De tijd gaat verdomd snel…
Hier een samenvatting van de vorige twee weken.;)
Eerst en vooral: een ongenoegen… Bij het binnenrijden in de stad Antigua, kregen we een reclame-pakketje. En nee, dit was niet zomaar een pakketje: er zaten staaltjes van medicatie in: pijnstillers in alle zwaartes, 2 stalen antibiotica (met op de doos geschreven: ‘enkel op voorschrift verkrijgbaar’), maalox en lactacyd… Ok, die twee laatste zijn niet erg. Maar zware pijnstillers en antibiotica????? Daar komt dan nog bij dat er GEEN bijsluiters bij de antibiotica zat… Wat doen in godsnaam de mensen die geen internet hebben? “OOOh, ik ben ziek, juist, ik heb nog een staaltje liggen, ik zal dat maar nemen”.
Verder was ik ook getuige van het grappige –en gevaarlijke- feit dat een tuctuc zijn achterwieltje verloor in een bocht… De tuctuc reed eventjes verder op zijn as. Gelukkig hadden de inzittenden niets, buiten de platte lach…
Ik heb ook besloten in het gastgezin, waar ik al al die maanden zat, te blijven. Ik wou er weg, omdat ik helemaal de enige in het huis zou zijn. Maar mijn vriendschap met Vida hield me hier.
Op maandag wist me ze wel te vertellen dat de familie haar twee en half weken vrijaf geeft, omdat er niet genoeg werk is. Ja lap, da’s nu ook weer typisch!
Diezelfde maandag ben ik ook nog naar de kliniek gegaan omdat het labo me wist te vertellen dat ik weer drie parasietenfamilies én een bacterie heb. De dokter schreef me dus antibiotica en antiparasiet-pillen voor. Het probleem is vooral dat als ge hier lang woont, uw aandacht voor het eten verzwakt: ge gaat al eens sneller een slaatje eten, tanden poetsen met kraantjeswater,… Nu dus niet meer!
Die week was indien-week van de papers. Dus naast het paperen, sporten en werken heb ik geen zotte mededelingen.
In Los Patojos was het super-gezellig. Echt dag en nacht verschil met wat het was in Alotenango. Geef mij maar de warmere manier! Thibault heeft aan een jongen de akkoorden van het liedje ‘Zombie’ aangeleerd. Die jongen was eerst gesloten en stil en leeft nu helemaal op. Op twee weken heeft hij geleerd te zingen en tegelijk de akkoorden te spelen. Het gezang is wel nog een beetje heel vals, maar dat komt goed! Ik heb de tekst van Zombie in het fonetisch Spaans geschreven (vrij grappig zoals het woord another = ‘enader’, taking = teykin).
In ‘the circle of trust’ ging het over seksualiteit. Waarschijnlijk zal ik eens een les aan de meisjes geven over seksualiteit en hen er laten over praten en vooral hen in hun hoofd planten dat vroegtijdige zwangerschap sterk af te raden is.
Verder beginnen Thibault en ik volgende week een film te maken met hen.
Een van de jongens was een week niet geweest (en ook niet naar school) omdat hij terug in een bende –de mara’s- was terechtgekomen, terug beginnen stelen, niet meer naar school,.... De baas van Los Patojos is met hem gaan praten en nu is hij voorlopig weer goed bezig.
Op vrijdag wat in het park gezeten om met Patojos- collega Thibault de film die we met de jongeren gaan maken te bespreken. Ik heb een aantal foto’s zitten trekken van de dingen des levens in het Parque Central.
Zoals een albino- indiaanse. Bij de indígenas worden albino’s gezien als mensen die meer in contact staan met de goden. Deze mensen hebben dus een hoog aanzien (en dit in tegenstelling tot in Afrika). Een wazige foto, wat spijtig is.
Zoeken naar eten en blikjes om dit laatste dan naar een sorteer- centrum te brengen. De allerarmsten houden zich ermee bezig omdat ze er een centje voor krijgen. Ge kunt ook zien dat de andere mensen daar niet meer van opkijken.
Ook families halen er wat plastic flessen uit om dezelfde reden als supra.
Een prachtig bloemstuk op de fontein siert het park. Het kleine kindje dat ge ziet, nam een vies stukje limoen van de grond en stak het in haar mond. Ook waren we getuige van haar grote vies- water- dorst: hupla, parasieten en andere vieze beesten.;)
In de volgende foto valt op dat de indígena- vrouwen traditioneel gekleed blijven, terwijl de mannen in westerse kleding rondlopen
Tot slot, de donkere wolken van het regenseizoen! Snikheet, vochtig, veel muggen en veel kakkerlakken. (JAK)
‘S Avonds was het verjaardagsfeestje voor Elise. Het was een feestje bij haar thuis en ’t was super-gezellig en leuk!!! Was leuk om nog eens met iedereen van de Belgen en Nederlanders een feestje te bouwen en bij te praten! Met z’n allen staan dansen en veel plezier gemaakt. De piñatas van Elise waren Mario en Luigi!
Op zaterdagnamiddag Guate City gaan bezoeken.
FOTO 500
Gewoon het grote plein gezien eigenlijk. Ge ziet er vooral nog een grotere mengelmoes aan mensen dan in Antigua: van heel rijk tot heel arm. En de stad ziet er helemaal niet zo gevaarlijk uit als ze is. ;)
Op zondag zijn we naar een waterpretpark gegaan! Geweldig! Ik hou daar nog altijd van he. In België zijn dat dan altijd gesloten subtropische waterpretparken. Maar hier zijn ze in open lucht en écht subtropisch :p. Geweldig leuk voor iemand die daar heel hard van houdt. HEHE. Het thema was natuurlijk ‘de maya’s’ en er waren gewoon tempels nagebouwd. Grappig. Zotte glijbanen trouwens eneuh het kost suuuuperweinig.
Naast het waterpretpark, was er een gewoon pretpark. Eerst komt ge binnen in Guatemala (het centraal park van Antigua is er gewoon nagebouwd).
dan Tikal (geschift, het is even hoog als in’t echt zei men mij). Ale ik ben benieuwd!
dan Venetië (ja, Venetië) en Rome
dan Parijs
FOTO 526
en Spanje: het Alhambra
een stad in Duitsland
Echt een stukje Europa met palmbomen HAHA.
Toen ik op de vliegende stoeltjes zat, barstte er in de verte een onweer los, een schitterende bliksemschicht toornde boven de palmbomen uit. Mooi! Moe maar tevreden naar huis. Mijn innerlijk kind is weer voor een tijdje tevreden gesteld.
Op maandag 2 mei terug naar school: het was leuk in Los Patojos. De kinderen zijn echt vriendelijk en grappig. We hebben helpen kuisen, ik heb diabolo gespeeld (ik was onder indruk da’k het nog kon).
Erna was er een optreden voor de sponsor-Amerikanen. Er was een wedstrijd om het beste kledingstuk met krantenpapier te maken. Ik ben dan bij de kleutertjes gaan helpen omdat zij allemaal een kledingstuk uit krant wilden. Leuk! Erna was het optreden van de muzikanten in ons project en tot slot modeshow van de kranten-kleren. Leuk!
In september pas verkiezingen, nu al volop reclame voor de 15 partijen. Haha, het is hier bijna even erg als in België.
Op dinsdag was het rustig in Los Patojos. Ik heb een jongen ‘Edy’ geholpen met zijn huiswerk (Midden- Amerika tekenen). Voor de rest hebben we met de jongeren die wilden een verhaal voor een film opgesteld. Daar zullen we ons de komende dagen en weken mee bezig houden. Soms is het moeilijk om alle jongeren te laten meewerken. Hun eerste ideeën gingen vooral als volgt ‘euh, sexy vrouw, strand, wordt vermoord, mannen blij en bezuipen zich,… (Ahum, niet echt wat we voor ogen hadden natuurlijk).
Op woensdag hebben we het verhaal uitgeschreven en een plan gemaakt hoe we het gaan doen. Voor de rest heb ik UNO gespeeld met de pubers. Leuk!
Op donderdag heb ik Edy geholpen met de getallen in het Engels te schrijven en ben ik wonder boven wonder beginnen gitaar spelen. Goh, ‘Broeder Jacob’ kon ik al, na vandaag ken ik al drie akkoorden! Whaaa, zalig! Ik mis mijn sax en als ik nu eventjes een beetje gitaar kan leren in de plaats… Waarom besef ik dit zo laat wat muziek met me doet? Oh ja, ik weet het weer…
Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik me gewoon één van de pubers voel (haha, UNO spelen, diabolo spelen, gitaar en breakdance leren GEWELDIG). Ma bon, zo blijven de pubers bezig en ik ook ;).
Op vrijdag rustig over en weer gelopen, wa geschreven aan mijn eindwerk en in’t zonnetje gezeten. Het plan was om in de namiddag te gaan tennissen (tennis en gitaar hmmm, vreemd, nee? Mis ik iets?)
Maar goe, we kwamen in ‘Hotel Soleil’ toe in onze tennue. En guess what? Het kostte 12 euro per persoon (we waren met drie) plus nog 5 euro voor 2 racketten. Jezus, hoe duur is da voor Guatemala? Nu ja, het is een ongelooflijk snob-hotel dus ze keken er ons buiten. We zijn dan maar terug naar huis gegaan.
Op zaterdag naar Iximché. Dit is een maya- ruïne in een prachtige omgeving.
Het was overigens de eerste hoofdstad van de Spanjaarden toen ze hier toekwamen. Een prachtig weertje, een ongelooflijke stilte (enkel het geruis van de bladeren). En sacrale plek in de bergen.
Heerlijk! Ik vond het er impressionanter dan in Copán (in Honduras) door de sfeer die er hing… Wat een zicht ook…
Op de weg terug zag ik reclame voor een typisch inheems gerecht. Het heet kak’ik. “Gij ook wa kak’ik?” Mmmm, lekker.
Op zondag eens de consumptie- maatschappij van de rijken in Guatemala City gaan uitchecken: in de Mac Do gaan eten en vervolgens naar een schandalig sjieke ‘mall’. Miljaarde. Gek hoor, wetende dat er buiten suuuperarme mensen zitten te bedelen voor eten.. Er was zelfs een water’val’ dat uit het plafond naar het onderste verdiep naar beneden viel. Het veranderde van kleur en er vielen zelfs figuren en letters uit druppels.
Wow, mottig verhaal: Thibault had een film gemaakt voor Ignacio van de BVSC. Ze gingen hem daarvoor 100 euro betalen. Nooit heeft hij dat geld gezien. Hij ondernam iets en stapte naar de leiding van Los Niños. Er was dan een vergadering met Ignacio, zijn manager, Thibault en Virginie van Los Niños. Ignacio durfde te beweren niets te weten van de film (terwijl hij het zelf had gevraagd), beweerde die nooit gezien te hebben en als de film hem getoond werd, zei hij die niet goed te vinden (terwijl hij wel akkoord was toen de film gemaakt werd). Hij beweerde zelfs Los Niños niet te kennen (terwijl hij een goede vriend van de bazin is, zijn manager de man is van de rechterhand van de bazin en erna zei dat hij al veel te veel geld geschonken heeft aan Los Niños), hij werd kwader en kwader en is het gewoon afgetrapt, na nog een aantal scheldwoorden uit te roepen. Conclusie: met zo iemand wil ik niet samenwerken. Ik hoop alsnog dat hij zich excuseert en Thibault betaalt. Zo niet, dan is het heeeeel spijtig, maar dan steek ik mijn tijd niet in zo iemand.
Nog een mottig verhaal: een aantal collega’s wilden de vulkaan de Acatenango gaan beklimmen. Een gids, twee politiemannen en een lange tocht. Wat hoorde ik vandaag? De tocht was nog maar net begonnen en ineens kwam een Zwitser de berg afgelopen. Een bende rovers had de groep van de Zwitser overvallen (er was geen politie mee met die groep). De gids had ook een geweer, dus eerst was er een heen en weer- geschiet. Maar de gids had geen geluk: een kogel was door zijn ene been in zijn andere gevlogen. Zeven Russen (biologen ofzo) die de schoten hoorden, renden naar de plaats van gebeuren, sjorden een draagberrie en namen de man mee naar de voet van de vulkaan. M’n collega’s hebben de tocht natuurlijk niet meer gedaan (bah, wetende dat er rovers rondlopen,…). En wat met de Russen? Die liepen de straat blootvoets verder. Amai man!
Vandaag, dinsdag 10 mei is het moederdag in Guatemala. Dit is vrije dag hier dus de kinderen moeten niet naar school…
Overigens was het gisteren proces van een ex- president die miljarden geld uit de staatskas heeft gestolen. Hij is onschuldig verklaard. Zijn vrienden blij! Een van die vrienden is nu presidentskandidaat. Da zal hier nog wat worden… Ik vraag me af hoeveel geld die ex- president (Portillo) zal gedoneerd hebben aan de rechter…
Met deze dingen des levens in Guatemala besluit ik mijn blog!
Dikke zoenen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten