januari

Dag lieve schatten allemaal!

Dit zal een van mijn laatste postjes zijn...
Ik heb zoals ik vorige post al zei, niet zo veel te vertellen over wat ik allemaal nog gedaan heb hier, want het was een vrij saaie maand.
Ik heb Andrew in de hele maand ook maar twee dagen gezien en zal hem pas op 4 maart terugzien... We zijn samen twee dagen naar Porto geweest.
Porto was heel leuk en gezellig, wel een beetje kort uiteraard.
En de hostel viel ook zwaar tegen, we hebben daar redelijk wat tegenslag gehad (zo zaten we 's morgens, toen we uit onze kamer wilden, opgesloten in de kamer en zijn ze ons pas komen 'redden' na een half uur of meer kloppen op de deur en stampen op de vloer...de kamer was ijskoud en er waren geen gordijnen in de kamer en er was ook vreselijk veel lawaai).
Ook even vermelden dat het hier al volop lente is, het is hier overdag 18 graden ('s avonds wel heel kou), de bomen zijn al volop aan het botten en ik heb zelfs een boom gezien met bloesems, en als ge het niet gelooft, ik heb er een foto van genomen (hihi).
Ook nog even vermelden dat ik vanaf vandaag al mijn punten van mijn examens heb: een 15 voor afrikaanse culturen, een 14 voor Portugees en een 13 voor Spaanse taalkunde! Geslaagd voor alle drie dus. Ik ben nu al geslaagd voor 8 vakken van het derde, dus volgend semester nog maar vier te gaan... En als ik voor die vier slaag in eerste zit, dan is mijn derde jaar officieel mijn beste ooit, omdat ik dan voor al mijn vakken (op 1 na) in eerste zit erdoor zou zijn... Eindelijk eens wat unief-geluk!

Voor de rest heeft deze maand er mij toe aangezet heel veel na te denken over het leven.
Ik ben al zeer veel uiterst verdrietig geweest maar ook uiterst blij: extreme tegengestelde gevoelens.
Ik heb het niet makkelijk met mezelf omdat ik het een en ander heb leren kennen van mezelf.
Zo alleen wonen en alleen u plan trekken in een ander land, zet wel aan tot dingen die ge van uzelf normaal niet verwacht.
Ik zat deze maand vaak alleen en verveelde mij zelfs soms wat. Ik had dus veel tijd om na te denken en te filosoferen over mijn leven en HET leven.
Zo in het buitenland zitten, is goed om naar uzelf te kijken in u normale situatie, u normale leven, net alsof ge naar uzelf kunt kijken in België vanuit een ander leven...
Ik weet het, deze dingen klinken allemaal maar vaag, maar concreter kan ik ze niet uitdrukken...
Ik ben een beetje bang voor de toekomst, voor de veranderingen die er gaan zijn als ik terug ben en ook, vooral, naar de veranderingen in mijzelf, hoe ik de dingen nu zal zien en voelen.
Ik vrees dat ik nog veel zal moeten nadenken over wat ik nu eigenlijk wil in mijn leven (ge kunt het een soort van kleine identiteitscrisis noemen die men heeft op schakelmomenten in het leven HAHA). Soms voel ik me zeer puberaal door al deze onduidelijke en onbekende gevoelens, net als die gevoelens wanneer ge pubert. Maar waarschijnlijk zal dit tijdelijk zijn en zal ik het nu een beetje op een overdreven manier bekijken. Het zal mij allemaal wel duidelijker worden.
Het is gewoon vreemd te beseffen dat ik niet meer dezelfde ben, maar vooral moeilijk te benoemen in welk opzicht ik de dingen anders bekijk. Ik zal dus niet plots een heel ander mens zijn in jullie ogen, maar voor mezelf misschien toch wel.
Ik waarschuw jullie dus al, dat ik waarschijnlijk een droevige, moeilijke periode zal doorgaan (die periode is nu al volop bezig, maar vrees dat die in België nog zal worden verdergezet...)
Ik zal uiteraard uiterst blij zijn jullie terug te zien, want ik begin België wel te missen. Ik zag onlangs een foto van Gent op internet en ik moest even slikken... Wat ik ook zal doen in mijn leven, Gent blijft en is toch mijn stad waar ik mijn hele leven naar zal terugkeren.
Ik mis mijn zondagen dat ik soms ga wandelen op de velden achter papie zijn huis, in een zwak lentezonnetje, kijkend naar de rondhuppelende konijntjes en haasjes (die de jagers dan doodschieten en aan papie schenken die er dan eten van maakt), luisterend naar de vogeltjes en het over en weer botsen van tennisballen...
Ik mis het gezellige praten met iedereen, want ik merk ook, dat mijn lieve, kleine familie uiterst belangrijk is voor mij en altijd een luisterend oor heeft voor mijn soms zeer pietluttige zever over mijn leven.
Ik mis het eten zelfs (hesperollen, turkse pizza, shoarmapitta, kastartspaghetti, nen goeien biefstuk), gewoon stomme kleine dagelijkse dingen. Deze maand is mijn nostalgie pas echt begonnen, eerder voelde ik die niet echt, maar nu, toch wel, waarschijnlijk omdat ik voel dat het einde van mijn erasmus nabij is.
Dit is een uiterst leerrijke periode geweest en ik wil iedereen bedanken die mij gesteund heeft om deze periode mee te kunnen maken.
Ik heb zooooveel prachtige dingen gezien, en zal er deze laatste maand uiteraard nog zien, ik heb enkele fantastische personen leren kennen, die me veel geleerd hebben zonder dat ze het zelf ooit zullen beseffen.
Ik heb ook beseft dat ik meer van mijn unieftijd moet genieten, want het laatste jaar, heb ik veel te veel gewerkt en gestudeerd en te weinig genoten van het studentenleven. Ik kon de stress niet van mij afleggen, en nu eindelijk wel, eindelijk...

Dit was eens een andere soort post, een soort van filosoferen over mijn leven. Ik moet mij voorbereiden op wat komen zal, en dat zal niet makkelijk worden, want ook in België zullen er dingen veranderd zijn... Maar het besef dat ik hier de (tot nu toe) leukste en leerrijkste periode van mijn leven heb gehad, geeft wel een troost, en ik hoop dit proces verder te kunnen zetten in België, met jullie...

Een heel dikke zoen aan iedereen en ik ben blij dat ik jullie volgende maand eindelijk eens een dikke pletknuffel en zoen zal kunnen geven!