We hadden een gids van achttien jaar mee, maar hij deed het heeeel goed... Echt verrassend... Iedereen ging voor de Engelse gids, wij voor de Spaanse. We waren amper met zijn vieren... De andere groep met 25 ofzo...
Bij het binnenkomen werd er ons een tarantula aangeboden (ene uit een terrarium, want er stond ons iemand op te wachten die de spin vast had), ik heb vriendelijk bedankt (ja Zwally, ge zijt stoerder dan ik).
Mooie ceiba-boom (heilige boom van de Maya' s),
een boom waar ze sjieken van maken: el arbol del chicle...
Verder een heleboel interessante verhalen over de Maya' s en hun leven in Tikal... Impressionante tempels (heeft 1 trap en is voor de goden) en piramides (trap aan elke zijde is voor het observeren van de sterren),...
Omdat we ons buiten het toeristisch seizoen vinden, mochten we een verboden tempel beklimmen... Leuk... Verboden omdat er drie mensen een dodelijke val gehad hebben...
De Maya' s hebben hier geleefd van 900 VC tot 900 NC, zotjes... En alles is boven elkaar gebouwd enzo... Alle tempels wzren zwaar overgroeid... Maar omdat het zowel cultureel als natuurlijk erfgoed is, mogen de andere tempels die vol bomen en gras zitten, niet uitgegraven worden. De Maya - Biosfeer is namelijk de vierde grootste long van de wereld... Vanop de tempels zagen we enkel groen voor zover onze ogen konden reiken... Impressionant gewoon...
Alle gebouwen werden gemaakt met zelfgemaakte stenen die in een immense over gebakken werden. Ze moesten dus al hun bomen kappen... Bijgevolg: ontbossing, overbevolking, geen water meer, geen voedsel, ... Iets dat heden ten dage met de hele wereld zouden kunnen gebeuren m.a.w.
Verder zijn alle gebouwen zo tegenover elkaar gebouwd, dat de gebouwen op de zonnewendingen perfect in 1 lijn staan... Zeven gebouwen vormen zelfs de grote beer. Zot hoe ze perfect berekend hebben hoe de zon perfect door het midden van alle gebouwen schijnt. De komende 21ste juni komen dan nog vele maya- gelovigen naar Tikal. Op die dag beginnen ze dan nieuwe oogsten te zaaien... In Tikal stond alles in het teken van Cha' ac, de regengod, omdat er droogte was...
We zagen ook de bedden van waar die maya s woonden. Met het wol van de Ceiba- boom maakten ze dan matrassen...
Mooie vlindertjes gezien en superkleurrijke vogeltjes...
Ik ben nu zoooveeel in de jungle geweest en geen ene keer een slang gezien... Zotjes
Donderdag de 10de was een leuke dag. We moesten nog tot 21 uur wachten op onze bus. Dus we besloten de buurt wat te verkennen.
We namen de boot naar San Miguel, een dorpje aan de overkant van het meer. Daar een tochtje door de jungle om naar een uitkijkpunt en een prachtig meer- strandje te gaan.
Er werd ons op voorhand gezegd dat het er veilig is. Dit was een primeur! Eens zonder gids een wandeling door de bossen kunnen maken! De wandeling was prachtig… Vele beestjes op ons baan tegengekomen, zoals een ocelot (kat- achtige, ietswat groter dan een grote kater) en een hagedis- leguaan met een rood hoofd en een turquoise lichaam. Impressionant.
Het uitkijkpunt was prachtig. Echt!
Het immense meer langs alle kanten zichtbaar, tropisch bos zo ver als ge kon kijken… Een echt panoramisch zicht.. Impressionant…
Verder gewandeld en op weg kwamen we ineens een hoopje archeologen tegen die precisie- werk aan het doen waren. Even geïnformeerd wat ze precies aan het doen waren… De hele heuvel waar we op liepen was eigenlijk één grote ruïne. Ze mogen hier niet al te veel uitgraven om dezelfde reden als in Tikal: het bos is natuurlijk erfgoed…
We kwamen toe aan een effectief prachtig strand. Ongelooflijk mooi. We hebben er gezwommen (weer werden we gevolgd en gepord door kleine visjes), in de zon gelegen, geschaakt, muziek geluisterd,… Ik werd er helemaal stil en ontspannen van…
Vervolgens naar de prachtige zonsondergang gekeken. Ik heb er ongeveer veertig foto’s van gemaakt. Ik kies voor jullie de beste uit.
Op zaterdag naar Kung Fu Panda II gaan kijken. Zalig!
Zie hier een zicht op Guatemala City by night.
Op zondag naar Senderos de Alux: een natuurreservaat vlakbij Guatemala City, met een uitzicht op de stad...
Een leuke hangbrug
Een mirador- boomhut
Schommels
Een rare rups
maandagavond de 13de: Grietje komt toe in Antigua: zooooo een blij weerzien, meer dan praten zullen we waarschijnlijk niet doen, want na vijf maanden een pak meegemaakt te hebben, hebben we sowieso een aantal dagen nodig om onze ervaringen uit te wisselen...
Dinsdag de 14de: Slapen in de hostel ging moeilijk deze nacht. Er lag namelijk een Amerikaan met een zware verstopte neus (zie overdreven gesnurk) en met een darmprobleem (zie vieze vette scheten). Ma goed, het ontbijt was lekker, da doet al veel... We besloten om eens bij mijn gastgezin te gaan kijken of er geen kamer vrij was... En ja hoor, ik werd er met open armen ontvangen.. Echt de max...
En Grietje vond het een mooi en rustig plekje om te verblijven. Fijn! Daarna de kleurrijke markt gaan bezoeken en vrouwen als we zijn, zijn we daar lang blijven rondhangen natuurlijk.
Daarna in de Botanische Tuin- bar gaan zitten en daarna op het dak van het gastgezin gezeten en daarna weer iets gaan drinken. Heerlijk toch, zo een luie tetter- dagen...
Woensdag de 15de waren Grietje en ik een beetje ziekskes. Dus alles nog meer op ’t gemak… We zijn samen naar een ruïne gaan kijken die ik nog niet gezien had. Nie mis… Het is een klooster dat in teken staat van Hermano Pedro, een Heilige die mensen al veel goeds heeft gebracht. Er hingen lijsten foto's van mensen die al een wonder verkregen hadden door Hermano Pedro (huh?).
Zie hier Hermano Pedro
De ruïne en vriendinnetjes die zot doen
Een nonneke
Jezusken is wel een beetje groot uitgevallen
Immer aan elke kerk in Guatemala...
Devote mensen
Paard en kar (weliswaar voor de toeristen)
Daarna wat rondgelopen en wat thuis gebleven en wat naar de winkeltjes gaan kijken.
Volle maan en de kathedraal: 's nachts ging er een volledige zonsverduistering zijn, maar spijtig genoeg hebben we die niet gezien...
Volle maan en de vulkaan
’S Avonds zijn we met twee Guatemalteekse maten op café geweest en ’t was leuk!
Op donderdag de 16de zijn we vroeg naar Lago Atitlán vertrokken, dit is namelijk een zodanig mooie plek en het is al dichter bij de grens met Mexico, dat we dit moesten doen.
Ik had in Río Dulce in Hotelito Perdido ook al een Fransman leren kennen (de man die samen was met de bazin van Hotelito) die een hotel heeft in Lago Atitlán. We zouden er in de chalet mogen verblijven aan een lagere prijs. We kwamen een paar uur te laat toe en het was slecht weer (het regenseizoen is uiterst onvoorspelbaar). Het hotel was fantastisch. Prachtig gewoon… Onze mond viel open: wat een uitzicht over het meer.
We werden bij Pierre uitgenodigd. Waw, wat een huis. Alles uit glas, heel modern, prachtig… Heel gezellig en luxueus. Hij wil hier nooit meer weg en dat versta ik goed.
Daarna zijn we in het nabijliggende dorpje ietske gaan eten… Het regenen stopte maar niet… Dus zijn we naar het hotelletje teruggekeerd en hebben er gezellig de hele avond zitten praten.
Op vrijdag de 17de was het gelukkig een beetje beter weer.
We wilden parapenten boven het meer, maar dat ging niet door. Dus we zijn wat het stadje ingewandeld, de mooie plekken gaan verkennen…
Daarna een boot genomen naar San Pedro, een ander dorpje.
Daar wat rondgelopen. We kwamen een oud peetje tegen, gekleed in traditionele kleding. Hij wilde dat we naast hem kwamen zitten. Hij wreef over ons been, wilde een dikke kus geven (wat hij ook deed met veel te natte lippen en bij Griet half op haar mond). Een echt vies ventje dus… Grappig… En uiteraard vroeg hij na ons gesprekje geld ‘ik ben een oud zielig man’. Diene mens gelukkig met zijn centjes en met het feit dat hij na al die jaren eens een vrouwelijk been heeft kunnen aanraken. Hahaha.
Daarna wat rondgewandeld, wat naar de winkeltjes gekeken en terug naar het hotel om een heerlijke maaltijd te bereiden… Het was lekker en geslaagd.
Met een muziekje op de achtergrond, een prachtige lucht en uitzicht op de voorgrond… Wat een gevoel zeg! Ongelooflijk prachtig! Het werd ineens donker: een grote bliksemschicht viel recht voor ons neus het majestueuze meer in… Waauw!
Daarna werden we op een drink uitgenodigd bij Pierre en Aska en hebben we leuke gesprekken gevoerd…
Op zaterdag is Grietje vertrokken en ben ik teruggekeerd naar Antigua. Pijn in het hart dat ik Grietje zolang niet meer zal zien…
Op zondag de 19de naar een ander meer geweest: Lago Amatitlán, vlakbij de hoofdstad. Dit meer was ooit een prachtplek om te wonen…
Met zicht op de vulkaan Pacaya
Maar al het afval van de hoofstad stroomt tijdens het regenseizoen het meer binnen (dat lager gelegen is) en bijgevolg is het meer onzwembaar en zeer vervuild geworden. Er zit zelfs bijna geen vis meer in… De dorpjes rond het meer zijn heel vies en vuil en de wc’s die er waren staan in mijn top drie van vuilste wc’s ooit.
Speeltuin waar ik nooit ofte nimmer mijn bloedjes zou opzetten
Ok, om de vergane glorie eventjes te vergeten, in een pedalo gekropen en op het meer wat zitten dobberen en fietsen. Heel aangenaam… En het zonnetje scheen. Aaaaa!
Op dinsdag de 21ste ben ik eventjes naar de school te Alotenango gegaan om de kinderen te groeten.
Ze wisten van niets en waren allemaal aan het spelen. Ik werd door een groep meisjes direct overvallen… Ik was blij die lieve gezichtjes te zien. Sommigen negeerden me wel omdat ze boos waren dat ik daar niet gebleven was, zeiden ze mij. Ik heb met de meisjes spelletjes gespeeld en ben dan even mee naar het klasje gegaan.
Iedereen van onze richting in Kortrijk zal namelijk foto’s trekken van mensen van het land waarin ze verblijven: de bedoeling is dat die personen dan een blad vasthouden met hun droom opgeschreven. Hier een aantal foto’s…
Deze week zal ik nog wat praktische zaken doen, een beetje aan het zwembad liggen, aan mijn presentatie werken. In het weekend ga ik naar zee en de laatste week doe ik ook niet veel bijzonders: gewoon heel veel afscheid nemen van de mensen en de dingen :(
Zeer interessant is het verblijf van een Japanse in het gastgezin. Zij heeft amper een maand Spaans geleerd in Japan en spreekt al heel goed Spaans. Maar ja, toen ik hoorde dat ze gedurende die vier weken elke dag (ook in het weekend) 7 uur Spaanse les kreeg,… Ze gaat binnen een maand in een dorpje naailessen geven en zal dit in het Quiché (Maya- taal) moeten doen. Ze blijft twee jaar in Guatemala. Het was aan het bliksemen en ze sprak over Layos, dan Dayos… Toen besefte ik dat de R op de L en op de D lijkt… Hmmm…
Hier mijn conclusie:
Guatemala is een prachtig land, ik ben werkelijk verliefd geworden op de natuurlijke rijkdom en op de cultuur. Ik heb de mooiste fenomenen gezien en ben daar iedereen die me dit heeft mogelijk gemaakt, dankbaar voor. Naast deze mooie zaken heb ik ook heel wat minder mooie zaken gezien: de armoede trof me diep, het gebrek aan respect voor vrouwen beledigde me, de onveiligheid op straat en tijdens het reizen boezemde me angst in, de wilde verhalen over corruptie en ongerechtigheid maakten me droevig en de discriminatie van de inheemse bevolking maakte me kwaad. Ik heb hier alle gevoelens mogen voelen: van uiterste gelukzaligheid naar uiterste droefheid en boosheid. Boosheid omdat ik niets kon doen. Droefheid omdat de wereld onrechtvaardig is. Uiteraard wist ik al langer dat dit zo is, maar deze keer heb ik het mogen voelen en ervaren. Ik ben blij en dankbaar dat ik dit mogen meemaken heb. Het was een ervaring die ik mijn hele leven zal meedragen.
Het meest bedroevende vond ik te zien dat het land en de mensen zoveel potentieel bezitten om een democratisch land, waar iedereen naast elkaar samenleeft, te worden. Alle Guatemalteken waarmee ik een gesprek had, beseften goed genoeg dat het land een puinhoop is en er dringend verandering in moet komen. Maar zij en ik vrezen dat er gewoon nog heel veel werk aan de winkel is en het eerste dat Guatemala en haar vriendelijke bevolking nodig heeft, is een overheid die zorg draagt voor zijn mensen.
Het werk in de projecten heeft me een aantal zaken doen beseffen: eerst en vooral dat kinderen altijd kinderen zullen blijven: zelfs al moeten ze in de namiddag heel hard werken en hebben ze heel veel problemen thuis, toch blijven ze meestal levenslustig. Elk kind heeft zijn dromen en die mogen niet door de realiteit worden stukgeslagen. Ze moeten ernaartoe leven, maar in de realiteit was dit vaak anders. Vooral in de school ‘Bendición de Dios’ zag je de kinderen vaak met ironie over hun dromen praten. In Los Patojos daarentegen geloofden ze er wel echt in en waren ze volop bezig met die al te verwezenlijken. Als vrijwilliger heb ik niet echt vaak het gevoel gehad veel gedaan te hebben. Dit stelde me teleur. Ik besefte daardoor wel hoe moeilijk het is een groep mensen te ‘helpen’. Ik stelde me vaak de vragen: ‘met wat help ik nu? Wat ik doe, wordt iemand daar ‘beter’ van?
Ik kwam in Bendición de Dios eerst en vooral tot het besef dat lesgeven aan kleine kinderen me helemaal niet lag. De kinderen waren me dankbaar voor wat ik voor hen had gedaan, maar in mijn ogen had ik helemaal niet veel gedaan, toch niets ‘sustainable’ dan. In Los Patojos besefte ik dat creativiteit iets is dat mij dan weer beter ligt. Dan nog heb ik het gevoel dat ik niet echt heel veel steentjes heb bijgedragen. Ik heb de kinderen wel geëntertaind, maar dit was maar voor heel eventjes. Het enige waar ik achteraf heel fier over ben, is over mijn vertaling van de internet- site van Los Patojos. Toch iets ‘sustainable’. De NGO’s die ik heb leren kennen zijn goed bezig en noodzakelijk. Gelukkig zijn ze er om toch een sprankeltje hoop in dit land te blazen.
Ik ben dankbaar dat ik heb mogen zien hoe moeilijk het is om je als westerling te mengen in een project in een land met een andere cultuur. Ik heb het altijd met plezier gedaan en heb heel veel bijgeleerd over mezelf. Ik vraag me dan wel af: is dit dan niet de bedoeling van vrijwilligerswerk? Is het niet eerder een verrijking voor jezelf dan een verrijking voor het project? Ik voel van wel en dat is spijtig. Maar toch, alle kleine beetjes helpen, zelfs al is dat beetje een druppel op een hete plaat.
Dit is dus in het kort wat ik geleerd heb… Verder heb ik geleerd wat een papaya is en hoe het smaakt, hoe cashew- noten gemaakt worden (uit een vrucht van een boom, maar de vrucht wordt eerst gegrild voor het eruit ziet zoals wij het kennen), hoe tarantula- nesten eruit zien, wat een huisquil- groente is (familie van de pompoen), wat ik niet wil doen in toekomst (lesgeven), dat geluk in een heel klein hoekje schuilt, dat rijkdom heel relatief is en vooral schuilt in ervaring, kennis en liefde, dat een minimum aan geld noodzakelijk is voor elk mens, dat een goede overheid van essentieel belang is, dat de natuur mij enorm gelukkig maakt, dat ik enkel moet omgaan met mensen die me echt liggen, dat traditie soms iets moois kan zijn en de mensen een houvast in het leven geeft (dit wil niet zeggen dat ik daarom ineens heel gelovig ben geworden), hoe kleurige stoffen vervaardigd worden, dat ALLES relatief is, dat bonen op duizend- en – één manieren kunnen geprepareerd worden en dat je er na een tijd geen buik- last meer van hebt, dat inheemse vrouwen de sterkste (in kracht) vrouwen zijn dat ik ooit al gezien heb, dat latino’s effecief alles naar morgen verschuiven ‘mañana, mañana’, hoe een koffieplant eruitziet en hoe koffie dan gemaakt wordt, dat elke mens op zoek is naar geluk, dat het regenseizoen gewoon neerkomt op een snikhete dag gevolgd door een onweer, dat parasieten in de buik hebben vreselijk is, dat wij echt een zot goe sociaal opvangnet hebben, dat creativiteit (muziek, schrijven en knutselen) mijn favoriete bezigheden zijn, dat Ignacio van de Buena Vista Social Club een ongelooflijk slecht karakter heeft, dat de mensen hier heel open en tegelijkertijd heel gesloten zijn (ze vertellen veel maar het gaat nooit diep), dat het katholicisme hier nog meer dan levens is, dat Roegiest –de dictatorprofessor in de Ugent- heel intelligent is en dat ik zijn theorie over Spaanse taalverschillen, de Maya’s en andere weetjes heel vaak heb kunnen beamen, dat ik een blanke vrouw ben (ja ik besef da nu pas, want het werd me hier heel vaak gezegd), dat handgemaakte leren botten maar 30 euro kosten (dus waarom kost dat in Europa dan dertigduizend keer meer?), dat ik vaak nood heb aan alleen zijn, dat al de zon me mijn eerste twee rimpels heeft gegeven, dat er veel te veel vieze beesten in de tropen leven
Wat heb ik gemist?
Vooral familie en vrienden, lekkere kaas, een goede dokter, goede medicatie, de relatieve veiligheid op straat (in België zullen ze tenminste niet met een machete uit de bosjes springen), de feestjes (écht, als ik terug ben, feeest!!!), nen Turkse pizza, witte martini (nee, da hebbe ze hier nie), een kriekske, mijn huisje en mijn plantjes, rondwandelen in den tennis, werken in den tennis, mijn bedje, mijn saxofoon, Gent, Gent, Gent, wandelen door Gent, Gent, mijn fietsken, Belgische koekskes, de dagdagelijkse zaken dus ;)
Wat zal ik missen in Guatemala?
Vida, de eeuwige zon, de natuur (de bloemen, het zoete fruit, de bomen, de struiken, de mooie niet vieze beesten) en mijn Guatemalteekse maten.
Daaaaag!!!! Tot snel!
