijslijke strand en gewandeld...
Waauw. Het is een schiereiland, dus veeeel zeee, een prachtig wit strand, een supergezellig dorpje met extreem kleurrijke huisjes, heeeel vriendelijke mensen (veel vriendelijker dan in Guate). Echt een gezellige plek met andere woorden... Spijtig dat we hier enkel als tussenstop waren... Dit dorpje staat trouwens in het Guiness Book of Records omdat het de smalste hoofdstraat ter wereld heeft...
Op donderdag de 2de de bus naar Belize City genomen (de hoofstad is Belmopan trouwens ;)) en daar de boot naar Caye Caulker genomen. Dit is een eiland met veel bijzonderheden. In 2000 is er een orkaan gepasseerd dat het eiland in twee gespleten heeft. Het eiland was een piraten- nest (echt Pirate of the Caribbean dus arrrrrrrrrrr), verder rijden er geen auto' s maar wel golfkarretjes, de bevolking is zwart, spreekt grappig Jamaicaans Engels, rookt teveel verboden kruiden en luistert continue naar Reggae. De sfeer is dus nogal relax...
Toen we aan land kwamen, kwam er een verweerd uitziende man naar ons om te helpen met het zoeken van een hotel... Jaja, da is dikke zever. Ze worden betaald door iemand die wel dat hij hun hotel verkoopt... Uiteraard... Nu ja, we lieten ons overpraten en gingen mee naar een hut op het strand. Ale, we namen dat dan... Niets bijzonder en alsmaar minder naargelang de tijd dat we er zaten... Het was een hut op het strand met keukentje en al, ma niet echt proper (zie: handdoek- houder uit rioleringsbuizen gemaakt, een houten vloer met gaten en daarbovenop een plastieken tafellaken gekleefd, het douchewater dat gewoon recht het zand onder de hut inliep, vieze gordijnen, een oud en versleten bed, een vieze zetel). Ma bon, de prijs viel mee en we konden al geen nee meer zeggen.
We moesten dan gaan betalen bij een dikke vrouw die in het vuilste huis ooit woonde. Echt Moeder Flodder: vuile tapijten, honden, etensresten, afval overal op de grond, de tv loeihard, echt het huis van Onslow....Ma bon, dit kon de sfeer niet bederven. Een kleine wandeling op het paradijslijke eilandje... We hebben ons aan de breuk op het strand gelegd en een beetje gezonnebaad.
De dag erna stonden we klaar om de snorkeltour te gaan doen. Belize heeft namelijk het tweedegrootste koraalrif ter wereld (het grootste is het Great Barrier Reef in Australie). Maar ja, ineens stond diene vent van gisteren voor de deur om ons te meklden dat het niet doorging omdat de anderen allemaal iets verkeerd gegeten hadden... Jaja, we hadden hem wel al vier euro gegeven als deposit... Hij beloofde dat het de dag erna ging doorgaan... Maar we wilden eerst toch eens uitchecken of we niet vandaag meekonden met een andere tour en ons geld dan terugvragen. In een andere touroperator zeiden ze ons dat het al te laat was... Toen we hen het verhaal vertelden, wisten ze direkt over wie we het hadden: zijn bijnaam is THE WORM... Jezus...
Goed, geen snorkeltour vandaag, maar de worm had beloofd dat het in orde kwam voor morgen...Ok, we besloten dan weer aan het strand te gaan liggen... Daar de hele dag lezen, schrijven, luilekkeren, beetje snorkelen,... Er knabbelden weer visjes aan mijn tenen, ik heb een immense zeester gezien, ma ECHT GROOT :) En ook een vreemde gele kreeft, kleurrijke visjes enzovoorts...Een prachtige zonsondergang gezien vanop de stoeltjes in het water... 'Savonds wat geschaakt... Ik kan er niets meer van...
De worm kwam langs om de snorkeltour af te zeggen... Weer om een kak- reden. Hij beloofde 's avonds ons geld te komen brengen... Whatever... We geloofden er niet meer in.
Bon, we zijn snel nog een andere tour gaan zoeken. Uiteraard was alles al vol... Maar toch vonden we nog eentje uiteindelijk... Oef... We vertrokken met de speedboot naar de eerste plek.
Plons, het sop in: Waaauw, immense schildpadden, barracuda's, extreem veel kleurrijke visjes, waauw....En er was een school visjes die ons constant volgde en tussen ons kwam zwemmen...Schattig...
De tweede stop was een plek vol haaien: de schipper gooide vers gevangen vis in de zee en er kwamen een tien- tal verpleegster- haaien op af... Mooie beesten... Tussen hen in zwommen ook immense roggen die een stukje vis probeerden mee te pikken...
Volgende stop was een plek vol zeekoeien.... Eerst zagen we er twee die rustig vooruit zwommen terwijl ze schattig in elkaars hoofd knabbelden... Daarna zijn we nog ene gevolgd die heeeel groot was... Net als de schildpad zag ge hem rustig naar het wateroppervlak zwemmen om naar adem te happen... Hij is zoooo traag.... Zwem, zwem, geeuw, geeuw, geeuw... Log, groot en hij heeft een ongelooflijk schattig zeehond- snoetje.... Hij keerde hem eens om om nieuwsgierig maar toch onverschillig naar ons te kijken... Subliem... Hij was heel dicht bij mij, keek eens rond, geeuwde en zwom rustig verder...
Dan zijn we op nog een plaats gestopt: een soort van tuin van zeeplanten vol visjes die zo uit de film van Finding Nemo kwamen. De uitdaging was om eventjes tussen een school kleurrijke visjes te zwemmen... Het was een fantastische dag geweest. Waauw, heb er weer volop zin in om te gaan duiken... 'S avonds op t gemakje... En ja hoor, de worm is -verrassend- het voorschot komen terug betalen... Hij zei dat we reclame voor hem moesten maken tegen andere toeristen... Euh, nee, da denk ik nie...
De dag erna vertrokken naar San Ignacio, dicht bij de Guatemalteekse grens... Het valt me op dat Belize echt zoveel veiliger is dan Guatemala. Ook de armoede is echt een groot verschil. Ge ziet hier ook Maya- inheemsen, maar die zien er gezonder uit en dragen geen zware zaken op hun hoofd. Hun huisjes zien er ook veel beter uit... Naast inheemse Maya' s, ziet ge hier veel zwarten en mulatten en andere kruisingen, er zijn veel Chinezen (zie in alle supermarkten waar ze waren verkopen die al twee jaar overtijd zijn) en tot slot zijn er de menonieten, ge weet wel, heel blanke mensen vergelijkbaar met de Amish.
En er zijn geen problemen, iedereen drijft handel met elkaar en zit gezellig samen op de bus keuvelend in vreemde taaltjes, Engels, verbasterd Engels of Spaans... En ik denk dat zo een mooie samenleving vooral komt doordat ze veel te veel naar reggae luisteren ( ;) ): Let s get together and feel allright. Het komt vooral door de totaal verschillende geschiedenis en door betere overheden... Goh ja, het is natuurlijk hoe ge het bekijkt he, het is er nog altijd geen rozengeur en manenschijn zoals het zou moeten he...
San Ignacio
In San Ignacio hebben we een tour gedaan naar een grot... En niet zomaar een grot... Eerst een jeep- tocht van een uur. Op een heel slechte weg... ("Met de jeep door het oerwoud, met een stoet papegaaien om ons heen"). Dan een uur wandelen door het oerwoud.. We moesten de rivier drie keer oversteken (eerder doorploeteren, want door hevige regen-seizoen- regen was de rivier modderig)
en we hoorden brulapen, toekans, beestjes in het gras wegspringen en we zagen prachtige vlinders fladderen.
We kwamen toe aan de grot... Eerst helmen met zaklamp op, sandalen met kousen aan en hup... We moesten direkt een stukje zwemmen... Prachtig helder water...
Dan klimmen, klauteren, kruipen, door kleine watervalletjes, smalle spleten... Af en toe moesten we de zaklamp uit zetten om in het pikdonker naar de gids te luisteren. Hij vertelde in de grote inkomhal dat een grot een sacrale plaats voor de maya' s is. Enkel de speciale leden van het dorp konden hier binnen. De geesten van de onderwereld leefden hier... Als ge binnenkomt, scheen de gids op een rotsformatie en die leek op een jaguar, wat voor de maya' s een bewijs was dat ze moesten oppassen...
De stalagtieten en -mieten die de tijd gevormd had, waren adembenemend... Ongelooflijk...
Na het klauteren, kwamen we toe in een uitgeholde hoge grot met formaties vergelijkbaar met een kathedraal... Er lagen scherven van potten...
Ongelooflijk.... Het was een immense zaal... Echt, ik heb er geen woorden voor... De potten waren uit verschillende tijdperken...
Ook zijn er zeven vrijwilligers geofferd geweest. De eerste dat we zagen had een afgeplat voorhoofd.
Dat was een schoonheidsfenomeen bij de maya' s. De moeder bond een plank tegen het hoofd van de baby en zo werd het voorhoofd plat. Ook waren schele ogen en kapotte tanden een schoonheid (vele goden werden voorgesteld met platte hoofden, schele ogen en kapotte tanden, vandaar). Om een kind schele ogen te geven lieten de moeders constant iets tussen de ogen van hun baby bengelen...
Er lagen nog een aantal versteende skeletten en veel scherven. Onze gids vertelde dat die potten werden gebruikt om wierook in te verbranden... Dus die grot hing vol rook toendertijd... Ook namen ze hallucogene middelen (lekken aan kikkers) en bleven ze drie dagen lang rituelen uitvoeren...
Ergens achteraan, tussen vele stenen in een uitholling, heeft men een perfect bewaard skelet gevonden... Ongelooflijk.... Dit was een jong meisje...
De reden van de rituelen hier uit te voeren: de god van de regen Cha' ac woonde hier... Ge hoort namelijk altijd druppels vallen in een grot... In tijden van droogte offerden ze vanalles om de god voor regen te vragen... De god van de regen heeft een hekel aan apen (apen zijn mislukte mensen, mensen uit hout, terwijl de maya' s -zoals jullie wel weten, uit mais zijn), dus het gebrul van apen of het gebruik van apen- symbolen, maakt de god boos, waardoor hij het laat regenen... Ongelooflijk...
Ook is er een schaduw van een oud vrouwtje zichtbaar...
Zot hoe de maya' s zo een immense potten door die smalle spleten van de grot kregen...
Het grootste probleem in de grot, is dat vele toeristen de scherven aanraken (en zelfs de schedels), waardoor er al veel vernietigd is geweest. Zo was er een toerist die zo lomp was eens in de schedel te porren, waardoor er nu een gat inzit... We moesten zelfs rondlopen met kousen, omdat het vet van ons vel de rotsen aantast...
Een van de hoogtepunten van wat ik totnogtoe gezien heb: cultuur en natuur verenigd. WAAAAUW... Ik ben fan van Belize... AANRADER!
'S avonds zagen we een kikker over de straat huppelen. We dachten dat het moeder en kind was.
De dag erna (ik ben niet zo goed meer mee met de dagen, sorry) zijn we dan vertrokken naar Flores. Alles met het openbaar vervoer gedaan, wat ons tien keer goedkoper uitkwam dan met een reisbureau... Alles heel goed verlopen... Het valt wel op dat er heel veel politie op de baan staat door wat er gebeurd is een maand geleden...
We kwamen toe in een fantastische hostel ·los amigos, installeerden er ons en zijn dan het stadje gaan verkennen. Flores is een eiland in een meer... Heel mediterraans...
Tikal wordt vervolgd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten