el mar

Iemand schreef gisteren 'goede start' op mijn blog :) Het is namelijk al een jaar geleden dat ik nog geschreven heb. Die anonieme persoon wilde me waarschijnlijk doen beseffen dat ik terug moet schrijven: bij deze...
Ooit moesten we in de les Frans in het middelbaar een citaat schrijven dat begon met: "La vie est.."
Het mijne werd verkozen als mooiste (een beetje fierheid in het leven mag wel)en luidt: "La vie est comme la mer, avec ses profondeurs, ses vagues et sa beauté."
Al sinds jaar en dag heb ik een immense liefde voor de zee: ze krijgt mij stil, doet me nadenken over het leven, geeft me een gevoel van vrijheid, ik voel dan ZOVEEL liefde voor moeder aarde. De zee doet me goed voelen, maar tegelijkertijd weemoedig en droevig omdat de zee een metafoor is voor het oneindige water naar de zee dragen dat mensen continue doen in hun leven en voor de onzekerheden die er zijn in het leven.
De dieptes zijn er en die kunnen heel diep gaan: gewoon in het donkere blauw spartelen en zwemmen, niet meer weten waar boven of beneden is, enkel nog één grote blauwe vlakte, vaag, drukkend, claustrofobisch en verstikkend.
De golven zijn er wanneer men in een stroomversnelling terecht komt, een omhoog trekken uit de dieptes. Leuk maar gevaarlijk want op een golf drijven is zalig, maar als die golf teveel kracht heeft, trekt ze u snel de dieperik weer in. Terug naar af. Kleine golfjes zijn de vrolijke zachte momenten, die de hevigheid van gevoel op neutrale manier zien. Tsunami's trekken je tegen een muur die knal op uw gezicht kan kletsen. Weerslagen. Geef mij maar een rustige zee zonder storm, zonder onderstroom, zonder golven... Het is misschien saai, maar het is rustgevend, kalm, sereen.
De schoonheid van de zee is verraderlijk. Het is een prachtig iets, breed, oneindig, subliem maar o wee schoonheid kan zo gevaarlijk zijn. Je gaat er in op maar het kan ineens keren, de monsters kunnen van binnenuit naar boven komen en je kleren aan flarden scheuren.
De zee, mijn eeuwig mysterieuze en duistere idylle..