Een kleine inleiding :)
Als we de wereldbevolking zouden reduceren tot een klein dorpje met enkel 100 inwoners en de proporties van de huidige wereld behoudend, dan zou dat dorpje er als volgt uitzien:
- 57 Aziaten, 20 Europeanen, 20 van het Westelijke halffront en 3 Afrikanen
- 52 vrouwen en 48 mannen
- 70 niet blanken en 30 blanken
- 89 hetero’s en 11 homoseksuelen
- 6 personen zouden 59% van de rijkdom van het dorp hebben en die 6 zouden Noord-Amerikanen zijn
- Van de 100 personen, leven er 80 in onmenselijke situaties
- 70 mensen kunnen niet lezen en 50 zijn ondervoed
- 1 persoon sterft, 1 kind wordt geboren
- 1 persoon heeft een universitaire opleiding en 1 persoon heeft een computer
Waar bevinden jullie zich in het lijstje?:p
Een verhaaltje over de rechteloosheid in Guatemala: De president Alvaro Colom heeft een vrouw. Zij zou graag presidente worden. Maar dat mag niet als je de vrouw van de president die aan de leiding staat bent. De vrouw wil zooooo graag meedoen aan de verkiezingen. En wat doet haar man uit liefde? Hij vraagt de scheiding aan. Ze scheiden vol liefde en kussen elkaar vaarwel. Moeha. Nu mag ze meedoen aan de presidentsverkiezingen.
Nog een verhaaltje: Ik ga naar de winkel en de man vraagt ‘ah seño, ben jij van de hoofdstad?’ ‘Nee’, zeg ik, ‘ik ben uit België’. Hij verschoot dat ik geen Guatemalteekse was. En dit was de eerste keer in al die tijd dat iemand dit dacht (ligt dat dan aan mijn zwarte haren?). Nu ja, of dit zo positief is, is wel de vraag. Want in de hoofdstad wonen de blanke, rijke Guatemalteekse grootgrondbezitters. Ik die dit aanvoelde zei ‘jaja, ik werk als vrijwilliger in een schooltje’. Die man begon me uit te lachen. Ik ben helemaal niet wat die arme man gedacht had… Hehehe.
De werkweek van 28 maart t.e.m. 1 april: Dinsdag riep de directeur me op zijn bureau. Hij stelde me voor om na de paasvakantie een projectje op te starten. Dat zou het volgende inhouden: de kinderen zouden naar mij komen in de bib, ik zou hen uitleggen welke boeken ze waar vinden en hen helpen met zoeken. De kinderen die leesproblemen hebben, zouden tijdens de lessen bij mij komen en ik zou samen met hen dan lezen en hen helpen met taken te maken.
Hopelijk komt dit goed want dit is echt iets dat ik al van in het begin wou doen en voorgesteld had. Nu pas gaat hij ermee akkoord… Toch maar vreemd. En ook, hij is iemand die veel belooft, maar het uiteindelijk niet doet.
Het zou leuk zijn, want de laatste twee weken begon ik me zelfs wa te vervelen in mijn klasje en begon ik stilaan al uit te kijken naar een ander project voor na de paasvakantie… In mijn klasje heb ik namelijk niet zoveel meer te doen. De lerares doet alles zelf en het enige dat ik nog deed, was verbeteren. Dit zou weer wat leven in mijn werk hier blazen.
‘K was op dinsdag ook op zoek naar een afscheidcadeau voor mijn zalige kotgenoten Sanne en Martin. Het enige wat ze nodig hadden waren kleine flesjes voor shampoo enzo in te steken.
Maar guess what: de zoektocht was lang. In de markt stuurden de lieve, vriendelijke marktkramers mij van hot naar her (zo van: daar bij die man nr rechts (naar links wijzend) en dan nog tot het einde van de gang tot ge een kleine vrouw ziet WHAHAHAA). En daar niets gevonden. Ze wisten me te zeggen dat ik naar de supermarkt moest.
In de supermarkt verwezen ze me naar de apotheek.
In de apotheek verwezen ze me naar de markt en de supermarkt. Wahaha.
Uiteindelijk was er een apotheker die op het lumineuze idee kwam van pipi-staal-potjes mee te geven. Awel ja, da sluit goe, dus ik besloot het te kopen.
Sanne en Martin waren heel blij met dit grappige maar handige cadeau. Sanne keek er al volop naar uit de potjes al te vullen (met zeep-soorten welteverstaan). Ze kunnen nu zelfs specifiëren wat er in de potjes zit (zie: kleur van vloeistof, naam dokter, datum, ziektebeeld, adres,…)
De immens lange zware tocht naar de plastieken potjes was geslaagd en niets of niemand kon me obstakels in de weg leggen.
Onderweg uiteraard veel winkeltjes tegen gekomen en er ook gestopt! Wat t-shirts rijker (belachelijk goedkoop: 2 euro per t-shirt). Ook even langs de kapper (8 euro voor een stylish kapper met redken-producten en ja, tis mooi geknipt (door een homo-Guatemalteek)).
Het was schitterend weer en de vulkanen lagen mooi gehuld in een waas van lichte mist en rode ondergaande zonnestralen. Aaah, heerlijk! Welk een zaken een mens toch gelukkig maakt.
Ik begin overigens smoorverliefd te worden op de markt: ALLES is er voorhanden. En hoe meer ik er loop, hoe meer hoekjes met specifieke brol ik er vind. De uitgang is wel altijd zoek en het is er vuil, maar dat maakt het zoooo gezellig. Lekker ronddwalen in een net vol handel, grote en kleine, vuile en propere, donkere en bleke mensen. Alles kunt ge er vinden, behalve kleine plastieken flesjes dan.
31 maart: Afscheidsetentje bij ons thuis voor Sanne en Martin.
Heel de familie van het huis en de vrijwilligers samen, heel lekker eten. Heel gezellig! Ik heb zooo een spijt dat ze vertrekken… Ze hadden een origineel cadeau voor de familie: vorige week waren de parkietjes gestorven, dus ze hebben nieuwe gekocht: een blauwe en een witte, Sanne en Martin . Blij dat de familie was … Haha, het eten was fantastisch lekker maar het dessert was blauwe en rode dril-gelatine. Het leek wel een geplette smurf.
878
1 april: weer vrijdag! Geen les omdat het rapport-uitreiking en oudercontact was.
Paper nummer 2 afgewerkt, stageverslag nummer 3 afgewerkt en aan het zwembad aan paper nummer 3 begonnen! En ’s avonds na het KIDS-restaurant verder gedaan. Het Kids-restaurant was de max, we waren er een maand geleden al eens geweest. Vandaag was het Spaanse dag: heerlijke tapa’s, paella en tot slot citroen-taart (en ja hoor, da’s echt één van mijn favoriete taarten). We hebben gesmuld. En ’t was fijn: bijna iedereen van ‘Los Niños’ was er en ’t was heel gezellig. Onze bediener Wini was schattig: zijn Engels was lief en hij diende goed op: flinke jongen!
Ahaaa, trouwens ik heb de etymologie van ‘Guatemala’ gevonden: het komt van ‘guauhtemallan’ (lijkt verdacht veel op een Amerikaan die ‘Guatemalan’ zegt), wat een woord is uit de Indiaanse taal het Náhuatl voor ‘plaats van de bomen’.
Ik heb veel nagedacht…
Ik vind het werken in Alotenango absoluut niet meer leuk. Dictator Julio valt tegen, in de klas heb ik buiten het verbeterwerk niets meer te doen, het sorteren van de boeken in de bib is bijna klaar en ik heb echt géén idee wat ik nog verder kan doen. Het project dat dictator Julio me voorstelde , is niet realistisch. Hij is iemand die veel belooft maar als het er dan uiteindelijk op neer komt,… Daarom blijf ik niet bij de pakken zitten en zoek ik iets anders… Er zijn plaatsen waar ze meer mensen nodig hebben…
Op zaterdag was het sportfestival georganiseerd door Martin. Alle NGO’s met schooltjes deden mee. Er waren 250 kinderen en het was prachtig!!! Een marathon, voetbal, basketbal, frisbee en matado (of ook wel dodge-ball). Alle vrijwilligers hielpen met de bussen tegen te houden op straat, met het water geven aan de kinderen,…
Het was mooi, echt mooi! En de kinderen deden hard hun best. Niet allemaal natuurlijk, want tijdens de marathon waren we getuige van kinderen die te midden van de straat uit een auto stapten en begonnen te lopen. Een van hen is uiteindelijk gewonnen: erg, zoooo vals spelen en dan nog de ouders die daarin meewerken…
Er was een demonstratie van rolstoel-basket.
De voetbal-ploeg van Antigua was er ook en de winnaars van het voetbal mochten tegen hen spelen. En guess what? De kinderen zijn gewonnen. Voetbal is niet mijn ding, maar toch vind ik het een prachtige sport. Het verenigt zoooveeel mensen. Zooooveeel kinderen en volwassenen trekken zich op aan voetbal. In elk land, voor vele jongetjes, arm en rijk is voetbal een troost om weg te vluchten van de dagelijkse miserie.
908
Ik geraakte aan de praat met een andere NGO ‘Los patojos’ en ik zou daar de kinderen in kleine groepen mogen helpen met hun huiswerk, de kinderen creatief leren schrijven (verhaaltjes, gedichtjes,…) En ja hoor, ik heb gezegd dat ik bij hen kom werken.
Ik voelde me zooooooooooooo gelukkig met die beslissing! Eens een nieuwe frisse wind!!!
In de namiddag was het afscheidpicknick van Sanne en Martin op een hele leuke plek: op een half uurtje stappen van Antigua zijn er openluchtzwembaden. Echt geweldig. Het lag in landelijk gebied aan een steengroeve: het was er wat desolaat, maar dat gaf het geheel een wat mysterieuze sfeer.
’T Was een snikhete dag (het is hier nu elke dag vochtig heet) en het deed zo’n deugd om in het frisse water te plonzen!!!
Het was een supergezellige en leuke namiddag met hapjes en drankjes en een supersfeer!!! ‘K zal hen toch missen ze… Ik heb voor hen een woordenboekje gemaakt met Gentse woorden omdat ze dat altijd al wou. Hihi. ’S Nachts zijn ze dan vertrokken naar Peru.
Zondag 3 april: Weer een snikhete dag. Wel zalig amai! We waren uitgenodigd bij Christel thuis (stageverantwoordelijke hier). Vele Nederlandse, Belgische en Guatemalteekse NGO-mensen waren er. En wat was de reden? Cubaans feest met Ignacio!!!! Heerlijk: een barbecuetje, veel leuke mensen, een zalig Cubaans ritme en reggae op de achtergrond, een Cuba Libre’ken en de zon. Kan het nog zaliger? De max! Het was een zalig optreden!
Maandag 4 april: Ik had superveel zenuwen om mijn beslissing mede te delen aan Julio. Maar hij zei gewoon ‘ok’. Ahja...
En de kinderen, jah, die zeiden ‘noooo, señooo’… Wel spijtig voor de kinderen. Maar ja, de beslissing is er… ‘K zal ze missen, maar ik ben blij da’k een keuze gemaakt heb. Het is ook wel eens goed om in een ander project te werken, gewoon al om te zien hoe anders ze werken…
Dinsdag 5 april: Het bibliotheek-werk is zo goed als af… Ik besefte wel des te meer hoe hard ik de kinderen van m’n klasje zal missen.
In de namiddag had ik een afspraak met Ignacio en zijn manager. Geweldig! Die man is de max! We praatten over zijn komst naar België. De concrete feiten opgesomd. Ik zal nu moeten kijken of mijn beginnend manage-talent en mijn portefeuille de plannen zullen aankunnen en met Stichting Los Niños bekijken wat zij zullen betalen voor het benefietconcert.
Als het succes heeft, super! Maar zoniet: aiai.
Een ex-Buena Vista Social Club zou toch veel volk moeten lokken heee.
Hij snapte dat ik wat twijfelde maar vindt dat mijn plannen heel goed klinken en dat mijn ‘charisma!!!’ (stoefstoef) me zal helpen en doen slagen… Hij zei me te vertrouwen dat het goed zal georganiseerd zijn. Slik! Maar wel een geweldig compliment van zo’n groots muzikant… Goed, jullie horen er later wel meer van!
Thuis heb ik afscheidsbriefjes geschreven voor de kindjes en cadeautjes ingepakt (koekjes en twee glitter-stylo’s).
Woensdag 6 april: Het afscheid!
Eerst de kokkinen die elke dag zo lief en sympathiek en nieuwsgierig waren. Wat een schatten! Ze vroegen me gisteren overigens of ik twee meter meet… Hihi!
De kinderen wilden constant foto’s trekken. Ik liet ze dat dan ook doen en er zijn een aantal mooie uitgekomen. Oooh zo lief dat ze toch zijn…
Erna was ik in de klas en ik kreeg een dankwoordje van twee kinderen en een dankwoord van Irma. Ik begon gewoon te wenen. Jajks. Ik heb de kinderen een super-toekomst gewenst, dat ze echt moeten vechten om hun dromen te verwezenlijken, dat ik hen graag zie en dat ik hen het beste toewens.
Ik kreeg van iedereen een lief briefje en gaf hen een dikke knuffel. Ooh, ik was over-vertederd. Erna stelden ze mij nog allerhand vragen (wilden mijn telefoonnummer en e-mail voor als ze ooit een e-mailadres hebben,…) Ik beloofde hen nog eens langs te komen op het einde van juni. Wat een schatjes. Ik gaf elk kind een pakje met een persoonlijk briefje maar zei hen dat ze het pas na de les thuis mochten bekijken.
Op de bus las ik dan hun briefjes: traantjes liepen uit mijn ogen. Zo lief! Snik! ‘K zal ze toch missen ze! Gek hoe snel ge u hecht aan die kinderen.
Donderdag 7 april: Mijn eerste dag bij de NGO Los Patojos: De filosofie van Los Patojos is fantastisch. Ze hebben een heel andere manier van werken dan vele andere scholen: ze willen de kinderen van de straat halen en hen nuttige zaken aanleren. Zo gaan ze in de voormiddag naar school en kunnen ze in de namiddag naar Los Patojos komen.
Daar leren ze hun creativiteit te gebruiken: ze leren jongleren, breakdance, muziek (er is een zaaltje met een drum, een synthesizer en een aantal gitaren.)
Ze vinden het samenwerken met vrijwilligers van uiterst belang omdat onze landen vrijer denken en dus meer creatieve mensen voortbrengt. Ze vinden onze inbreng van uiterst belang.
Vele kinderen die in het project zitten waren voorheen verslaafd aan drugs of lijm en vullen nu hun dagen met positieve zaken.
De kinderen waren ook direct heel open tegenover mij, ik heb zelfs al op een coole manier handjes leren schudden. Ik heb een stoere gast geholpen met de rijm van zijn zelfgeschreven rap-nummer. Erna heb ik met een meisje een rollenspel gespeeld in het Engels en tot slot een jongen met zijn huiswerk geholpen. Echt geweldig! Ik vond het leuk en voel me goed binnen de filosofie van het project.
Na de Paasvakantie begin ik eraan zie! Ik zie het helemaal zitten!
Vrijdag 8 april: De bon dat ik voor mijn verjaardag had gekregen gaan vervullen (massage, pedicure en manicure). Deed me deugd! Voor de rest gepaperd. De familie was een paas-altaar aan het maken trouwens... Vreemd!Met fruit en al!
Zaterdag 9 april en zondag 10 april: Niets meer dan fitness, paper en valies maken. Vida vertelde me dat ze haar broer mist, ze kan hem niet meer terugzien omdat hij illegaal in Amerika woont en het is een te groot risico om terug te keren :(. Hij is 15 uur onderweg geweest om er te geraken. Haar grootste droom is om hem eens te gaan bezoeken daar.
Tot Slot: nog een foto van het voetbal met de daklozen: hier had ik bijna een goal gemaakt ;)
Maar dan...
Zo, schatten, de volgende keer dat ik jullie schrijf zal na mijn reis naar Honduras zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten