Haaaalooooo,
Na wat uitrusten en tortilla met pikante papas (aardappels) te eten, zijn we naar het stad vertrokken met de fiets! Ge kunt hier dus fietsen huren en daarmee de hele stad rondfietsen. Schitterend!!! En er zijn zotte fietspaden! Het deed deugd, op de fiets, met het zonnetje in mijn gezicht. Een lente-gevoel… Heel vreemd als ge net uit Belgenland komt! Naast mij op de baan, reed er een moto en ik kreeg de Ché Guevara-droom: moet zalig zijn Midden en Zuid-Amerika op de moto rond te cruisen. Valt zeker te overwegen… Een groot nadeel: de stad is zoooo druk, dat fietsen hier echt heel SLECHT is voor de longen…


Daarna in het centrum rondgelopen: ongelooflijk druk, het leek wel de Gentse Feesten, maar dan nóg kleurrijker. Het Mexicaanse volk is effectief een mengkroes van mensen. Heel Europees, heel inheems, heel gemengd... Iedereen loopt chaotisch door elkaar, tegen elkaar, tussen de auto’s…


We kwamen aan de kathedraal en ‘k verschoot me een ongeluk: in het midden van het plein kerstbomen, ijspistes, heuvels met sneeuw waar ge kunt afglijden en dát bij een temperatuur van 20 graden… Zeer milieubewust zijn ze dus wel niet: die energie die men verbruikt om het ijs ijzig te houden. Nu ja, Pamela (meisje bij wie ik logeer) vertelde me dat deze activiteiten gratis zijn en dat de arme kinderen dat dus super vinden om gratis eens van sneeuw te kunnen genieten… Maar zijn daar nu echt sneeuw en ijs voor nodig denk ik dan… Zie mij hier in t-shirt en op de achtergrond de immense ijspiste...

Verder in de stad gelopen en iets gaan eten: en ja, ik heb taco’s met chili gegeten (aaaaargh pikant) en een corona gedronken… Pamela haar overbuur kwam toe: een interessant persoon (filosoof –muzikant). Het is echt niet moeilijk om te bedenken vanwaar zijn interesses komen: zijn ouders hebben hem Zarathustra genoemd! Echt waar! Ik kon het eerst niet geloven, ik dacht dat het een bijnaam was!


Met Pamela en Zarathustra verloren gelopen in hun eigen stad… Het is een dambord en alles lijkt dus op elkaar. Elke straat in de stad heeft een bepaald kenmerk: een straat met alleen gsms, een straat met alleen muziekwinkels, een straat met piraterij-dvds, een straat met juwelen, enzovoorts. Alles kunt ge hier vinden… Er zijn hier zooooveeel verkopers op straat, ongelooflijk!


Dag één en mijn eerste culturele fout gemaakt: in het restaurant werkten er hele jonge mannekes (rond 14 jaar) en ik zei deze gedachte luidop en één van die mannekes had het gehoord: oeps geen goed plan want hij keek heel boos…


Mijn jetlag heeft me om 21u plaatselijke tijd letterlijk geveld! En ik krijg honger op de raarste uren…



Donderdag: Uiteraard veeel te vroeg wakker.. Ik ben blij da’k oordoppen meeheb, want isolatie kennen ze hier niet, ik kan bijna meevolgen wat er op straat wordt gezegd. En daarbij dan nog de drie katten van Pamela die aan mijn deur stonden te krabben om bij mij te kunnen komen liggen.
Tot ’s middags me in stilte beziggehouden… Als Pamela wakker werd, was het al één uur. Rond twee uur zijn we naar een heel groot park gegaan. Het weer was beter als gisteren, echt heerlijk temperatuurtje! De eerste sproetjes zijn een feit!


En alweer massa’s contrasten en heel veel volk. Palmbomen naast kerstbomen, winkeltjes, drukte, een dikke rijke man in een cabrio en twee meter verder een dakloze aan het slapen onder zijn dekentje, zotte gebouwen vlak naast de meest vervallen krotten,…


Aan de hekkens van het park hingen er foto’s die de diversiteit van Mexico en de Mexicanen (etnische groepen) tentoonstelde. Er leeft hier dus een groep blanken (los menonitas) die protestants zijn en zich volledig afsluiten van de buitenwereld: ze leven zonder technologie, kweken alles zelf en kweken ook enkel met mensen van hun groep. Er zijn daarbij nog massa’s verschillen tussen de verschillende inheemse groepen.

We liepen in de jardín botánico en aldaar waren er prachtige cactussen, palmsoorten, … En ineens kwam er een klein lief eekhoorntje uit de boom gesprongen.. Zoooo lief!


We zijn dan verder de stad ingelopen om iets te gaan eten: scampi’s op zijn Mexicaans met taco’ s en chili! Heel lekker maar zwaaaaaar… Om de Mexicaanse sfeer te verhogen, kwamen er mariaches muziek spelen, u weet wel, de typisch geklede mannen met gitaartjes enzo.


Het is wel echt erg dat er hier zoveel heel kleine meisjes kauwgom verkopen op ‘t straat. Ze zijn zo lief met hun kleine lieve stemmetjes, maar Pamela wist me te vertellen dat de overheid iedereen aanraadt geen zaken te kopen van kinderen, zodat ze op den duur geen inkomsten meer hebben en toch naar school moeten gaan…


Nog een immens probleem hier in Mexico, is dat de meest arme mensen al hun luttele centjes aan de Kerk geven om zo toch een betere toekomst te krijgen. Het is en blijft een schande dat de meest labiele in de maatschappij zo klein gehouden wordt door het christendom. Ai, caramba!


En nog een probleem dat vandaag aan bod gekomen is, is uiteraard het feit dat de Amerikanen hun bedrijven als Starbucks overal neerpoten, waardoor de plaatselijke koffiebartjes verloren gaan. Want, volgens haar, loopt de gemiddelde Mexicaan liever rond met een Starbucks dan met een ‘gewone’ koffie, enkel en alleen om te kunnen tonen dat hij geld heeft, zelfs al heeft hij het niet. Dus worden de Amerikanen zwaar gehaat door velen. Ze worden hier gringo’s genoemt en etymologisch komt het van een ver-spaans-ing van het woord ‘green go’ van in de tijd dat de Amerikanen hier in hun groene leger-tenue de lakens kwamen uitdelen.


Morgen vlieg ik naar Cancún om Grietje te zien (joepie, eindelijk) en om Oudejaar te gaan vieren! Ik wens jullie allemaal een schitterend Oudejaar, niet te zat, braaf zijn en ulder vooral vreeee goe amusere!!! Tot volgend jaar!!!